Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie-Zażalenie z dnia 2006-07-05 - Ts 192/05
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 192/05
Tytuł:Postanowienie-Zażalenie z dnia 2006-07-05
Publikacja w Z.U.Z.U. 2006 / 4B / 154

154/4/B/2006

POSTANOWIENIE

z dnia 5 lipca 2006 r.

Sygn. akt Ts 192/05

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Safjan - przewodniczący

Bohdan Zdziennicki - sprawozdawca

Mirosław Wyrzykowski,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 marca 2006 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jacka Antonowicza,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 15 października 2005 r. skarżący wniósł o zbadanie zgodności art. 871 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) oraz art. 28 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058 ze zm.) z art. 45 i art. 31 ust. 3 Konstytucji. Artykuł 871 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (wprowadzając przymus radcowsko - adwokacki) ogranicza, w ocenie skarżącego, prawo do samodzielnego działania strony przed sądem zwłaszcza, gdy przysługuje jej adwokat z urzędu, który - na mocy drugiego z kwestionowanych przepisów - ma prawo odmowy podjęcia określonych czynności procesowych.

Postanowieniem z dnia 14 marca 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Podstawą odmowy było niewyczerpanie drogi prawnej od rozstrzygnięcia, z wydaniem którego skarżący wiąże naruszenie przysługujących mu praw konstytucyjnych. Niezależnie od powyższego podstawę odmowy stanowiło wystąpienie ze skargą z przekroczeniem 3-miesięcznego ustawowego terminu do jej wniesienia oraz - w zakresie art. 871 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r.- Kodeks postępowania cywilnego - stwierdzenie, iż przepis ten nie stanowił podstawy wskazanego w skardze jako ostateczne rozstrzygnięcia.

W zażaleniu złożonym na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie postanowienia TK i zbadanie zgodności wskazanych w skardze przepisów z art. 45 ust. 1 Konstytucji. W uzasadnieniu pełnomocnik skarżącego odniósł się tylko do jednej z przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu - niewyczerpania drogi prawnej - wskazując, iż stanowiło ono konsekwencję niepouczenia skarżącego o przysługującym mu prawie wniesienia zażalenia zarówno przez Sąd Okręgowy, który odrzucił kasację, jak też przez ustanowionego adwokata z urzędu.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty zażalenia nie zasługują na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, iż treść wniesionego przez pełnomocnika skarżącego zażalenia nie zawiera argumentów podważających przyjęte w zaskarżonym postanowieniu stanowisko Trybunału Konstytucyjnego. W piśmie tym nie zakwestionowano żadnej z przesłanek odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, wskazując tylko na pewne względy mające usprawiedliwiać niespełnienie jednej z nich, tj. na brak wiedzy skarżącego w zakresie możliwości odwołania się od orzeczenia, z którym wiąże on naruszenie przysługujących mu praw.

Skarga konstytucyjna stanowi sformalizowany środek ochrony konstytucyjnych praw lub wolności, którego rozpatrzenie uzależnione zostało od spełnienia warunków przewidzianych przepisami Konstytucji i ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.). Warunki te mają charakter obiektywny. Niespełnienie jednego z nich wyklucza możliwość przekazania skargi do merytorycznego rozpoznania, przy czym przyczyny uzasadniające, czy usprawiedliwiające fakt niespełnienia tego warunku są dla oceny dopuszczalności przekazania skargi do merytorycznego rozpoznania irrelewantne. Bezwzględnie obowiązujący w tym zakresie przepis art. 36 ust. 2 i 3 ustawy o TK, który na mocy art. 49 znajduje zastosowanie przy wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej stanowi jednoznacznie, że w sytuacji, w której skarga - nawet po wezwaniu o uzupełnienie braków - nie odpowiada warunkom formalnym, sędzia Trybunału wydaje postanowienie o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu. Ustawodawca nie dopuścił żadnych odstępstw od tej reguły, umożliwiających Trybunałowi przekazanie do merytorycznego rozpoznania skargi nie spełniającej przewidzianych prawem wymogów, nawet w sytuacji, w której skarżący z jakichś powodów - np. ze względu na brak koniecznej ku temu wiedzy - nie miał faktycznej możliwości ich spełnienia. Z tego względu przedstawione w zażaleniu fakty mające usprawiedliwić niewyczerpanie przez skarżącego drogi prawnej nie mogą stanowić podstawy do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania skargi do merytorycznego rozpoznania.

Niezależnie od powyższego podkreślić należy, iż odmowa nadania dalszego biegu skardze uzasadniona była faktem wniesienia jej po upływie trzymiesięcznego terminu oraz - w zakresie art. 871 ustawy z 17 listopada 1964 r. kodeks postępowania cywilnego - stwierdzeniem, iż przepis ten nie stanowił podstawy wskazanego w skardze jako ostateczne rozstrzygnięcia. Pełnomocnik skarżącego we wniesionym zażaleniu nie ustosunkował się do żadnej z powyższych przesłanek.

Ponowna analiza wniesionej skargi konstytucyjnej pod kątem spełnienia przez nią wymogów, które zostały zakwestionowane w zaskarżonym orzeczeniu, prowadzi do wniosku, że stanowisko wyrażone w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 marca 2006 r. należy w pełni zaakceptować. Nie budzi najmniejszej wątpliwości, że art. 871 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. kodeks postępowania cywilnego jako przepis nieobowiązujący w chwili orzekania nie stanowił podstawy rozstrzygnięcia, z wydaniem którego wiąże skarżący naruszenie przysługujących mu praw konstytucyjnych. Także dokonane przez Trybunał ustalenia w przedmiocie dochowania terminu do wniesienia skargi uzasadniają w pełni wysuniętą w zaskarżonym postanowieniu tezę o wystąpieniu ze skargą po upływie przewidzianego w ustawie o TK terminu.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny uznał, że odmowa nadania dalszego biegu niniejszej skardze konstytucyjnej postanowieniem z 14 marca 2006 r. była uzasadniona i nie uwzględnił zażalenia złożonego na to postanowienie.

2

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: