16/1B/2005

POSTANOWIENIE

z dnia 11 stycznia 2005 r.

Sygn. akt Ts 16/04

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wiesław Johann - przewodniczący

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska - sprawozdawca

Marian Zdyb,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 5 maja 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Ewy Wróblewskiej i Mieczysława Gluźniewicza,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Ewy Wróblewskiej i Mieczysława Gluźniewicza z 4 lutego 2004 r. zarzucono, iż § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 czerwca 1993 r. w sprawie udzielania dotacji na wypłatę premii gwarancyjnej od wkładów oszczędnościowych na budownictwo mieszkaniowe (Dz. U. Nr 59, poz. 268) jest niezgodny z art. 31, art. 64 oraz art. 92 ust. 1 Konstytucji.

W skardze konstytucyjnej wskazano, iż wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z 26 listopada 2003 r. (sygn. akt V Ca 2160/03) oddalono apelację skarżących do wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa z 1 lipca 2003 r. (sygn. akt I C 423/03), którym to wyrokiem oddalono powództwo skarżących o zasądzenie premii gwarancyjnej od wkładów oszczędnościowych zgromadzonych na książeczce mieszkaniowej.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 5 maja 2004 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, wskazując, iż pełnomocnik skarżących, mimo wezwania nie usunął w terminie braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności nie wskazując, na czym polega niezgodność § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 22 czerwca 1993 r. w sprawie udzielania dotacji na wypłatę premii gwarancyjnej od wkładów oszczędnościowych na budownictwo mieszkaniowe z art. 31 ust. 3, art. 64 oraz art. 92 ust. 1 Konstytucji. Nie określono także sposobu, w jaki zastosowanie zakwestionowanej w skardze konstytucyjnej regulacji prawnej miałoby prowadzić do naruszenia podmiotowych praw i wolności o charakterze konstytucyjnym. W piśmie uzupełniającym braki formalne skargi konstytucyjnej ograniczono się do stwierdzenia, iż „wszystkie terminy i warunki określone w orzeczeniach sądów I-szej i II-ej instancji zmierzały do uzasadnienia terminu i warunków 90-dni realizacji premii gwarancyjnej pomijając regulację prawną ustaw, Prawa bankowego i Konstytucji”, nie wyjaśniając wszakże, jakie znaczenie mają te okoliczności w perspektywie wskazanych w zarządzeniu sędziego Trybunału Konstytucyjnego braków formalnych skargi konstytucyjnej.

Ponadto Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż pomimo upływu wyznaczonego terminu pełnomocnik skarżących nie przedstawił pełnomocnictwa do sporządzenia skargi konstytucyjnej w imieniu Mieczysława Gluźniewicza, co wyklucza jej merytoryczne rozpoznanie.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżących złożył zażalenie, w którym podkreślił, iż Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił całości dokumentacji administracyjnej i sądowej dotyczącej sprawy skarżących. Pełnomocnik skarżących nie ustosunkował się natomiast do powodów, dla których Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, stwierdzając jedynie, iż wskazane przez Trybunał Konstytucyjny braki zostały przez niego usunięte „na podstawie dokumentacji sądowej oraz opisem regulacji prawnej związanej z art. 31, art. 64 i art. 92 ust. 1 Konstytucji” (pisownia oryginalna). W piśmie procesowym z 9 grudnia 2004 r. skarżący wnoszą o sprostowanie postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W postanowieniu tym nie ma jednak zdania, którego sprostowania domagają się skarżący. Ponadto skarżący domagają się sprostowania postanowienia odnośnie sformułowań odnoszących się do normatywnej treści zaskarżonego przepisu. Należy jednak zauważyć, że Trybunał Konstytucyjny odmawiając nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej nie ustalał normatywnej treści zaskarżonego przepisu, cytował jedynie twierdzenia sformułowane przez samych skarżących w skardze konstytucyjnej. Pismo procesowe, podobnie jak zażalenie, nie odnosi się w ogóle do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Biorąc pod uwagę fakt, iż pełnomocnik skarżących nie przedstawił jakichkolwiek zarzutów dotyczących podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, należało nie uwzględniać zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 5 maja 2004 r.

2