Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie-Zażalenie z dnia 2004-05-11 - Ts 43/03
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 43/03
Tytuł:Postanowienie-Zażalenie z dnia 2004-05-11
Publikacja w Z.U.Z.U. 2004 / 2B / 118

118

POSTANOWIENIE

z dnia 11 maja 2004 r.

Sygn. akt Ts 43/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska - przewodnicząca

Adam Jamróz - sprawozdawca

Jerzy Stępień,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej FKW LOGISTIC Sp. z o.o.,

p o s t a n a w i a:

uwzględnić zażalenie.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej FKW LOGISTIC Sp. z o.o. (dalej: skarżąca) zakwestionowano zgodność z Konstytucją art. 27 ust. 6 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.; dalej: zaskarżona ustawa). Kwestionowanemu przepisowi skarżąca zarzuciła sprzeczność z art. 2, art. 31 ust. 3 w zw. z art. 64 ust. 1 Konstytucji. Źródła takiej niezgodności upatruje skarżąca w dokonanej w sposób sprzeczny z zasadami proporcjonalności i zaufania obywatela do państwa ingerencji w konstytucyjne prawo własności.

Postanowieniem z 21 października 2003 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu stwierdził, że w sprawie skarżącej nie doszło do prawidłowego wykonania ustawowego obowiązku wskazania takich konstytucyjnych praw lub wolności przysługujących skarżącej, których naruszenie spowodowane zostało zastosowaniem zaskarżonego przepisu. Trybunał Konstytucyjny uznał w szczególności, że za konstytucyjny wzorzec do kontroli art. 27 ust. 6 zaskarżonej ustawy nie może być uznany art. 2, oraz art. 31 ust. 3 w zw. z art. 64 ust. 1 Konstytucji. Ponadto, w uzasadnieniu postanowienia Trybunału Konstytucyjnego wskazano na pominięcie przez skarżącą unormowania art. 27 ust. 7 zaskarżonej ustawy, które istotnie wpływa na zakres zastosowania zakwestionowanego przepisu.

Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu wniósł pełnomocnik skarżącej. Zakwestionował w nim ustalenia poczynione przez Trybunał Konstytucyjny, podkreślając, że wymóg wskazania naruszonych praw dopełniony został przez odwołanie się do konstytucyjnego prawa własności. Zdaniem skarżącej, dla interpretacji kwestionowanego przepisu nie ma znaczenia norma art. 27 ust. 7 zaskarżonej ustawy, gdyż negatywnie oceniana winna być już sama możliwość nakładania na podatnika dodatkowego zobowiązania podatkowego, pomimo tego, że nie występuje po jego stronie zaległość podatkowa. W zażaleniu podkreślono również naruszenie kwestionowaną regulacją zasady proporcjonalności (art. 31 ust. 3 Konstytucji), wywołane zachwianiem relacji między efektami wprowadzonej regulacji a ciężarami finansowymi nakładanymi na podatnika.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zarzuty zażalenia koncentrują się na problemie interpretacji jednej z podstawowych przesłanek dopuszczalności występowania ze skargą konstytucyjną. Stanowi nią wymóg wskazania przez skarżącego takich konstytucyjnych wolności lub praw, których naruszenie spowodowane zostało zastosowaniem zaskarżonego unormowania. W zaskarżonym postanowieniu przyjęto, że powyższego wymogu nie wyczerpuje odwołanie się przez skarżącą do zasad sprawiedliwości społecznej (art. 2 Konstytucji) oraz proporcjonalności w ograniczaniu korzystania z konstytucyjnych wolności i praw (art. 31 ust. 3 Konstytucji), nawet w ich powiązaniu z unormowaniem statuującym prawo własności i inne prawa majątkowe (art. 64 Konstytucji).

Zdaniem składu orzekającego Trybunału Konstytucyjnego rozpoznającego złożone zażalenie dopuszczalne jest uznanie, iż skarżąca uprawdopodobniła okoliczność naruszenia jej konstytucyjnych praw, sam zaś zarzut niekonstytucyjności kwestionowanej regulacji nie może być oceniony jako oczywiście bezzasadny. Nie ulega wątpliwości, że ustanowiona w zaskarżonym przepisie ustawy kompetencja organów skarbowych do nakładania dodatkowego zobowiązania podatkowego w wysokości odpowiadającej 30% kwoty zawyżenia w stosunku do kwoty należnej istotnie uznana być może za ingerującą w sferę praw majątkowych podatnika. Kwestia dopuszczalności takiej ingerencji, jak i przyjętego przez ustawodawcę stopnia jej intensywności, wiąże się już ściśle z merytoryczną oceną zaskarżonego unormowania w świetle przepisów konstytucyjnych wyrażających prawa skarżącej. Weryfikacja tego rodzaju wiąże się w szczególności z koniecznością weryfikacji dochowania przez ustawodawcę przesłanek kształtujących zasadę proporcjonalności ograniczeń korzystania z konstytucyjnych praw i wolności (art. 31 ust. 3 Konstytucji). Rozstrzygnięcie powyższych kwestii wykracza już jednak poza dopuszczalny zakres badania prawidłowości skargi konstytucyjnej, przeprowadzanego w ramach jej wstępnej kontroli. Z tych względów należało uwzględnić zażalenie skarżącej na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i skierować skargę do merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.

2

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: