126

POSTANOWIENIE

z dnia 10 maja 2004 r.

Sygn. akt Ts 77/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Grzybowski - przewodniczący

Jerzy Stępień - sprawozdawca

Janusz Niemcewicz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 czerwca 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Ireny Poleszak,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Ireny Poleszak sporządzonej 25 kwietnia 2003 r., zarzucono naruszenie przez sądy orzekające w sprawie skarżącej szeregu regulacji konstytucyjnych, w szczególności art. 2, art. 7, art. 21, art. 64 oraz art. 77 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 3 czerwca 2003 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż w skardze konstytucyjnej nie sformułowano zarzutu niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ograniczając się do wskazania wadliwego charakteru orzeczeń sądowych wydanych w sprawie skarżącej, w szczególności zaś dokonania przez sądy błędnych ustaleń faktycznych. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykraczał poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego, wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącej wniósł zażalenie, w którym ponownie podkreślił, iż orzekające w sprawie sądy naruszyły szereg zasad o charakterze konstytucyjnym, rozpoznając sprawę bez należytej staranności i wnikliwości oraz z naruszeniem art. 233 kodeksu postępowania cywilnego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zażalenie w swojej treści nie dotyczy podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Przedmiotem skargi uczyniono bowiem wadliwy, zdaniem skarżącej, sposób rozpoznania jej sprawy przez sądy powszechne, co wykracza poza konstytucyjnie określoną kognicję Trybunału Konstytucyjnego. Pełnomocnik skarżącej w ogóle nie odniósł się do tej okoliczności, ograniczając się w zażaleniu do rekapitulacji zarzutów przedstawionych wcześniej w skardze konstytucyjnej. Należy podkreślić, iż skarga konstytucyjna nie jest kolejnym środkiem odwoławczym w ramach toku instancji, a jej istota sprowadza się do oceny niezgodności z Konstytucją aktu normatywnego, który stał u podstaw wydania orzeczeń odnoszących się do praw lub wolności konstytucyjnych skarżącego. Dopóki jednak taki zarzut nie zostanie w skardze konstytucyjnej sformułowany, z oczywistych przyczyn nie będą spełnione warunki dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, należało orzec jak w sentencji.

2