111/2/B/2006

POSTANOWIENIE

z dnia 8 marca 2006 r.

Sygn. akt Ts 185/05

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska - przewodnicząca

Marek Safjan - sprawozdawca

Marian Grzybowski,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 grudnia 2005 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Ryszarda Janasa,

p o s t a n a w i a:

pozostawić zażalenie bez rozpoznania.

UZASADNIENE:

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 5 października 2005 r. pełnomocnik skarżącego wniósł o stwierdzenie, iż art. 2 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395 ze zm.) narusza zasadę równości wobec prawa wynikającą z art. 2 oraz art. 32 Konstytucji.

Działając w oparciu o zaskarżony przepis Kierownik Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z 22 października 1998 r. (nr 0009020943/1), odmówił przyznania skarżącemu uprawnienia do świadczenia pieniężnego, zaś decyzją z 11 maja 2001 r. (nr DO-O/K0599/0009020943/2001) odmówił zmiany powyższej decyzji. Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Kierownik Urzędu utrzymał to rozstrzygnięcie w mocy decyzją z 6 lipca 2001 r. (nr DO-o/K0366/0009020943/2001). Wniesioną na powyższe rozstrzygnięcie skargę Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku oddalił wyrokiem z 10 kwietnia 2002 r. (sygn. akt II S.A./Gd 2401/01). W dniu 2 października 2002 r. skarżący wystąpił z podaniem o wniesienie rewizji nadzwyczajnej do Ministra Sprawiedliwości, który w piśmie 24 października 2002 r. odmówił jej wniesienia.

Naruszenia zasady równości upatruje skarżący w odmiennym traktowaniu osób deportowanych do Rzeszy Niemieckiej od osób, które podobnie jak skarżący, zostały przeniesione z miejsca zamieszkania do terenów przyłączonych do III Rzeszy. Tylko tej pierwszej kategorii osób przepisy zaskarżonej ustawy przyznały świadczenie pieniężne.

Postanowieniem z 7 grudnia 2005 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wniesionej skardze, stwierdzając w uzasadnieniu, iż została ona wniesiona za znacznym przekroczeniem ustawowego 3-miesięcznego terminu.

We wniesionym na powyższe postanowienie zażaleniu z 29 grudnia 2005 r., które zostało osobiście sporządzone przez skarżącego, nie ustosunkowano się do zarzutu przekroczenia terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Skarżący ograniczył się w nim do sprecyzowania decyzji, z której wydaniem wiąże naruszenie przysługujących mu praw oraz do ponownego przedstawienia zarzutów.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.; dalej: ustawa o TK) zarówno skarga konstytucyjna, jak i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinny być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Z treści pisma, które wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego 2 stycznia 2006 r. wynika jednoznacznie, że skarżący samodzielnie sporządził i wniósł zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 7 grudnia 2005 r. Z uwagi na to, że skarżący nie jest podmiotem legitymowanym, w świetle cytowanego przepisu ustawy o TK, do samodzielnego występowania z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, należy wniesione przez niego zażalenie pozostawić bez rozpoznania.

Z treści wniesionego zażalenia wynika ponadto, iż skarżący otrzymał postanowienie Trybunału Konstytucyjnego 19 grudnia 2005 r., zaś z zażaleniem wystąpił dopiero 29 grudnia 2005 r., czyli po upływie przewidzianego w art. 36 ust. 4 ustawy o TK siedmiodniowego terminu do wniesienia tego środka odwoławczego. Powyższe ustalenie uzasadnia także pozostawienie wniesionego zażalenia bez rozpoznania.

Na marginesie wskazać należy, iż sporządzenie skargi konstytucyjnej i zażalenia na postanowienie odmawiające nadania jej dalszego biegu wymaga niewątpliwie odpowiedniej wiedzy prawniczej. Z tego względu ustanowiony został wymóg sporządzenia tych pism przez osobę mającą odpowiednie kwalifikacje, czyli przez adwokata lub radcę prawnego. Wprowadzenie tego wymogu służyć ma zwiększeniu skuteczności skargi, będąc tym samym gwarancją bardziej powszechnego i efektywnego korzystania z tego środka ochrony obywatelskich praw i wolności.

2