Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie-Zażalenie z dnia 2004-01-28 - Ts 80/03
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 80/03
Tytuł:Postanowienie-Zażalenie z dnia 2004-01-28
Publikacja w Z.U.Z.U. 2004 / 1B / 49

49

POSTANOWIENIE

z dnia 28 stycznia 2004 r.

Sygn. akt Ts 80/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Safjan - przewodniczący

Marek Mazurkiewicz - sprawozdawca

Mirosław Wyrzykowski,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 października 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Cukrowni „Strzyżów” S.A.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Cukrowni Strzyżów wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 19 ust. 1 i ust 2 art. 23 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. z 1993 r. Nr 11, poz. 50 ze zm.) oraz § 54 ust. 4 pkt 5 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 156, poz. 1024; z 1998 r. Nr 153, poz. 999 ze zm.) z art. 2 i art. 22, art. 84, art. 92 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W oparciu o zaskarżone przepisy Naczelny Sąd Administracyjny-Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie, wyrokami z 15 maja 2002 r. (sygn. akt: I SA/Lu 1157/01 oraz I SA/Lu 1158/01) oddalił skargi na decyzje Izby Skarbowej w Lublinie-Ośrodek Zamiejscowy w Zamościu z 17 września 2001 (ZP2-732/1/156/2001 i ZP2-732/1/157/2001) utrzymujące w mocy decyzje II Inspektora Kontroli Skarbowej w Zamościu z 20 kwietnia 2001 r. (K62-022-06003042/02/ZW i K62-022-06003042/03/ZW) określające zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług oraz zaległość podatkową i odsetki za zwłokę od powyższej zaległości, jak również ustalające wymiar dodatkowego zobowiązania podatkowego w tymże podatku.

Skarżąca wniosła do Ministra Sprawiedliwości podania o złożenie rewizji nadzwyczajnej od powyższych wyroków, jednak - w piśmie z 6 lutego 2003 r. - uznał on, że analiza akt sądowo-administracyjnych nie uzasadnia wniesienia rewizji nadzwyczajnej. Pismo to pełnomocnik skarżącej uznaje za ostateczną decyzję, o której mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącej złożenie podania o wniesienie rewizji nadzwyczajnej stanowi wyczerpanie drogi prawnej w rozumieniu art. 46 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zaś podstawy powołanych powyżej rozstrzygnięć - wyłączając prawo podatnika do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony - naruszają wskazane w petitum przepisy Konstytucji.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 30 czerwca 2003 r., pełnomocnik skarżącej został wezwany do usunięcia braków skargi konstytucyjnej przez podanie daty doręczenia skarżącej wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz wskazanie konstytucyjnych praw lub wolności skarżącej naruszonych ostatecznym rozstrzygnięciem opartym na zaskarżonym przepisie wraz z dokładnym określeniem sposobu ich naruszenia przez zaskarżone przepisy.

W piśmie procesowym z 11 lipca 2003 r. pełnomocnik skarżącej wyjaśnił, iż wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego zostały doręczone skarżącej 19 września 2002 r. Odnośnie wskazania naruszonych praw lub wolności konstytucyjnych, pełnomocnik skarżącej powołuje szereg zasad konstytucyjnych, wyrażonych w art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 84 oraz art. 217 Konstytucji.

Postanowieniem z 10 października 2003 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze, stwierdzając przekroczenie wyznaczonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym trzymiesięcznego terminu do jej wniesienia. Jako dodatkową przesłankę niedopuszczalności merytorycznego rozpoznania wniesionej skargi wskazano niespełnienie przez nią wymogu, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 tejże ustawy, polegającego na wskazaniu konstytucyjnych prawa lub wolności.

