74

POSTANOWIENIE

z dnia 25 lutego 2004 r.

Sygn. akt Ts 142/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Stępień - przewodniczący

Jerzy Ciemniewski - sprawozdawca

Marek Mazurkiewicz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 września 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Wojciecha Kowalskiego,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Wojciecha Kowalskiego, zostały podniesione zarzuty względem postanowienia Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 4 kwietnia 2003 r. (sygn. akt I PK 567/02). Z dalszej treści skargi, jak również dołączonych następnie pism procesowych podtrzymujących uprzednie zarzuty wynika, iż skarżący domagał się merytorycznej weryfikacji całego postępowania w sprawie dotyczącej stosunku pracy. Zdaniem skarżącego, w toku przedmiotowego procesu, sądy dopuściły się naruszenia materialnych norm prawa pracy oraz proceduralnych przepisów prawa cywilnego.

Postanowieniem z 3 września 2003 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, z uwagi na to, że nie określono w niej przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym zarzucono niezgodność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej.

Pełnomocnik skarżącego złożył zażalenie na powyższe postanowienie, w którym wywodzi, iż kwintesencją obszernej treści skargi konstytucyjnej jest wskazanie wadliwości art. 8 Kodeksu pracy. Zdaniem skarżącego wadliwość tego przepisu polega na anulowaniu szczególnej ochrony prawnej stosunku pracy, gwarantowanej treścią innych przepisów Kodeksu pracy oraz ustawy o związkach zawodowych oraz braku ścisłej definicji określającej zasady współżycia społecznego. W ocenie skarżącego „wadliwość i nieprecyzyjność kwestionowanego przepisu prowadzi do nieuzasadnionego manipulowania jego treścią, co w konsekwencji ogranicza wolność, o której mowa w art. 59 Konstytucji RP”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Trybunał Konstytucyjny zauważa, że dopiero w zażaleniu podniesiono zarzut niezgodności art. 8 Kodeksu pracy z art. 59 Konstytucji. Zważywszy jednak na fakt, iż w skardze konstytucyjnej sformułowano zarzuty wobec orzeczeń sądowych, podstawą postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze był brak wskazania przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, któremu zarzucono niezgodność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej. Należy stwierdzić, iż Trybunał Konstytucyjny w sposób prawidłowy stwierdził przyczynę uniemożliwiającą skierowanie skargi do merytorycznego rozpoznania. W obszernej treści skargi pełnomocnik skarżącego skupił się na wywodach skierowanych na podważenie ustaleń sądów oraz zobrazowaniu kierunków orzecznictwa dotyczących m.in. stosowania klauzuli współżycia społecznego w ramach uprawnień pracowniczych. Nie można jednak stwierdzić, iż poza kilkakrotnym powołaniem wskazanego w zażaleniu przepisu, w jakikolwiek sposób zostało podważone domniemanie jego zgodności z Konstytucją. Należy podkreślić, iż w skardze pełnomocnik skarżącego jednoznacznie stwierdził, że „skarga nie jest skierowana przeciwko treści obowiązujących przepisów, lecz przeciwstawia się wadliwej realizacji tych przepisów” co świadczy, iż nie upatrywał on niezgodności tego przepisu z Konstytucją. Ponadto pełnomocnik skarżącego zażądał od Trybunału wznowienia postępowania z uwagi na wykrycie nowych okoliczności faktycznych i środków dowodowych. Z uwagi na fakt, że w niniejszej skardze brak było przesłanek przemawiających za dopuszczalnością merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej, należy stwierdzić że przesłanki odmowy nadania biegu skardze były prawidłowe.

Za niedopuszczalną należy natomiast uznać próbę określenia przedmiotu i wzorca skargi konstytucyjnej dopiero na etapie postępowania zażaleniowego, należy bowiem podkreślić, że postępowanie zażaleniowe ma na celu ocenę prawidłowości postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 22 października 2002 r., sygn. Ts 94/02, OTK ZU nr 4/2002, poz. 302).

Mając powyższe na względzie należało uznać za zasadne postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 3 września 2003 r. i orzec jak w sentencji.

2