221

POSTANOWIENIE

z dnia 19 listopada 2003 r.

Sygn. akt Ts 176/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Ciemniewski - przewodniczący

Jerzy Stępień - sprawozdawca

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 kwietnia 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Alicji Kulikowskiej i innych,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 4 lutego 2003 r. skarżące wniosły o zbadanie zgodności art. 392¹ ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 2, 32, 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji RP, zarzucając, iż przepis ten narusza ich prawo do sądu, zamyka dostęp do drogi sądowej oraz jest niezgodny z zasadą równości. Skarżące nie sprecyzowały sposobu naruszenia ich konstytucyjnych praw przez zaskarżony przepis, a pełnomocnik skarżących wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej m.in. przez wskazanie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw skarżących, powtórzył sformułowane w skardze zarzuty. Zdaniem skarżących ich konstytucyjne prawa zostały naruszone, gdyż pomimo błędów popełnionych przy rozpatrywaniu sprawy przez sądy obu instancji ich kasacja została odrzucona.

W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy postanowieniem z 21 marca 2002 r. odrzucił kasację skarżących ze względu na to, iż wartość przedmiotu zaskarżenia była niższa niż dziesięć tysięcy złotych, tym samym nie spełniała wymogu, o którym mowa w art. 392¹ k.p.c. Zażalenie na to postanowienie zostało oddalone postanowieniem Sądu Najwyższego z 24 czerwca 2002 r.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 8 kwietnia 2003 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu Trybunał podkreślił, że prawo do kasacji nie wchodzi w zakres konstytucyjnego prawa do sądu i ma charakter ustawowy. Ograniczenie prawa do kasacji nie może, więc uzasadniać zarzutu naruszenia prawa do sądu skarżących.

W zażaleniu złożonym 18 kwietnia 2003 r. skarżące wniosły o nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Ponownie wskazały, że pomimo licznych uchybień sądów obu instancji Sąd Najwyższy potraktował ich sprawę formalnie i nie rozpoznał kasacji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W skardze konstytucyjnej w zasadzie nie wskazano, na czym polega naruszenie konstytucyjnych praw skarżących przez zaskarżony przepis ustawy. Wskazano jedynie na potrzebę rozpoznania kasacji ze względu na błędy, które zdaniem skarżących, popełniły sądy obu instancji oraz podniesiono, iż status materialny skarżących nie może być przeszkodą w dochodzeniu słusznych praw przed sądami. To ostatnie stwierdzenie w żaden sposób nie koresponduje z normatywną treścią art. 392¹ k.p.c., który ogranicza prawo do kasacji nie ze względu na status materialny, lecz na wartość przedmiotu sporu. Również w piśmie z 13 marca 2003 r., wykonując zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego wzywające do uzupełnienia braków formalnych, skarżące nie wskazały sposobu naruszenia swych konstytucyjnych praw, podnosząc jedynie, iż orzeczenie Sądu Najwyższego zamyka drogę dochodzenia ich roszczeń.

Należy też podkreślić, że zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego, w ogóle nie odnosi się do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Skarżące po raz kolejny wskazują na wady postępowania sądowego oraz fakt, iż skarga kasacyjna została odrzucona.

W tym stanie rzeczy należy uznać, iż Trybunał Konstytucyjny zasadnie odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej przyjmując, że nie wskazano w niej prawa konstytucyjnego, ani sposobu jego naruszenia przez zaskarżony przepis ustawy. Formułowane przez skarżące zarzuty dotyczące procesu stosowania prawa pozostają natomiast poza zakresem właściwości Trybunału Konstytucyjnego, co wprost wynika z art. 79 ust. 1 Konstytucji.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.

2