302

POSTANOWIENIE

z dnia 8 grudnia 2004 r.

Sygn. akt Ts 62/04

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska - przewodnicząca

Janusz Niemcewicz - sprawozdawca

Marian Grzybowski,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 lipca 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Zygmunta Krasuckiego,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Zygmunta Krasuckiego zakwestionowana została zgodność z Konstytucją art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.). Zaskarżonemu przepisowi skarżący zarzucił sprzeczność z art. 32 ust. 1 Konstytucji, statuującym zasadę równości wobec prawa. Istoty takiej sprzeczności upatruje skarżący w arbitralnym ograniczeniu przez ustawodawcę korzystania z możliwości obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury przez zawężenie uwzględnianego okresu zatrudnienia do ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających rok złożenia wniosku o emeryturę, wyłączając zaś dopuszczalność takiego obliczenia w oparciu o cały okres zatrudnienia i płacenia składek na fundusz emerytalny. Wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej pełnomocnik skarżącego ponownie sformułował zarzut naruszenia przez zaskarżone unormowanie konstytucyjnej zasady równości wobec prawa.

Postanowieniem z 20 lipca 2004 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Jako podstawę takiego rozstrzygnięcia powołał niedopełnienie przez skarżącego wymogu wskazania, jakie konstytucyjne prawa lub wolności, i w jaki sposób, zostały naruszone przez zaskarżony przepis. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego powyższego wymogu nie wypełnia bowiem samoistne sformułowanie zarzutu naruszenia konstytucyjnej zasady równości bez jednoczesnego doprecyzowania konkretnego prawa lub wolności, w zakresie którego zasada ta doznała ograniczenia.

Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu wniósł pełnomocnik skarżącego. Zakwestionował w nim ustalenia poczynione przez Trybunał Konstytucyjny ponownie podkreślając, że zaskarżona regulacja ustawowa godzi w - wynikający z zasady równości wobec prawa - zakaz arbitralnego traktowania osób należących do tej samej kategorii podmiotów, w tym przypadku - emerytów.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu jest prawidłowe, zaś zarzut zażalenia nie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawową przesłanką odmowy nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu było stwierdzenie, iż skarżący nie dopełnił ustawowego wymogu wskazania, jakie konstytucyjne wolności lub prawa, i w jaki sposób - jego zdaniem - zostały naruszone przez zakwestionowany art. 15 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Powołując się na utrwalony kierunek orzecznictwa (zob. orzeczenia wyliczone w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia) w sprawie skargi konstytucyjnej, Trybunał Konstytucyjny uznał, że powyższego wymogu nie spełnia odwołanie się przez skarżącego do samoistnie potraktowanej zasady równości wobec prawa, bez jednoczesnego wskazania konkretnego podmiotowego prawa, w odniesieniu do którego zasada ta zostałaby naruszona. Wniesione przez skarżącego zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego nie dostarcza w tym zakresie jakichkolwiek argumentów, które podważyłyby zasadność przyjętego w tym orzeczeniu stanowiska. Argumentem takim nie jest w szczególności sformułowanie zarzutu naruszenia - wynikającego z zasady równości wobec prawa - zakazu arbitralnego traktowania podmiotów zaliczonych do jednej kategorii adresatów kwestionowanej ustawy. Należy zauważyć, iż tak formułowane zastrzeżenia wobec zaskarżonego przepisu nadal nie prowadzą do niezbędnej konkretyzacji przysługującego skarżącemu prawa lub wolności o randze konstytucyjnej, które zostałoby naruszone. Taka zaś konkretyzacja jest konieczna z punktu widzenia ustawowego wymogu wskazania przez skarżącego podstawy skargi konstytucyjnej, a więc doprecyzowania, jakiej treści konstytucyjne prawo lub wolność i w jaki sposób zostało naruszone lub ograniczone przez zakwestionowane w skardze unormowanie.

Należy jeszcze raz podkreślić, iż zgodnie z utrwalonym poglądem Trybunału Konstytucyjnego nie jest wykluczone potraktowanie konstytucyjnej zasady równości wobec prawa (jak i wynikającego z niej zakazu arbitralności) za dopuszczalny wzorzec kontroli przepisów kwestionowanych za pomocą skargi konstytucyjnej. Dopuszczalność ta warunkowana jest jednak sprecyzowaniem przez samego skarżącego, w zakresie jakiego prawa lub wolności, znajdujących normatywne zakotwiczenie w przepisach Konstytucji, zasada ta doznaje niedozwolonego uszczerbku lub ograniczenia. Tego rodzaju niezbędne doprecyzowanie w przypadku analizowanej skargi konstytucyjnej, jak i zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania jej dalszego biegu, nie nastąpiło.

W konkluzji stwierdzić więc należy, iż argumentacja zażalenia nie podważa zasadności przesłanek odmowy nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 20 lipca 2004 r.

2