132

POSTANOWIENIE

z dnia 5 maja 2004 r.

Sygn. akt Ts 109/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Ciemniewski - przewodniczący

Jerzy Stępień - sprawozdawca

Janusz Niemcewicz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 lipca 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Impex Trade Spółka z o.o.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej „Impex Trade” Spółka z o.o. z 16 czerwca 2003 r. zarzucono, iż art. 21 pkt 3 ustawy z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 664 ze zm.) jest niezgodny z art. 77 ust. 2 oraz art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżąca wskazała, iż w toku postępowania dotyczącego zamówienia publicznego złożyła protest na rozstrzygnięcie przetargu. Protest ten został oddalony przez zamawiającego, o czym skarżąca została poinformowana za pośrednictwem faxu. W związku z takim sposobem rozstrzygnięcia protestu skarżąca złożyła odwołanie do Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych w Warszawie. Odwołanie to zostało odrzucone wyrokiem Zespołu Arbitrów przy Prezesie Urzędu Zamówień Publicznych z 8 listopada 2002 r. (sygn. akt UZP/ZO/O-1527/02) z uwagi na to, że złożone zostało po upływie siedmiodniowego terminu, którego bieg rozpoczął się od otrzymania przez skarżącą faxu informującego o sposobie rozstrzygnięcia protestu. Na orzeczenie Zespołu Arbitrów przy Prezesie Urzędu Zamówień Publicznych skarżąca złożyła skargę, która została oddalona przez Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z 24 stycznia 2003 r. (sygn. akt V Ca 1952/02).

Zdaniem skarżącej, zakwestionowana regulacja prawna, umożliwiająca przekazywanie oświadczeń lub zawiadomień przy pomocy faxu ze skutkiem doręczenia, narusza jej konstytucyjne prawo do sądu i prawo do dwuinstancyjnego postępowania sądowego. Skarżąca podniosła, iż dokument przesłany faxem może być nieczytelny, co wykluczy zapoznanie się z jego treścią. Ponadto, treść faxu może zostać usunięta przez osobę trzecią mającą dostęp do pomieszczeń adresata faxu. Skarżąca podniosła ponadto, iż przepisy kodeksu postępowania cywilnego nie zezwalają na tego typu formę doręczania pism.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 15 lipca 2003 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż brak jest związku pomiędzy treścią sformułowanego w skardze konstytucyjnej zarzutu, a wskazanym w tej skardze sposobem naruszenia praw lub wolności konstytucyjnych oraz treścią orzeczeń organów władzy publicznej przyjętych za jej podstawę. Trybunał Konstytucyjny ustalił, iż sformułowane w skardze konstytucyjnej zarzuty dotyczące treści art. 21 ust. 3 ustawy o zamówieniach publicznych nie znajdują odzwierciedlenia w motywach orzeczeń przyjętych za podstawę wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Jak wynika z treści uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego, skierowany do skarżącej fax nie został usunięty przez osobę trzecią. Skarżąca nie udowodniła także faktu nieczytelności otrzymanego faxu. Ponadto Sąd Okręgowy ustalił, iż skarżąca jeszcze przed upływem terminu do złożenia odwołania od rozstrzygnięcia protestu otrzymała od zamawiającego pismo potwierdzające treść wysłanego wcześniej faxu. Trybunał Konstytucyjny za niezasadne uznał więc przekonanie skarżącej, jakoby treść zakwestionowanej regulacji prawnej doprowadziła w jej przypadku do braku możliwości zapoznania się ze sposobem rozstrzygnięcia złożonego przez nią protestu w ramach procedury zamówień publicznych.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącej wniósł zażalenie, w którym stwierdził, iż podniesione w skardze konstytucyjnej okoliczności, tzn. potencjalna nieczytelność informacji przesłanej faxem, czy prawdopodobieństwo jej usunięcia przez osobę nieuprawnioną stanowią jedynie egzemplifikację stanów faktycznych, które mogą się wydarzyć u innych podmiotów. Zdaniem skarżącej, dla wyczerpania przesłanek dopuszczalności merytorycznego rozpoznania złożonej przez nią skargi konstytucyjnej bez znaczenia jest fakt, iż w przypadku skarżącej treść informacji przekazanej faxem została następnie potwierdzona odrębnym pismem przez nadawcę. Skarżąca podtrzymuje bowiem zarzut, iż w ogóle taki sposób doręczania rozstrzygnięć nie jest zgodny z Konstytucją, bowiem w każdym przypadku powinno to następować poprzez przesłanie pisma poleconego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Konstytucja nie reguluje bezpośrednio sposobu doręczania rozstrzygnięć wydawanych w ramach procedury składania zamówień publicznych. Określenie formy tego doręczenia pozostaje więc w gestii ustawodawcy, który zobligowany jest wszakże do respektowania przewidzianych w Konstytucji zasad gwarancyjnych, w tym w szczególności prawa do obrony swoich interesów na drodze postępowania sądowego. Ponieważ skarga konstytucyjna ma charakter indywidualnego środka ochrony praw i wolności, obowiązkiem skarżącego jest określenie, na czym jego zdaniem polega naruszenie standardów konstytucyjnych w kwestionowanej regulacji prawnej, a ponadto wykazanie, iż owo naruszenie urzeczywistniło się w wydaniu przez organ władzy publicznej konkretnego orzeczenia przyjętego za podstawę skargi konstytucyjnej.

Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego, niekonstytucyjność określonego w art. 21 pkt 3 ustawy z 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych trybu doręczania rozstrzygnięć skarżąca upatruje w ewentualnej nieczytelności pisma przesyłanego faxem, a także niebezpieczeństwie usunięcia w ten sposób przesłanego pisma przez osobę nieuprawnioną. Żadna z tych okoliczności jednak nie wystąpiła w przypadku skarżącej. Sformułowane przez nią zarzuty dotyczące zakwestionowanej w skardze konstytucyjnej regulacji prawnej, mają więc charakter abstrakcyjny i nie odnoszą się bezpośrednio do sytuacji skarżącej. W tym stanie rzeczy zasadnie Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 15 lipca 2003 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, albowiem sformułowane w niej zarzuty nie dotyczyły konkretnego naruszenia praw lub wolności konstytucyjnych skarżącej, lecz wskazywały na potencjalne niebezpieczeństwo takiego naruszenia w przypadku innych podmiotów. Z uwagi na konstytucyjnie określony charakter skargi jako indywidualnego środka ochrony praw, wykluczona jest możliwość merytorycznej oceny przez Trybunał Konstytucyjny tak sformułowanych zarzutów w postępowaniu wszczętym złożeniem skargi konstytucyjnej.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało orzec jak w sentencji.