14/1B/2005

POSTANOWIENIE

z dnia 19 stycznia 2005 r.

Sygn. akt Ts 206/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska - przewodnicząca

Mirosław Wyrzykowski - sprawozdawca

Janusz Niemcewicz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 lipca 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marii i Ryszarda Gołębiewskich,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej 10 grudnia 2003 r. skarżący zarzucili niezgodność z Konstytucją art. 393³ kodeksu postępowania cywilnego. Na podstawie tego przepisu Sąd Najwyższy postanowieniem z 11 września 2003 r. (sygn. akt IV CK 197/03) odrzucił kasację skarżących. Skarżący podnoszą, iż zaskarżony przepis jest niezgodny z art. 77 Konstytucji, gdyż zamyka im drogę do dochodzenia ich praw. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 20 stycznia 2004 r. skarżący zostali wezwani do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej przez wskazanie, w jaki sposób zaskarżony przepis ustawy naruszył ich konstytucyjne prawa oraz wskazanie, na czym polega jego niezgodność ze wskazanymi w skardze przepisami Konstytucji. Pismem z 4 lutego 2004 r. skarżący poinformowali Trybunał Konstytucyjny o chorobie pełnomocnika, który sporządził skargę, a w dniu 10 lutego 2004 r. wystąpili do sądu o wyznaczenie pełnomocnika z urzędu. Postanowieniem z 19 lutego 2004 r. Sąd Rejonowy oddalił wniosek skarżących, a postanowienie to zostało im doręczone 23 lutego 2004 r. Skarżący złożyli zażalenie na powyższe postanowienie oraz za pośrednictwem pełnomocnika, który sporządził skargę konstytucyjną, pismem z 8 marca 2004 r. złożyli do Trybunału Konstytucyjnego pismo procesowe mające uzupełniać braki skargi konstytucyjnej. W piśmie tym wskazali, iż art. 393¹⁸ i art. 379 § 1 i 5 k.p.c. narusza art. 77 ust. 1 i 2 Konstytucji przez uniemożliwienie im skorzystania z drogi sądowej celem dochodzenia roszczenia o wynagrodzenie szkody. Ponadto skarżący zarzucili naruszenie art. 21 ust. 1 Konstytucji przez art. 172 kodeksu cywilnego.

Postanowieniem z 13 lipca 2004 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, stwierdzając, iż skarżący nie wykazali, w jaki sposób doszło do naruszenia wskazanych w skardze i piśmie procesowym praw podmiotowych o charakterze konstytucyjnym, wskazując, iż sprawa skarżących została rozpoznana w dwuinstancyjnym postępowaniu sądowym, co podważa ich twierdzenie o zamknięciu im drogi do sądu. Ponadto Trybunał wskazał, iż trzon zarzutów przedstawionych w skardze konstytucyjnej skierowany jest przeciwko postępowaniu Sądu Apelacyjnego w Białymstoku. Tak sformułowany zarzut nie może stanowić przedmiotu rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny w trybie skargi konstytucyjnej, jako że dotyczy on płaszczyzny stosowania, a nie stanowienia prawa. Zgodnie z konstrukcją skargi przyjętą w prawie polskim, naruszenie prawa lub wolności konstytucyjnej legitymujące do wniesienia tego środka ochrony praw wiązać należy z treścią normatywną zaskarżonego przepisu, nie zaś ze sposobem jego zastosowania przez orzekający w sprawie sąd.

W zażaleniu złożonym na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżących wniósł o uchylenie powyższego postanowienia i rozpoznanie wniesionej skargi. Uzasadniając swój wniosek pełnomocnik ograniczył się do wskazania na krzywdę, jaką sądy w Olsztynie wyrządziły skarżącym i przeciwstawienia się dopuszczeniu do bezprawnego zabrania ich dorobku. Pełnomocnik poparł także wniesione przez skarżących osobiście zażalenie, w którym jeszcze raz wywodzono nieprawidłowość postępowania orzekających w sprawie sądów.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Treść wniesionego przez pełnomocnika skarżących zażalenia nie zawiera w ogóle argumentów podważających przyjęte w zaskarżonym postanowieniu stanowisko Trybunału Konstytucyjnego. W piśmie tym nie ustosunkowano się do żadnej z przesłanek odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, nie wskazano żadnych argumentów, przemawiających za uchyleniem zakwestionowanego rozstrzygnięcia.

Ponowna analiza wniesionej skargi konstytucyjnej pod kątem spełnienia przez nią przewidzianych prawem wymogów prowadzi do wniosku, iż stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego należy w pełni zaakceptować. We wniesionej skardze konstytucyjnej nie określono sposobu naruszenia przez zaskarżone przepisy przysługujących skarżącym konstytucyjnych praw lub wolności. Nie uprawdopodobniono tym samym, iż do takiego naruszenia doszło, co uniemożliwia przyjęcie, iż skarżący są legitymowani do wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Ponadto zaznaczyć należy, iż naruszenie wskazanych w tych pismach praw łączone jest przede wszystkim ze sposobem postępowania orzekających w sprawie organów (przede wszystkim Sądu Apelacyjnego w Białymstoku), a nie z treścią normatywną zaskarżonych przepisów, co uzasadnia twierdzenie, iż skarga ta pomimo wskazania zaskarżonych przepisów, jest de facto skargą na stosowanie prawa. Rozpatrzenie tak sformułowanej skargi wykracza poza kompetencje Trybunału Konstytucyjnego.

Również w piśmie procesowym skarżących nie przedstawiono argumentów podważających przyjęte w zaskarżonym postanowieniu przesłanki odmowy nadania dalszego biegu wniesionej skardze. Podobnie jak w skardze konstytucyjnej skoncentrowano się na wykazaniu niewłaściwości postępowania orzekających w sprawie sądów nie zaś na udowodnieniu, iż zostały spełnione warunki merytorycznego rozpatrzenia skargi konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny uznał, iż odmowa nadania dalszego biegu niniejszej skardze konstytucyjnej postanowieniem z 13 lipca 2004 r. była uzasadniona i nie uwzględnił zażalenia złożonego na to postanowienie.

2