333

POSTANOWIENIE

z dnia 12 października 2004 r.

Sygn. akt Ts 113/04

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb - przewodniczący

Marian Grzybowski - sprawozdawca

Andrzej Mączyński,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 lipca 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jadwigi Lewczuk,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Jadwigi Lewczuk, zakwestionowano postanowienie Sądu Najwyższego - IV Wydział Izba Cywilna z 23 marca 2004 r. (sygn. akt IV CK 706/03), zarzucając mu naruszenie art. 21 ust. 1 oraz art. 64 ust. 1 i ust 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Podnosząc powyższe zarzuty, pełnomocnik skarżącej wniósł o „zmianę zaskarżonego postanowienia przez jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy Sądowi Najwyższemu do ponownego rozpoznania”.

Postanowieniem z 6 lipca 2004 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, stwierdzając brak kompetencji do kontroli aktów stosowania prawa.

W zażaleniu wniesionym do Trybunału Konstytucyjnego 19 lipca 2004 r. pełnomocnik skarżącej zarzucił postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego „naruszenie art. 79 ust. 1 Konstytucji przez wadliwe przyjęcie, iż skarga konstytucyjna odnosiła się tylko do postanowienia Sądu Najwyższego, gdy faktyczną podstawą skargi był akt normatywny - ustawa z 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych oraz art. 156 § 1 pkt 2 kodeksu postępowania administracyjnego.”

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Przedmiotem skargi konstytucyjnej uczyniono postanowienie Sądu Najwyższego z 23 marca 2004 r. W uzasadnieniu skargi jednoznacznie stwierdzono, iż „postanowienie to jest w całości wadliwe, ponieważ sądy obu instancji oraz Sąd Najwyższy pominęły istotę sprawy” przez co doszło do rażącego naruszenia art. 156 § 1 pkt 2 kodeksu postępowania administracyjnego. Co więcej w skardze konstytucyjnej, pełnomocnik skarżącej zażądał od Trybunału uchylenia postanowienia Sądu Najwyższego w całości i przekazania sprawy Sądowi Najwyższemu do ponownego rozpoznania.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji w skardze konstytucyjnej należy wskazać zaskarżony akt normatywny oraz sformułować zarzut jego niekonstytucyjności. Wymóg ten w sposób jednoznaczny został skonkretyzowany w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Skarżąca w skardze konstytucyjnej nie wskazała przepisów aktu normatywnego, tym samym nie sformułowała również żadnego zarzutu niekonstytucyjności odnoszącego się do aktu normatywnego.

Dopiero w zażaleniu został podniesiony zarzut niezgodności z Konstytucją ustawy z 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych oraz art. 156 § 1 pkt 2 kodeksu postępowania administracyjnego. Zważywszy jednak na fakt, iż w skardze konstytucyjnej sformułowano zarzuty wyłącznie wobec wskazanego w niej postanowienia Sądu Najwyższego, Trybunał Konstytucyjny w sposób prawidłowy odmówił nadania dalszego biegu skardze.

Za niedopuszczalną należy uznać próbę określenia przedmiotu skargi konstytucyjnej dopiero na etapie postępowania zażaleniowego. Postępowanie zażaleniowe ma bowiem na celu ocenę prawidłowości postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 22 października 2002 r., sygn. Ts 94/02, OTK ZU nr 4/B/2002, poz. 302).

Mając powyższe na względzie należało uznać za zasadne postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 6 lipca 2004 r. i orzec jak w sentencji.