45

POSTANOWIENIE

z dnia 2 marca 2004 r.

Sygn. akt Ts 74/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Grzybowski - przewodniczący

Jerzy Stępień - sprawozdawca

Marek Safjan,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zażalenia z dnia 3 listopada 2003 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Ewy Bugzel,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Ewy Bugzel zakwestionowano zgodność z Konstytucją RP art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 71, poz. 733). Wobec zaskarżonego przepisu skarżąca sformułowała zarzut naruszenia prawa do ochrony własności. Źródłem takiego naruszenia jest w ocenie skarżącej nakaz stosowania postanowień zaskarżonej ustawy do stosunków prawnych powstałych przed dniem jej wejścia w życie.

Postanowieniem z 21 października 2003 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu stwierdził, że skarga wniesiona została po upływie ustawowego 3-miesięcznego terminu do występowania z tego rodzaju środkiem prawnym. Termin ten rozpoczął bieg z dniem doręczenia skarżącej wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z 16 stycznia 2002 r. Z uwagi zaś na określoną przez skarżącą wartość przedmiotu sporu nie przysługiwało jej prawo do kasacji od tego orzeczenia. Tymczasem skarga konstytucyjna wniesiona została dopiero po wydaniu przez Sąd Okręgowy w Warszawie postanowienia o odrzucenia kasacji skarżącej, a następnie postanowienia Sądu Najwyższego o oddaleniu zażalenia skarżącej w tym przedmiocie.

Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu wniósł pełnomocnik skarżącej. Stanowisko Trybunału Konstytucyjnego zostało w nim uznane za niesłuszne. Zdaniem skarżącej, dokonane we wniesionej kasacji określenie wartości przedmiotu sporu nie przesądzało jeszcze, że sprawa ma charakter majątkowy. W zażaleniu zakwestionowano w związku z tym stanowisko Trybunału Konstytucyjnego, zgodnie z którym w sprawie nie zachodziły żadne wątpliwości odnośnie braku uprawnienia skarżącej do wnoszenia kasacji od wyroku Sądu Okręgowego. W konsekwencji, skarżąca uznała, że wniesienie kasacji nie może być jednoznacznie potraktowane jako działanie w warunkach braku dopuszczalnej drogi prawnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zarzuty zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu nie zasługują na uwzględnienie.

Argumentacja zażalenia koncentruje się na jednej z przyczyn odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Jest nią stwierdzenie przekroczenia ustawowego terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skarga konstytucyjna może być złożona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta przysługuje w terminie 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W zaskarżonym postanowieniu przyjęto, że określona przez skarżącą wartość przedmiotu sporu wykluczała de lega lata dopuszczalność występowania przez nią z kasacją od orzeczenia Sądu Okręgowego. Argumentacja zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego zmierza w kierunku wykazania, iż charakter prawny powództwa, z jakim wystąpiła skarżąca jest sporny, niejednoznaczny i budzi wątpliwości w orzecznictwie sądowym. Stanowisko to poparte zostało odwołaniem się do treści kilku z orzeczeń zacytowanych w uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego z 27 listopada 2002 r., którym oddalono zażalenie skarżącej na postanowienie o odrzuceniu kasacji.

Należy w związku z tym zauważyć, że tak sformułowana argumentacja nie daje potwierdzenia tezie stawianej w zażaleniu. Nie została ona poparta przykładem jakiegokolwiek orzeczenia sądowego, które przemawiałoby na potwierdzenie stanowiska o zaistniałej w judykaturze rozbieżności, co do charakteru prawnego powództwa o złożenie oświadczenia woli wyrażającego zgodę na podnajęcie lub użyczenie części lokalu. W szczególności, argumentu takiego nie dają wskazane w zażaleniu orzeczenia Sądu Najwyższego. Wprawdzie, jak to podniesiono w zażaleniu, zawarte w ich uzasadnieniach sformułowania nie dotyczą ściśle zagadnienia oceny prawnej wytoczonego przez skarżącą powództwa, ale z drugiej strony nie dostarczają też żadnych podstaw do przyjmowania stanowiska przeciwnego temu, jakie w sprawie zajął Sąd Okręgowy, odrzucając kasację skarżącej, a następnie Sąd Najwyższy oddalając zażalenie na to rozstrzygnięcie.

W tym stanie rzeczy, stwierdzić należy, iż w zażaleniu nie wskazano argumentów, które podważyłyby słuszność stanowiska, zgodnie z którym skarżącej nie przysługiwała w świetle obowiązujących przepisów prawa kasacja od orzeczenia sądu II instancji. Tym samym, prawidłowe było ustalenie Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w zaskarżonym postanowieniu, odnośnie przekroczenia ustawowego terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

2