136/3B/2005

POSTANOWIENIE

z dnia 8 czerwca 2005 r.

Sygn. akt Ts 178/04

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska - przewodnicząca

Wiesław Johann - sprawozdawca

Marek Safjan,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 listopada 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Leszka Jenka,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W swojej skardze konstytucyjnej Leszek Jenek zakwestionował zgodność z Konstytucją przepisów zamieszczonych w dwóch ustawach. Art. 91 ust. 5 i art. 92 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 ze zm.) oraz art. 18 ust. 1 i 2, art. 30 ust. 1, art. 35 ust. 1, art. 85, art. 88 ust. 2 i art. 130 ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw (Dz. U. z 2003 r. Nr 159, poz. 1547 ze zm.) skarżący zarzucił niezgodność z art. 32 ust. 1 oraz art. 62 ust. 1 w zw. z art. 164 oraz art. 169 ust. 2 Konstytucji.

Zaskarżonym przepisom skarżący zarzucił, że pozbawiły go czynnego prawa wyborczego w wyborach do Rady Miasta Gdańska. Ponadto skarżący stwierdził, że w trakcie tych wyborów złamano zasadę równości obywateli wobec prawa.

Postanowieniem Trybunału Konstytucyjnego z 22 listopada 2004 r. odmówiono nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego skarga konstytucyjna nie spełnia przesłanek dopuszczalności występowania z tym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Skarżący zakwestionował przepisy nie będące podstawą prawną orzeczeń sądowych wydanych w sprawie, w związku z którą sformułował swoją skargę. Ponadto, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, skarżący nie wskazał, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób zostały naruszone przez zakwestionowane przepisy obydwu ustaw. Niezależnie od tego, w zaskarżonym postanowieniu stwierdzono, że skarga konstytucyjna wniesiona została z przekroczeniem ustawowego terminu do występowania z tym środkiem prawnym.

Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu wniósł pełnomocnik skarżącego. Podkreślając, że zażalenie wnosi na wyraźne życzenie skarżącego, stwierdził w nim, iż nie zgadza się ze stanowiskiem Trybunału odnośnie do przekroczenia terminu wniesienia skargi konstytucyjnej. Skoro bowiem skarga wniesiona może być po wyczerpaniu drogi prawnej, a więc wtedy, gdy skarżący wykorzysta wszystkie przysługujące mu środki odwoławcze, to w przypadku skarżącego nastąpiło to w terminie 3 miesięcy po wydaniu postanowienia Sądu Apelacyjnego w Gdańsku w przedmiocie odrzucenia zażalenia na postanowienie odrzucające skargę o wznowienie postępowania w sprawie protestu wyborczego. Ponadto, zdaniem skarżącego istnieje - wymagany przy wnoszeniu skargi konstytucyjnej - związek pomiędzy treścią zaskarżonych przepisów. Wskutek ich obowiązywania wybory do Rady Miasta Gdańska zostały przeprowadzone przez nielegitymowane do tego organy.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zarzuty sformułowane w zażaleniu w żadnym stopniu nie podważają zasadności stanowiska przedstawionego w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

W odniesieniu do problemu dochowania terminu wystąpienia ze skargą konstytucyjną należy stwierdzić, że skarżący wadliwie interpretuje ustawową przesłankę wyczerpania przysługującej w sprawie drogi prawnej. Stanowi ona gwarancję korzystania ze skargi konstytucyjnej w sytuacji, w której w sprawie skarżącego doszło już do wydania ostatecznego orzeczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego w sprawie skargi konstytucyjnej wskazywano jednak, że oznacza to wymóg skorzystania przez skarżącego ze zwykłych środków odwoławczych, czego efektem jest wydanie prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia, o których mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Podejmowanie przez skarżącego kroków w celu wzruszenia wydanego już prawomocnego orzeczenia sądowego za pomocą nadzwyczajnych środków zaskarżania (np. skargi o wznowienie postępowania) pozostawać musi w związku z tym bez wpływu na obliczanie terminu wniesienia skargi konstytucyjnej. Termin ten rozpoczyna bieg od dnia doręczenia skarżącemu prawomocnego orzeczenia sądowego. Należy zauważyć, że zaakceptowanie interpretacji przesłanki wyczerpania drogi prawnej zaprezentowanej w zażaleniu prowadziłoby do zupełnego „rozchwiania” ustawowych zasad obliczenia terminu wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Trzeba również podkreślić, że zobligowanie skarżącego do skorzystania wyłącznie ze zwykłych środków odwoławczych stanowi gwarancję zachowania niezbędnej aktualności poddania kontroli Trybunału Konstytucyjnego kwestii naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego. W konkluzji należy więc stwierdzić, że termin wniesienia skargi konstytucyjnej przez skarżącego rozpoczął bieg wraz z doręczeniem postanowienia Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 16 stycznia 2003 r., oddalającego zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego w Gdańsku w przedmiocie protestu wyborczego. Ponieważ miało to miejsce 21 stycznia 2003 r., tym samym Trybunał Konstytucyjny zasadnie przyjął, że skarga konstytucyjna wniesiona została z przekroczeniem ustawowego terminu.

Zażalenie nie dostarcza także żadnych argumentów podważających zasadność ustalenia, że przedmiotem skargi uczynił skarżący przepisy niewykazujące kwalifikacji warunkującej dopuszczalność ich kontroli w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym. Zaskarżone unormowania ustawy o samorządzie powiatowym oraz ordynacji wyborczej do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw nie mogą być uznane za podstawę prawną orzeczeń sądowych wydanych w związku z protestem wyborczym wniesionym przez skarżącego. Ponadto skarżący nie wykazał, w jaki sposób przepisy te doprowadziły do naruszenia przysługujących mu konstytucyjnych wolności i praw. Argumentem na rzecz takiego naruszenia nie może być zaś z pewnością sformułowana w zażaleniu teza o ich „związku treściowym”, który naruszenie takie powoduje.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 22 listopada 2004 r.

2