228

POSTANOWIENIE

z dnia 12 listopada 2003 r.

Sygn. akt Ts 41/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ewa Łętowska - przewodnicząca

Andrzej Mączyński - sprawozdawca

Bohdan Zdziennicki,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zażalenia złożonego w dniu 1 lipca 2003 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 czerwca 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bogusława Kowcuna,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej 13 marca 2003 r. zarzucono, że § 2 zarządzenia nr 12 Komendanta Głównego Policji z 30 lipca 2002 r. (Dziennik Urzędowy Komendy Głównej Policji Nr 11, poz. 69) jest niezgodny z art. 2 i art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 16 czerwca 2003 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wskazując, iż zaskarżone zarządzenie nie stanowiło podstawy ostatecznego orzeczenia o prawach skarżącego. Ponadto Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż w skardze konstytucyjnej nie wskazano naruszonych wolności lub praw skarżącego, o których mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji.

W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżący wniósł o nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Zdaniem skarżącego Trybunał Konstytucyjny błędnie przyjął, iż zaskarżone zarządzenie nie determinowało treści wyroków Sądu Rejonowego w Człuchowie z 26 czerwca 2002 r. i Sądu Okręgowego w Słupsku z 18 grudnia 2002 r. Ponadto Trybunał Konstytucyjny nie odniósł się w ogóle do wskazanego w skardze naruszenia konstytucyjnego prawa skarżącego do rzetelnego procesu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącego zarządzenie nr 12 Komendanta Głównego Policji z 30 lipca 2002 r. było znane Sądowi Rejonowemu w dacie sporządzania uzasadnienia wyroku. Skarżący zarzuca, iż w dacie wyrokowania Sąd Rejonowy posiadał dokładną wiedzę na temat przyszłego uregulowania prawnego, którą to wiedzę pozyskał nieformalnie, pozaprocesowo od oskarżenia publicznego. Skarżący zarzuca również szereg naruszeń prawa, jakich Sąd dopuścił się w trakcie postępowania. Efektem tych naruszeń było pozbawienie skarżącego prawa do rzetelnego procesu.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W wyroku z 26 lipca 2002 r. Sąd Rejonowy w Człuchowie jednoznacznie stwierdził, iż ocenę uprawnień funkcjonariuszy do dokonywania pomiarów prędkości oparł na przepisach zarządzenia nr 1/2001 Komendanta Głównego Policji z 3 lipca 2001 r. Zaskarżone zarządzenie nr 12 Komendanta Głównego Policji zostało wydane w cztery dni po wydaniu wyroku Sądu, co expressis verbis potwierdza również Sąd Rejonowy w uzasadnieniu rozstrzygnięcia. Z powyższego jednoznacznie wynika, iż zaskarżone zarządzenie nie mogło stanowić podstawy wyroku wydanego przez Sąd Rejonowy w Człuchowie. Podniesiony w zażaleniu zarzut pozyskania przez Sąd w sposób nieformalny wiedzy o treści przyszłego zarządzenia pozostaje poza zakresem rozpoznania wstępnego. Ewentualny nieformalny wpływ takiej wiedzy na rozstrzygnięcie Sądu mógłby być oceniany jedynie na płaszczyźnie stosowania prawa, która to płaszczyzna wykracza poza zakres przedmiotowy skargi konstytucyjnej. Podobnie pozostałe zarzuty naruszenia praw procesowych skarżącego, w tym zasady domniemania niewinności, jako zarzuty dotyczące stosowania prawa nie mogą stanowić podstawy skargi konstytucyjnej.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, ani w samej skardze, ani w piśmie procesowym z 30 kwietnia 2003 r. skarżący nie wskazał na art. 45 ust. 1, jako wzorzec konstytucyjny. Przepis ten został powołany przez skarżącego dopiero w zażaleniu. Należy, więc stwierdzić, że skarżący w skardze konstytucyjnej nie wskazał konstytucyjnego publicznego prawa podmiotowego naruszonego przez zaskarżony przepis zarządzenia nr 12 Komendanta Głównego Policji. Wezwany zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego do uzupełnienia braku formalnego skargi, zarządzenia tego nie wykonał. Na marginesie należy zauważyć, iż również w zażaleniu skarżący przywołuje art. 45 ust. 1 Konstytucji jedynie w kontekście naruszenia swego prawa do sprawiedliwego rozpoznania sprawy przez sąd.

Zgodnie z wyrażoną w art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zasadą skargowości, Trybunał Konstytucyjny może badać zaskarżony akt normatywny z punktu widzenia wzorców wskazanych w skardze konstytucyjnej. Wzorce te muszą wyrażać publiczne prawa podmiotowe skarżącego. Gwarancją dla prawidłowego sformułowania zarzutów w skardze konstytucyjnej jest przewidziany w art. 48 ust. 1 przymus adwokacki. Wadliwe sporządzenie skargi konstytucyjnej przez adwokata oraz nieuzupełnienie jej braków skutkuje natomiast odmową nadania jej dalszego biegu.

Reasumując należy stwierdzić, że w postanowieniu z 16 czerwca 2003 r. Trybunał Konstytucyjny zasadnie odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej ze względu na to, iż przepisy zaskarżonego zarządzenia nr 12 Komendanta Głównego Policji nie stanowiły podstawy rozstrzygnięć wydanych względem skarżącego, a sam skarżący nie wskazał w skardze naruszonych konstytucyjnych praw, o których mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji.

2