235

POSTANOWIENIE

z dnia 26 listopada 2003 r.

Sygn. akt Ts 66/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wiesław Johann - przewodniczący

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska - sprawozdawca

Marian Zdyb,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 lipca 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Teresy Kurowskiej,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Teresy Kurowskiej z dnia 17 kwietnia 2003 r. zarzucono, iż art. 17 ustawy z dnia 13 maja 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 24, poz. 110 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 oraz art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżąca wskazała, iż postanowieniem z 29 kwietnia 2002 r. (sygn. akt V Ca 112/99) Sąd Okręgowy w Warszawie odrzucił zażalenie skarżącej wniesione przez jej pełnomocnika będącego radcą prawnym, bez wcześniejszego wezwania o usunięcie braku formalnego w postaci nieuiszczenia wpisu stałego. Zażalenie na to postanowienie zostało oddalone przez Sąd Najwyższy postanowieniem z 24 października 2002 r. (sygn. akt I CZ 125/02).

Zdaniem skarżącej, brak wezwania do opłacenia zażalenia wniesionego przez pełnomocnika będącego radcą prawnym na postanowienie o odrzuceniu skargi o wznowienie postępowania stanowi naruszenie zasady równości, ponieważ w innych przypadkach wyznacza się siedmiodniowy termin do usunięcia takich braków formalnych pism procesowych.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 1 lipca 2003 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż skarżąca nie uzupełniła w terminie braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności nie określiła, na czym miałaby polegać niezgodność art. 17 ustawy z 13 maja 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z art. 45 oraz art. 32 Konstytucji RP.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącej wniósł zażalenie, w uzasadnieniu ograniczając się do stwierdzenia, iż 20 maja 2003 r. stosownie do zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego uzupełnił braki formalne skargi konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) uzasadnienie skargi konstytucyjnej powinno zawierać - między innymi - wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób - zdaniem skarżącego - zostały naruszone. Skarga złożona w niniejszej sprawie nie czyni zadość temu wymaganiu, gdyż nie wskazuje naruszonych praw lub wolności i nie wyjaśnia, w jaki sposób kwestionowany w niej przepis naruszył art. 32 oraz 45 Konstytucji RP. Za takie wyjaśnienie trudno uznać przytoczenie treści art. 32 Konstytucji RP. Ponieważ skargi konstytucyjnej nie uzupełniono, mimo wezwania do usunięcia jej braków formalnych, w pełni uzasadniona była odmowa nadania skardze dalszego biegu.

Zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 1 lipca 2003 r. nie zawiera żadnego uzasadnienia, w którym odniesiono by się do powodów odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Skarżąca zrezygnowała z merytorycznego ustosunkowania się do podstaw tego postanowienia. W szczególności skarżąca nadal nie wskazała, w jaki sposób kwestionowany przepis ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych narusza jej konstytucyjne prawa lub wolności.

Ponieważ w zażaleniu nie sformułowano żadnych zarzutów odnoszących się do postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 1 lipca 2003 r., brak było podstaw do uwzględnienia zażalenia.

Należy ponadto zwrócić uwagę na fakt, iż w sprawie kasacji do Sądu Najwyższego reprezentował skarżącą profesjonalny pełnomocnik, radca prawny Jerzy Stefański. Domniemuje się, iż osoba wykonująca zawód radcy prawnego posiada dostateczną wiedzę dotyczącą obowiązku uiszczenia opłat sądowych zwłaszcza, gdy mają one charakter wpisów stałych oraz innych wymagań formalnych, jakie spełniać musi pismo procesowe. Niedopełnienie ciążącego na pełnomocniku skarżącej obowiązku dochowania ustawowych wymagań przewidzianych dla pisma procesowego świadczyć może wyłącznie o nierzetelnym wykonaniu przyjętego przez niego zlecenia reprezentacji skarżącej w postępowaniu sądowym. W żadnym wypadku nie uzasadnia natomiast zarzutu niekonstytucyjności regulacji ustawowych przewidujących owe wymagania.

2