20/1/B/2006

POSTANOWIENIE

z dnia 22 lutego 2006 r.

Sygn. akt Ts 11/05

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Safjan - przewodniczący

Marian Zdyb - sprawozdawca

Wiesław Johann,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 maja 2005 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marcina Woźnicy,

p o s t a n a w i a:

uwzględnić zażalenie.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej 20 stycznia 2005 r. zarzucono, że § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z 24 marca 2000 r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz. U. Nr 26, poz. 310 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 Konstytucji.

Postanowieniem z 20 maja 2005 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej uznając, że skarżący nie wskazał konstytucyjnych wolności lub praw naruszonych przez zaskarżony przepis rozporządzenia.

W zażaleniu skarżący powtórzył argumenty podnoszone w skardze konstytucyjnej oraz dodatkowo wskazał, że zaskarżony przepis rozporządzenia narusza jego prawo do równego traktowania w zakresie prawa do odszkodowania, o którym mowa w art. 77 ust. 1 Konstytucji. W piśmie procesowym z 13 września 2005 r. skarżący wskazał też na naruszenie art. 64 ust. 2 w zakresie prawa do zadośćuczynienia i odszkodowania.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W polskim systemie prawa skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności lub praw. Szczególny charakter skargi polega na tym, że skarżący może domagać się zbadania przez Trybunał Konstytucyjny konstytucyjności aktu normatywnego, o ile skarga spełnia wymogi, o których mowa w art. 79 Konstytucji oraz w art. 46-48 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.). Podstawowym wymogiem sformułowanym w tych przepisach jest konieczność wskazania konstytucyjnej wolności lub prawa naruszonego przez zaskarżone przepisy oraz wskazanie sposobu ich naruszenia. Bez spełnienia tego wymogu merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej jest niedopuszczalne.

Skarżący podnosi, że zaskarżony przepis ustawy narusza jego prawo do równego traktowania i w samej skardze wskazuje bezpośrednio na art. 32 ust. 1 Konstytucji jako wzorzec kontroli zaskarżonego przepisu. Z przytoczonych w skardze argumentów wynika jednak, że naruszenie zasady równości nastąpiło, zdaniem skarżącego, w zakresie wyrażonego w art. 77 ust. 1 Konstytucji prawa do wynagrodzenia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej. Zdaniem skarżącego organem takim jest Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny. Naruszenie tego prawa miało polegać na zawężeniu przez zaskarżony przepis rozporządzenia odpowiedzialności odszkodowawczej Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego.

Celem postępowania skargowego nie jest bezpośrednie stwierdzenie przez Trybunał Konstytucyjny naruszenia praw skarżącego, lecz zbadanie jego wniosku w sprawie zgodności z Konstytucją zaskarżonego aktu normatywnego. Wynikający z art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wymóg wskazania naruszonych konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego należy uznać za spełniony również wtedy, gdy ze sposobu sformułowania zarzutów skargi wynika, jakie wolności lub prawa skarżący uważa za naruszone. Wymóg ten jest spełniony również wtedy, gdy skarżący nie przywołuje wprost przedstawionych opisowo wzorców kontroli. Należy pamiętać, że skarżący ma jedynie obowiązek uprawdopodobnienia naruszenia swoich praw przez zaskarżony akt normatywny. Z tych względów wymóg wskazania konstytucyjnych wolności lub praw w niniejszej sprawie należy uznać za spełniony.

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.