198/5B/2005

POSTANOWIENIE

z dnia 20 września 2005 r.

Sygn. akt Ts 211/04

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Grzybowski - przewodniczący

Wiesław Johann - sprawozdawca

Jerzy Stępień,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 czerwca 2005 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Zbigniewa Duchowicza,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej zarzucono, że 393 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. jest niezgodny z art. 45 § 1, art. 77 ust 2, art. 176 ust 1, art. 183 ust 1 Konstytucji oraz art. 6 ust 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz że pkt 3 paragrafu 1 artykułu 393³ k.p.c. jest niezgodny z art. 7, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 176 ust. 1 oraz art. 183 ust. 1 Konstytucji oraz art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

Postanowieniem z 23 czerwca 2005 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wskazując, że źródłem ewentualnych naruszeń konstytucyjnych praw skarżącego był akt stosowania prawa. Ustalając normatywną treść zaskarżonych przepisów oraz sposób ich stosowania Trybunał Konstytucyjny odwołał się do swych wcześniejszych ustaleń poczynionych w sprawie SK 26/02.

W zażaleniu z 14 lipca 2005 r. skarżący zarzucił, że Trybunał Konstytucyjny nie zbadał wszystkich istotnych okoliczności sprawy, gdyż nie wziął pod uwagę sformułowanych w skardze zarzutów naruszenia przez zaskarżone przepisy Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Ponadto Trybunał Konstytucyjny, zdaniem skarżącego, skupił się na ocenie art. 393³ § 1 pkt 3 k.p.c., pomijając zarzut zbyt ogólnego sformułowania w art. 393 k.p.c. przesłanek dopuszczalności kasacji. Skarżący zarzucił również, że wbrew stwierdzeniom zawartym w zaskarżonym postanowieniu, jego zarzuty skierowane były przeciwko zaskarżonym przepisom, a nie sposobowi ich stosowania przez Sąd Najwyższy.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl jednoznacznego brzmienia art. 79 ust. 1 Konstytucji w skardze konstytucyjnej można wnosić o zbadanie zgodności aktu normatywnego z przepisami Konstytucji. Z powyższego wynika, że wzorcem kontroli, odmiennie niż w przypadku wniosków i pytań prawnych, nie mogą być przepisy aktów niższej rangi, w tym przepisy zawarte w umowach międzynarodowych. Na powyższe ograniczenie wielokrotnie wskazywał Trybunał Konstytucyjny w swych wcześniejszych orzeczeniach. Żądanie skarżącego, aby Trybunał Konstytucyjny zbadał zgodność zaskarżonych przepisów z art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności jest więc niedopuszczalne. Na marginesie należy zauważyć, że Europejski Trybunał Praw Człowieka w sprawie Zmaliński przeciwko Polsce (skarga nr 52039/99) oceniał instytucję przedsądu z punktu widzenia zgodności z przepisami cytowanej wyżej Konwencji. Zwracał na to uwagę Trybunał Konstytucyjny w sprawie SK 26/02.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu przywołując argumentację ze sprawy SK 26/02 rozważył zarzuty podnoszone w stosunku do wszystkich zaskarżonych przepisów. Również Trybunał Konstytucyjny w niniejszym składzie uznaje, że ze względu na zbieżność przedmiotu zaskarżenia w sprawach - sygn. akt SK 26/02 i w niniejszej sprawie - zasadna była odmowa nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Nie mogła, bowiem zmienić się ocena, dokonana przez TK w uzasadnieniu postanowienia SK 26/02, iż ewentualnym źródłem naruszeń konstytucyjnych praw i wolności skarżącego, w związku z zastosowaniem instytucji przedsądu, pozostawała nie sama treść tych unormowań, ale wadliwa, acz niejednolita praktyka ich stosowania. Tym samym nie zachodzi potrzeba oceny konstytucyjności samego aktu normatywnego z punktu widzenia ochrony konstytucyjnych praw i wolności. Nie sama, bowiem treść tych przepisów stanowi źródło potencjalnych naruszeń bądź zagrożeń konstytucyjnych praw (wolności) skarżącego, ale wadliwa częściowo praktyka ich stosowania. Należy też podkreślić, że ustalenie źródła naruszenia praw skarżących ma charakter obiektywny i jest z urzędu ustalane przez Trybunał Konstytucyjny. Ustalenie to nie zależy od subiektywnego przekonania skarżącego nawet, jeżeli przekonanie to jest w sposób jednoznaczny wyrażone w skardze konstytucyjnej.

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.