223/6B/2005

POSTANOWIENIE

z dnia 9 listopada 2005 r.

Sygn. akt Ts 204/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Mączyński - przewodniczący

Adam Jamróz - sprawozdawca

Marek Mazurkiewicz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 2005 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Grażyny Padlewskiej,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 399 i art. 401¹ § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 45, art. 32 i art. 190 ust. 4 Konstytucji.

Postanowieniem z 18 lipca 2005 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu postanowienia wskazano, że zaskarżone przepisy nie stanowiły postawy wydanych w sprawie skarżącej orzeczeń oraz że wyrokiem z 27 października 2004 r., sygn. SK 1/04 Trybunał Konstytucyjny orzekł już o konstytucyjności tych przepisów.

W zażaleniu z 2 sierpnia 2005 r. skarżąca zarzuciła, że Trybunał Konstytucyjny błędnie przyjął, że zaskarżone przepisy nie stanowiły podstawy wydanych w jej sprawie orzeczeń. Odnośnie drugiej podstawy odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej skarżąca nie podniosła żadnych zarzutów.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Jak trafnie wskazano w zaskarżonym postanowieniu wyrokiem z 27 października 2004 r., sygn. SK 1/04 (OTK ZU nr 9/A/2004, poz. 96) Trybunał Konstytucyjny orzekł o konstytucyjności art. 399 i 401¹ k.p.c. Skutkiem wydania tego wyroku była nowelizacja przepisów kodeksu postępowania cywilnego. Słowo „wyrok” zostało zastąpione słowem „orzeczenie”, co więcej zniesiony został termin ograniczający możliwość wznowienia postępowania na podstawie art. 190 ust. 4 Konstytucji. W ten sposób została usunięta przeszkoda do wznowienia postępowania, a uchylenie miesięcznego terminu do złożenia skargi o wznowienie postępowania stwarza korzystniejszą, niż wynikająca z samego wyroku Trybunału Konstytucyjnego, sytuację osób domagających się takiego wznowienia. Oznacza to, że żądanie niniejszej skargi konstytucyjnej jest bezprzedmiotowe. Nie zachodzi też konieczność ponownego orzekania o zgodności wskazanych przepisów z Konstytucją ze względu na ochronę konstytucyjnych praw skarżącej. Występuje więc zbędność orzekania, o której mowa w art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, uzasadniająca na etapie postępowania wstępnego, odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Skarżąca w zażaleniu w ogóle nie kwestionuje tej podstawy odmowy, dlatego niezrozumiałe jest dlaczego równocześnie jej pełnomocnik wnosi o „uchylenie zaskarżonego postanowienia i skierowanie sprawy do rozpoznania na rozprawie”.

Powyższe przesądza o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Na marginesie należy jedynie podkreślić, że w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo została wskazana też druga podstawa odmowy. W postanowieniu z 1 września 2003 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach stwierdził wprost, że skarga o wznowienie postępowania nie jest oparta na ustawowej podstawie wznowienia, gdyż powołany w skardze wyrok Trybunału Konstytucyjnego (z 9 czerwca 2003 r., sygn. SK 12/03) nie dotyczy aktu normatywnego na podstawie, którego wydany został wyrok sądu w niniejszej sprawie. W myśl art. 401¹ § 1 k.p.c., w brzmieniu obowiązującym w dacie rozpatrywania skargi o wznowienie, wznowienie postępowania było możliwe jeżeli spełnione były dwie przesłanki: podstawą orzeczenia wydanego w sprawie był przepis uznany za niezgodny z Konstytucją przez Trybunał Konstytucyjny oraz orzeczenie to miało formę wyroku. Brak pierwszej przesłanki czyni bezprzedmiotowym rozpatrywanie przesłanki drugiej. Skoro przepis uznany za niezgodny z Konstytucją przez Trybunał Konstytucyjny w sprawie SK 12/03 nie był, według Sądu Apelacyjnego, podstawą wydania orzeczenia w sprawie skarżącej i to stanowiło podstawę odrzucenia jej skargi o wznowienie postępowania, nie ma znaczenia czy orzeczenie kończące postępowanie miało formę wyroku czy postanowienia. Druga przesłanka nie kształtowała sytuacji prawnej skarżącej w zakresie prawa do wznowienia postępowania. Dlatego też Sąd Apelacyjny rozważał spełnienie tej przesłanki w trybie warunkowym. Dlatego też za trafny należy uznać pogląd Trybunału Konstytucyjnego, że zaskarżone przepisy, w zakresie kwestionowanej przez skarżącą treści normatywnej, nie stanowiły podstawy orzeczenia o jej prawach w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji.

Mając powyższe na względzie należało orzec, jak na wstępie.