Na postanowienie to pełnomocnik skarżącej wniósł zażalenie, w którym wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości. W zażaleniu tym podniesiono zarzut naruszenia art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym oraz art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Jako istotę tego naruszenia wskazano błędną interpretację pojęcia ostatecznego orzeczenia, jako zdarzenia, od którego rozpoczyna się bieg trzymiesięcznego terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Zdaniem pełnomocnika skarżącej - w niniejszej sprawie - dopiero pismo Ministra Sprawiedliwości odmawiające wniesienia rewizji nadzwyczajnej od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, przesądziło ostatecznie o wyczerpaniu drogi prawnej, o której mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Wyrażona w piśmie ocena została bowiem oparta na tych samych przesłankach, które legły u podstaw orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, co w konsekwencji prowadzi do naruszenia praw, wolności i obowiązków poddanych uprzednio kontroli sądowej.

Rozpatrując wniesione zażalenie Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym niezbędnym warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wyczerpanie przez skarżącego drogi prawnej. Trybunał Konstytucyjny w pełni podtrzymuje pogląd wyrażony w uzasadnieniu postanowienia z 10 października 2003 r. wraz z przedstawioną tam argumentacją, iż warunkiem wyczerpania drogi prawnej w postępowaniu sądowo-administracyjnym jest złożenie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, jeżeli przysługuje ona stronie tego postępowania.

Wbrew twierdzeniom pełnomocnika skarżącej, pisma Ministra Sprawiedliwości, zawierającego w swej treści stwierdzenie braku przesłanek przemawiających za potrzebą wystąpienia z rewizją nadzwyczajną nie można traktować jako ostatecznego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Pismo to posiada charakter informacyjny i nie rozstrzyga w sposób władczy o prawach lub wolnościach skarżącej, a co za tym idzie nie kształtuje sytuacji prawnej skarżącej, która ukształtowana została ostatecznie mocą prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. Powołany dokument nie posiada też waloru prawomocności i nie stanowi ostatecznego rozstrzygnięcia w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Dlatego też od daty otrzymania przez skarżącą pisma Ministra Sprawiedliwości nie może być liczony trzymiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej.

Należy także odróżnić charakter rewizji nadzwyczajnej od wyroku NSA, będącej nadzwyczajnym środkiem prawnym, do której wniesienia uprawnione są określone w ustawie podmioty, od skargi do NSA, stanowiącej zwykły instrument sądowej kontroli ostatecznych orzeczeń w postępowaniu administracyjnym. Zważywszy, iż prośba o wniesienie rewizji nadzwyczajnej nie ma charakteru środka odwoławczego, w ramach przysługującej skarżącej drogi prawnej, również i pismo podmiotu uprawnionego do jej wniesienia nie może być traktowane jako orzeczenie o prawach i wolnościach skarżącej w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji. W odróżnieniu od rewizji nadzwyczajnej, wnoszonej przez uprawnione podmioty, strona samodzielnie występująca ze skargą do Naczelnego Sądu Administracyjnego, ma prawo uzyskać merytorycznie rozstrzygnięcie, o ile skarga spełnia warunki formalne konieczne do uzyskania takiego rozpoznania.

Niezależnie od powyższego należy stwierdzić, iż równorzędną przesłanką odmowy nadania dalszego biegu skardze był brak wskazania przepisów Konstytucji, wyrażających w swej treści przynależne skarżącej prawa podmiotowe. Pomimo wyraźnego wezwania - w zarządzeniu sędziego Trybunału Konstytucyjnego - do wskazania wolności lub praw konstytucyjnych, podlegających ochronie w trybie art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, brak ten nie został uzupełniony. Stwierdzenie powyższego braku przesądza o niedopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej. W zaskarżonym postanowieniu słusznie więc przyjęto, że wskazanie takich wolności lub praw ze strony skarżącej nie nastąpiło. W treści zażalenia nie dostarczono argumentów umożliwiających jego uwzględnienie w tym zakresie.

Należy w związku z tym podzielić stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu, iż powołanie jako wzorca kontroli przepisów nie zawierających w swej treści konstytucyjnych wolności lub praw uniemożliwia merytoryczne rozpoznanie wniesionej skargi konstytucyjnej.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

3

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: