41/1B/2005

POSTANOWIENIE

z dnia 18 stycznia 2005 r.

Sygn. akt Ts 140/04

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Mirosław Wyrzykowski - przewodniczący

Ewa Łętowska - sprawozdawca

Bohdan Zdziennicki,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 5 października 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marleny Radomskiej i Bartłomieja Radomskiego „Blaupunkt” s.c.

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W dniu 4 sierpnia 2004 r. wpłynęła do Trybunału Konstytucyjnego skarga konstytucyjna Marleny Radomskiej oraz Bartłomieja Radomskiego „Blaupunkt”, spółka cywilna. Skarżący zarzucają niezgodność art. 392¹ § 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji. Niekonstytucyjność kwestionowanych przepisów polega, zdaniem skarżących, na pozbawieniu ich prawa wniesienia kasacji, co uniemożliwia im „poddanie kontroli kasacyjnej zaskakującej koncepcji prawnej, stanowiącej podstawę wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 24 czerwca 2003 r.”.

Jako ostateczne orzeczenie o przysługujących im prawach i wolnościach konstytucyjnych skarżący wskazali postanowienie Sądu Najwyższego z 10 lutego 2004 r. (sygn. IV CZ 8/04), którym sąd oddalił zażalenie na postanowienie Sądu Apelacyjnego z 14 listopada 2003 r. (sygn. akt I Aca 1669/02), stwierdzające, że kasacja od wyroku Sądu Apelacyjnego z 24 czerwca 2003 r. podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna. Postanowienie to zostało doręczone pełnomocnikowi skarżących 26 kwietnia 2004 r., co stanowiło przyczynę wystąpienia z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.

Postanowieniem z 5 października 2004 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu, stwierdzając przekroczenie trzymiesięcznego terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Odnosząc się do wniosku o przywrócenie tego terminu, Trybunał stwierdził, iż wniosek ten nie mógł być rozpoznany przez Trybunał, gdyż skarga konstytucyjna nie ma charakteru zwykłej czynności procesowej w toku instancji, a termin do jej wniesienia jest terminem materialno-prawnym, i nie podlega przywróceniu.

Na postanowienie to pełnomocnik skarżących wniósł zażalenie, w którym wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. W uzasadnieniu pełnomocnik skarżących powołał postanowienia Trybunału, w których uznał, iż bieg terminu do złożenia skargi konstytucyjnej ulega zawieszeniu ze względu na konieczność wyznaczenia pełnomocnika z urzędu do sporządzenia skargi konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W postanowieniu o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Trybunał prawidłowo ustalił, iż doszło do złożenia skargi konstytucyjnej z przekroczeniem terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Stwierdzenie nieprzywracalności tego terminu wynika właśnie z subsydiarności instytucji skargi konstytucyjnej, która nie ma charakteru zwykłej czynności procesowej w normalnym toku instancji. Termin do jej wniesienia, wyznaczający czasowe granice dla podjęcia przez skarżącego obrony przysługujących mu praw i wolności, ma charakter materialnoprawny, co uniemożliwia jego przywrócenie. Biorąc pod uwagę ratio legis wprowadzenia ustawowego terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, przyjąć należy, iż szczególny charakter skargi konstytucyjnej wyklucza odpowiednie stosowanie przepisów procedury cywilnej w zakresie jego przywrócenia, co znajduje odbicie w powołanym w zaskarżonym postanowieniu orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego.

Niezasadne jest powołanie się pełnomocnika skarżących na postanowienia Trybunału Konstytucyjnego o zawieszeniu biegu terminu w przypadku wyznaczenia przez sąd pełnomocnika z urzędu do sporządzenia skargi konstytucyjnej. Postanowienia te zostały oparte na art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, który jest przepisem szczególnym wyłączającym odpowiednie stosowanie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego w przedmiocie złożenie skargi konstytucyjnej.

Błędny jest więc wyrażony w zażaleniu pogląd odnośnie możliwości zawieszenia terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej z przyczyn innych, niż wskazana w art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. W obowiązujących przepisach brak jest również podstaw do złożenia wniosku o przywrócenie terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Tym samym dla rozstrzygnięcia kwestii terminu nie mogą mieć znaczenia również podniesione w zażaleniu okoliczności doręczenia postanowienia Sądu Najwyższego.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.

2