312

POSTANOWIENIE

z dnia 3 listopada 2004 r.

Sygn. akt Ts 73/04

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Mirosław Wyrzykowski - przewodniczący

Ewa Łętowska - sprawozdawca

Bohdan Zdziennicki,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 września 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jana Wiktorowicza,

p o s t a n a w i a

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Jana Wiktorowicza wniesiono o stwierdzenie, iż wyroki Sądu Okręgowego w Toruniu z 11 września 2002 r. (sygn. akt I C 786/02), Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 4 kwietnia 2003 r. (sygn. akt I Ca 1521/02) oraz postanowienie Sądu Najwyższego z 28 listopada 2003 r. (sygn. akt IV CZ 142/03) naruszają przepisy kodeksu cywilnego oraz przepisy Konstytucji. Podnosząc powyższe zarzuty, pełnomocnik skarżącego wniósł „o wydanie orzeczenia stwierdzającego, że sporządzenie umowy zbycia gospodarstwa rolnego przez jednego spadkobiercę, który nie ma zdolności do czynności prawnych, jest nieważne z mocy samego prawa”.

Z dalszej części skargi, jak również dołączonego do niej następnie pisma procesowego wynika, iż skarżący domagał się merytorycznej weryfikacji całego postępowania w sprawie dotyczącej umowy sprzedaży gospodarstwa rolnego bez wiedzy i zgody współwłaścicieli. Zdaniem skarżącego, w toku przedmiotowego procesu sądy dopuściły się naruszenia przepisów kodeksu cywilnego, kodeksu postępowania cywilnego i Konstytucji.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 30 czerwca 2004 r., skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi, w szczególności do dokładnego określenia przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, któremu zarzuca niezgodność z Konstytucją oraz wskazania zagwarantowanych w Konstytucji praw lub wolności skarżącego naruszonych przez ostateczne orzeczenie wydane na podstawie kwestionowanego przepisu, jak też dokładne wskazanie sposobu tego naruszenia.

W piśmie procesowym z 8 lipca 2004 r. skarżący, w ogóle nie odnosząc się do treści zarządzenia sędziego, po raz kolejny powtórzył zarzuty zawarte w skardze.

Postanowieniem z 14 września 2004 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu, stwierdzając, iż jej wyłącznym przedmiotem uczyniono orzeczenia sądowe, podczas gdy zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie przepis ustawy lub innego aktu normatywnego, który stanowił podstawę ostatecznego rozstrzygnięcia w ramach przysługującej skarżącemu drogi prawnej.

Na postanowienie to pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie, w którym po raz kolejny sformułował zarzuty niezgodności z Konstytucją wskazanych w skardze orzeczeń sądów.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zażalenie pełnomocnika skarżącego nie może zostać uwzględnione z uwagi na to, iż nie odnosi się ono w ogóle do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącego nie kwestionując przyczyn, dla których skarga konstytucyjna nie mogła stanowić przedmiotu merytorycznego rozpoznania, po raz kolejny powołał wyrażone już w skardze konstytucyjnej oraz piśmie procesowym zarzuty, które nie mogą stanowić podstawy skargi konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącego zdaje się nie dostrzegać, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji jest wniosek o zbadanie zgodności przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego z Konstytucją. Póki zatem, zarzut taki nie zostanie w skardze konstytucyjnej sformułowany, nie spełnia ona warunków formalnych niezbędnych do jej merytorycznego rozpoznania. Poddanie ocenie Trybunału orzeczeń sądów z oczywistych względów wykracza więc poza zakres kognicji Trybunału Konstytucyjnego.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.