Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie-Zażalenie z dnia 2005-05-24 - Ts 130/04
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 130/04
Tytuł:Postanowienie-Zażalenie z dnia 2005-05-24
Publikacja w Z.U.Z.U. 2005 / 3B / 124

124/3B/2005

POSTANOWIENIE

z dnia 24 maja 2005 r.

Sygn. akt Ts 130/04

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Safjan - przewodniczący

Janusz Niemcewicz - sprawozdawca

Marek Mazurkiewicz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 listopada 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Albina, Teresy i Józefa Lada,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze zarzucono, że art. 3933 § 1 pkt 3 ustawy z 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego jest przepisem o nieokreślonej treści, co powoduje, że składający skargę kasacyjną nie wie, jakie wymogi powinna ona spełniać. Zdaniem skarżących przepis ten narusza art. 77 ust. 2 Konstytucji zamykając im drogę do sądu oraz naruszając prawo do sprawiedliwego rozpoznania sprawy.

Postanowieniem z 3 listopada 2004 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Podstawą odmowy był brak wskazania przez skarżących konstytucyjnych wolności lub praw naruszonych zaskarżonym przepisem ustawy. Zarzut zamknięcia drogi sądowej przez art. 3933 § 1 k.p.c. Trybunał Konstytucyjny uznał za oczywiście bezzasadny, gdyż sprawa skarżących była rozpatrywana przez sąd pierwszej i drugiej instancji. Zarzut naruszenia prawa do sprawiedliwego rozpoznania sprawy przez sąd nie został uzasadniony, dlatego Trybunał Konstytucyjny uznał, że nie może on stanowić podstawy skargi konstytucyjnej.

W zażaleniu z 15 listopada 2004 r. skarżący wnieśli o nadanie dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Ich zdaniem w skardze wskazano naruszone prawa konstytucyjne oraz sposób ich naruszenia. Powyższe stwierdzenie nie zostało uzasadnione, skarżący nie odnieśli się też do podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Konieczność rozpoznania niniejszej skargi wynika, zdaniem skarżących, z licznych naruszeń prawa jakie miały miejsce w postępowaniu spadkowym, niedookreśloności zaskarżonego przepisu powodującego, że strona nie wie jak się ma zachować, żeby skutecznie wnieść kasację.

W piśmie procesowym złożonym 6 maja 2005 r. skarżący wskazali dodatkowo, że gdyby nie obowiązywały zaskarżone przepisy ich skarga kasacyjna zostałaby rozpoznana. Ponadto skarżący sformułowali szereg zarzutów przeciwko nowej regulacji skargi kasacyjnej zawartej w dziale Va k.p.c. dodany przez art. 1 pkt 13 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98) zmieniającej niniejszą ustawę z dniem 6 lutego 2005 r. W cytowanym piśmie skarżący sformułowali też szereg zarzutów przeciwko postępowaniu sądowemu.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zarówno w Konstytucji, jak i ustawie o Trybunale Konstytucyjnym zostały sformułowane wymogi, których spełnienie jest warunkiem koniecznym merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej. Podstawowym wymogiem, w myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, jest wskazanie naruszonych wolności lub praw konstytucyjnych oraz wskazanie sposobu ich naruszenia. W niniejszej sprawie Trybunał Konstytucyjny trafnie przyjął, że zaskarżony przepis ustawy, określający warunki złożenia kasacji, nie może naruszać wyłącznie art. 77 ust. 2 Konstytucji. Zakaz zamknięcia drogi do sądu, o którym mowa w powyższym przepisie rozumieć bowiem należy jako rozwinięcie art. 45 ust. 1, w zakresie w jakim prawo do sądu jest uzależnione od tego, iż przede wszystkim droga sądowa nie zostanie zamknięta wprost albo poprzez wprowadzenie takich ograniczeń, które by znosiły, lub naruszały istotę tego prawa. W sytuacji, gdy sprawa skarżącego była rozpoznawana w dwuinstancyjnym postępowaniu sądowym nie można mówić o naruszeniu art. 77 ust. 2 Konstytucji. Należy też podkreślić, że treść normatywna zaskarżonego przepisu w ogóle nie odnosi się do wskazanego wyżej zakazu konstytucyjnego. ˝Prawo do sądu obok dostępu do sądu, tj. prawa uruchomienia procedury przed sądem, obejmuje również prawo do odpowiedniego ukształtowania procedury sądowej, zgodnie z wymogami sprawiedliwości i jawności oraz prawo do wyroku sądowego, tj. prawo do uzyskania wiążącego rozstrzygnięcia danej sprawy przez sąd˝ (K. 28/97, OTK ZU nr 4/1998, poz. 50). Skarżący nie wskazują jednak na naruszenie tych elementów prawa do sądu, ani nie określają sposobu naruszenia przez zaskarżony przepis ustawy. Wymogu tego nie można spełnić przez podnoszenie naruszeń prawa jakiego, zdaniem skarżących, dopuściły się organy orzekające w sprawie. Trybunał Konstytucyjny nie jest bowiem powołany do oceny i kontroli aktów stosowania prawa. Również ogólne stwierdzenie, że przepis jest niejasny i niesprawiedliwy nie stanowi wskazania sposobu naruszenia konstytucyjnych praw. Należy pamiętać, że przepisy ustawy cieszą się domniemaniem zgodności ustaw z Konstytucją i obalenie tego domniemania jest możliwe, o ile zarzuty skargi konstytucyjnej spełniają wymogi sformułowane w art. 79 ust. 1 Konstytucji, art. 32 ust. 1 i art. 46 do 49 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Niespełnienie tych wymogów uniemożliwia merytoryczne rozpoznanie skargi, nawet w sytuacji gdyby zaskarżony przepis budził wątpliwości, co do zgodności z Konstytucją. W piśmie procesowym złożonym 6 maja 2005 r. skarżący nie odnieśli się wprost do podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Powtórzenie zarzutów kierowanych przeciwko zaskarżonemu przepisowi, skierowanie zarzutów przeciwko znowelizowanym przepisom, które nie stanowiły podstawy wydanych w sprawie skarżących rozstrzygnięć, czy też sformułowanie zarzutów dotyczących postępowania sądowego nie może stanowić skargi konstytucyjnej.

Należy tez podkreślić, że konstytucyjność zaskarżonego przepisu była już badana przez Trybunał Konstytucyjny, który w postanowieniu z 31 marca 2005 r., SK 26/02 stwierdził m.in., że źródłem naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego w stosunku do którego wydane zostało orzeczenie oparte na art. 3933 § 1 pkt 3 jest nie sam przepis, lecz praktyka jego stosowania. Badanie tej praktyki wykracza poza właściwość Trybunału Konstytucyjnego, dlatego też skargę konstytucyjną stawiającą zarzut w tym zakresie należy uznać za niedopuszczalną (OTK ZU nr 3/A/2005, poz. 29).

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: