Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie-Zażalenie z dnia 2004-07-27 - Ts 199/03
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 199/03
Tytuł:Postanowienie-Zażalenie z dnia 2004-07-27
Publikacja w Z.U.Z.U. 2004 / 3B / 201

201

POSTANOWIENIE

z dnia 27 lipca 2004 r.

Sygn. akt Ts 199/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Safjan - przewodniczący

Jerzy Stępień - sprawozdawca

Mirosław Wyrzykowski,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 marca 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jana Feliksa,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Jana Feliksa sformułowano zarzut niezgodności art. 394 § 1 kodeksu postępowania cywilnego z art. 178 i 176 Konstytucji. W piśmie procesowym złożonym 20 stycznia 2004 r. skarżący zmodyfikował zarzut skargi oświadczając, iż nie zaskarża żadnego aktu normatywnego, lecz przedmiotem skargi czyni niezgodność z Konstytucją wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z 22 kwietnia 2002 r., pisma Ministra Sprawiedliwości z 30 czerwca 2002 r. oraz pisma Rzecznika Praw Obywatelskich z 7 października 2003 r. Uzasadniając wysunięte zarzuty skarżący podkreślił, iż wyrok sądu oraz wskazane pisma naruszają art. 2 i 78 Konstytucji, art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w związku z art. 87 i 91 Konstytucji oraz art. 321 k.p.c.

Postanowieniem z 22 marca 2004 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, wskazując w uzasadnieniu, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej nie uczyniono zgodności aktu normatywnego z Konstytucją oraz że skarga została złożona po upływie trzech miesięcy od doręczenia skarżącemu ostatecznego rozstrzygnięcia.

W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżący wniósł o uchylenie postanowienia Trybunału Konstytucyjnego i rozpoznanie skargi konstytucyjnej, gdyż na podstawie powołanych w skardze przepisów „skarżącego się skrzywdził Sąd Okręgowy w Katowicach”. Uzasadnia to, zdaniem skarżącego, dopuszczalność skargi w świetle art. 79 ust. 1 Konstytucji. Orzeczeniami w świetle powołanego wyżej przepisu są, zdaniem skarżącego, pisma kierowane do niego przez Ministra Sprawiedliwości i Rzecznika Praw Obywatelskich. Skarżący podnosi, iż w świetle obowiązujących przepisów przed złożeniem skargi konstytucyjnej należy zwrócić się do Prokuratora Generalnego o ochronę praw.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Oparcie skargi konstytucyjnej na zarzucie wydania wadliwego orzeczenia przez sąd nie uzasadnia dopuszczenia jej do merytorycznego rozpoznania. Ocena konstytucyjności aktów stosowania prawa wykracza poza zakres właściwości Trybunału Konstytucyjnego. Fakt, iż krytycznie oceniane przez skarżącego orzeczenie sądu oparte zostało na określonych przepisach ustawy nie uzasadnia automatycznie ich niekonstytucyjności, nie może też zostać uznane za zarzut, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu trafnie stwierdził, iż niniejsza skarga konstytucyjna nie zawiera w ogóle wniosku o zbadanie zgodności aktu normatywnego z Konstytucją. Brak takiego wniosku uzasadnia odmowę nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Wyrażona w art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zasada skargowości uniemożliwia natomiast badanie z urzędu konstytucyjności przepisów będących podstawą orzeczeń wydanych w sprawie skarżącego.

Ponadto, wskazane przez skarżącego pisma Ministra Sprawiedliwości i Rzecznika Praw Obywatelskich nie stanowią rozstrzygnięcia o prawach skarżącego w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Od doręczenia tych pism nie może też być liczony trzymiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej. Do warunków dopuszczalności skargi konstytucyjnej ustawa o Trybunale Konstytucyjnym w art. 46 ust. 1 zalicza m.in. wniesienie jej po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile ta jest przewidziana, w ciągu trzech miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Spełnienie tych warunków, umożliwiających wszczęcie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, podlega wstępnemu rozpoznaniu (art. 49 powołanej wyżej ustawy). Jak wielokrotnie podkreślano w dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego dotyczącym skargi konstytucyjnej, zawarte w treści cytowanego przepisu wyliczenie winno być potraktowane jako ustawowa konkretyzacja konstytucyjnego (art. 79 ust. 1) pojęcia „ostateczne orzeczenie”. Wskazywano również wielokrotnie, iż nie bez znaczenia pozostaje kolejność wyliczenia przez ustawodawcę form ostatecznych orzeczeń. Ma ona oddawać przede wszystkim priorytet prawomocnych wyroków sądowych, jako rozstrzygnięć podjętych przez sądy, a więc organy w pierwszej kolejności powołane do ochrony przestrzegania praw i wolności. Z punktu widzenia przesłanek dopuszczalności występowania ze skargą konstytucyjną oznacza to nałożenie na skarżącego obowiązku doprowadzenia w indywidualnej sprawie do wydania prawomocnego wyroku sądowego. Z dniem doręczenia skarżącemu tego wyroku rozpoczyna się bieg 3 miesięcznego terminu do wystąpienia w danej sprawie ze skargą do Trybunału Konstytucyjnego. Należy podkreślić, iż upływu tego terminu nie sanuje w żaden sposób uruchomienie przez skarżącego takich środków czy procedur, w rezultacie których dochodzi do wydania w sprawie „innych ostatecznych rozstrzygnięć”. Wskazanie przez ustawodawcę pozostałych dwóch - obok prawomocnych wyroków - form ostatecznych orzeczeń winno być rozumiane jako gwarancja skorzystania ze skargi konstytucyjnej także w ramach tych postępowań, których rezultatem nie może być wydanie w sprawie skarżącego prawomocnego wyroku. Nie prowadzi to jednak do wniosku, iż w sytuacji doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku sądowego może skarżący (bez uszczerbku dla biegu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej) uruchamiać inne środki prawne prowadzące do wydania bądź ostatecznych decyzji, bądź innych prawomocnych rozstrzygnięć (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 2 października 2002 r., sygn. Ts 2/02, OTK ZU nr 4/B/2002, poz. 269).

Sformułowane w zażaleniu twierdzenie, w myśl którego przed złożeniem skargi konstytucyjnej należy zwrócić się do Prokuratora Generalnego celem „załatwienia sprawy” nie znajduje żadnego oparcia w obowiązujących przepisach prawa i świadczy o niezrozumieniu przez skarżącego treści art. 79 ust. 1 Konstytucji. Na marginesie należy zauważyć, iż Prokurator Generalny staje się uczestnikiem postępowania skargowego dopiero po zakończeniu postępowania wstępnego i przyjęciu skargi konstytucyjnej do merytorycznego rozpoznania.

Mając powyższe na względzie należało orzec, jak w sentencji.

3

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: