39

POSTANOWIENIE

z dnia 21 stycznia 2004 r.

Sygn. akt Ts 57/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska - przewodnicząca

Wiesław Johann - sprawozdawca

Marian Zdyb,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zażalenia z dnia 21 sierpnia 2003 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 sierpnia 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Andrzeja Dońca,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Andrzeja Dońca zakwestionowano zgodność z Konstytucją RP art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2000 r. Nr 106, poz. 1126 ze zm.) oraz art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.). Wobec zaskarżonych przepisów skarżący sformułował zarzut naruszenia prawa własności, zasady równości wobec prawa, jak również prawa do sprawiedliwego, jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd.

Postanowieniem z 8 sierpnia 2003 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu stwierdził, że skarga wniesiona została po upływie ustawowego 3-miesięcznego terminu do występowania z tego rodzaju środkiem prawnym. Termin ten rozpoczął bieg z dniem doręczenia skarżącemu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 maja 2002 r. (tj. z dniem 9 sierpnia 2002 r.). Tymczasem skarżący wystąpił ze skargą konstytucyjną dopiero 31 marca 2003 r. Na stwierdzenie przekroczenia terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną nie miało natomiast wpływu wystąpienie przez skarżącego z wnioskiem do Rzecznika Praw Obywatelskich o wniesienie rewizji nadzwyczajnej od opisanego wyżej wyroku. Trybunał Konstytucyjny stwierdził ponadto, iż skarżący - pomimo wezwania zawartego w zarządzeniu z 28 kwietnia 2003 r. - nie uzupełnił braku formalnego skargi konstytucyjnej, polegającego na niewskazaniu sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw przez zaskarżone przepisy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego cała argumentacja skargi koncentruje się na krytycznej ocenie wydanych w sprawie skarżącego orzeczeń.

Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu wniósł pełnomocnik skarżącego. Zakwestionował w nim stanowisko Trybunału Konstytucyjnego odnośnie oceny konsekwencji skierowania wniosku do Rzecznika Praw Obywatelskich w sprawie wniesienia rewizji nadzwyczajnej dla biegu terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Zdaniem skarżącego, równoległe korzystanie ze skargi konstytucyjnej oraz wniosku do uprawnionych podmiotów o wniesienie rewizji nadzwyczajnej powodowałoby bardzo niejasny stan prawny.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zarzuty zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu nie zasługują na uwzględnienie.

Argumentacja zażalenia koncentruje się na jednej z przyczyn odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Jest nią stwierdzenie przekroczenia ustawowego terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, w terminie 3 miesięcy od dnia doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Należy w całości zaaprobować i podtrzymać stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu wskazujące na przekroczenie przez skarżącego ustawowego terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Ponownie stwierdzić trzeba, iż wymóg wyczerpania drogi prawnej w postępowaniu, w którym skarżący wiąże zarzut naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw z wydaniem decyzji administracyjnej, spełniony zostaje wraz z wydaniem prawomocnego orzeczenia przez Naczelny Sąd Administracyjny. Taki wyrok nadaje też ostateczny - w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji - charakter orzeczeniu, z którym związane są zarzuty skarżącego. Trzeba w związku z tym jeszcze raz podkreślić nieprzypadkowy charakter wyliczenia zawartego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Zaakcentowanie w nim priorytetowego znaczenia prawomocnych orzeczeń sądowych w żadnym wypadku nie prowadzi do wniosku, iż wyczerpanie drogi prawnej następuje wraz z podjęciem wobec skarżącego którejkolwiek - z wyliczonych w tym przepisie - z form rozstrzygnięcia. Tak więc w sytuacji, gdy skarżący wyczerpał przysługującą drogę prawną przez wydanie prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, dalsze jego działania zmierzające do wzruszenia tego orzeczenia w drodze nadzwyczajnych środków prawnych nie mogą wpływać na bieg terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Zgłoszone w zażaleniu obawy dotyczące niejasności stanu prawnego są więc bezpodstawne, zaś ich źródła upatrywać należy w nieprecyzyjnej i wybiórczej interpretacji przepisów ustawowych normujących zasady, na jakich dopuszczalne jest korzystanie ze skargi konstytucyjnej.

Należy ponadto podkreślić, że przesłanką odmowy nadania dalszego biegu niniejszej skardze konstytucyjnej było również niedopełnienie podstawowego wymogu, jakim jest wskazanie sposobu, w jaki zaskarżone przepisy naruszyły konstytucyjne wolności lub prawa skarżącego. W tym zakresie w całości na aprobatę zasługuje argumentacja zawarta w zaskarżonym postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

2