255

POSTANOWIENIE

z dnia 14 października 2003 r.

Sygn. akt Ts 96/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Mirosław Wyrzykowski - przewodniczący

Marek Safjan - sprawozdawca

Jerzy Stępień,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zażalenia z dnia 13 sierpnia 2003 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 sierpnia 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej CAPITOL Sp. z o.o., Mieczysława Piotra Pająka i Jerzego Klimsy,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej CAPITOL Sp. z o.o., Mieczysława Piotra Pająka i Jerzego Klimsy zakwestionowano zgodność z Konstytucją RP art. 42 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.). Skarżący zarzucili kwestionowanemu przepisowi, że narusza ich prawa wywodzone z art. 7 oraz art. 22 Konstytucji. Istota takiego naruszenia polegać ma - zdaniem skarżących - na treściowej niejednoznaczności tego przepisu, otwierającej pole do jego uznaniowej interpretacji, narażającej strony ubiegające się o wydanie stosownej decyzji na ujemne konsekwencje. Zgodnie z treścią kwestionowanego przepisu, jednym z elementów decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu jest wymóg określenia w niej linii rozgraniczających teren inwestycji, wyznaczonych na mapie w stosownej skali.

Postanowieniem z 7 sierpnia 2003 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu stwierdził, że skarga wniesiona została po upływie ustawowego 3-miesięcznego terminu do występowania z tego rodzaju środkiem prawnym. Termin ten rozpoczął bieg z dniem doręczenia skarżącym wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 września 2002 r. (tj. z dniem 30 września 2002 r.). Tymczasem skarżący wystąpili ze skargą konstytucyjną dopiero 2 czerwca 2003 r. Na stwierdzenie przekroczenia terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną nie miało natomiast wpływu wystąpienie przez skarżących z wnioskiem o wniesienie rewizji nadzwyczajnej od opisanego wyżej wyroku. Trybunał Konstytucyjny stwierdził ponadto, iż skarżący nie dopełnili wymogu wskazania sposobu, w jaki kwestionowany przepis naruszył przysługujące im konstytucyjne wolności lub prawa. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obowiązku określonego w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym nie realizuje sformułowanie zarzutu złamania zasady legalizmu. Natomiast wskazaniu art. 22 Konstytucji nie towarzyszyło sformułowanie argumentów precyzujących sposób naruszenia wyrażonej w nim wolności działalności gospodarczej przez zaskarżony przepis.

Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu wniósł pełnomocnik skarżących. Zakwestionował w nim stanowisko Trybunału Konstytucyjnego odnośnie oceny konsekwencji skierowania wniosku w sprawie wniesienia rewizji nadzwyczajnej dla biegu terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Zdaniem skarżących, ustawowa przesłanka „wyczerpania drogi prawnej” winna być rozumiana w taki sposób, aby obejmowała także uruchamiane przez skarżącego procedury zmierzające do wzruszenia prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. Tym samym, zdaniem skarżących, bieg terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej rozpoczął się dopiero z dniem doręczenia im pisma informującego o nieuwzględnieniu wniosku o wniesienie rewizji nadzwyczajnej od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 września 2002 r. W zażaleniu zakwestionowano także przyjętą w zaskarżonym postanowieniu ocenę sformułowanego w skardze zarzutu naruszenia art. 22 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zarzuty zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu nie zasługują na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności podtrzymać należy zaprezentowane w zaskarżonym postanowieniu stanowisko Trybunału Konstytucyjnego odnośnie niedotrzymania przez skarżących terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Argumentacja przedstawiona w uzasadnieniu tego postanowienia zasługuje na pełną aprobatę. Należy ponownie podkreślić, że ustawowego wymogu wyczerpania przysługującej drogi prawnej nie można interpretować w oderwaniu od zasadniczej przesłanki uzyskania przez skarżących ostatecznego orzeczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Jeżeli więc skarżący wiążą zarzut naruszenia konstytucyjnych praw z decyzją wydaną w postępowaniu administracyjnym, to walor ostateczności nadaje takiej decyzji prawomocny wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego. Obowiązkiem skarżących, którzy zmierzają do wyczerpania drogi prawnej jest więc doprowadzenie do wydania takiego wyroku. Pozbawiona podstaw jest natomiast interpretacja art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zakładająca równoważne i - w pewnym sensie - konkurencyjne traktowanie form rozstrzygnięć wyliczonych w tym przepisie. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego podkreślano wielokrotnie, że pojęcie „ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia” odnosić należy do tych postępowań, w których nie jest możliwe uzyskanie przez skarżącego prawomocnego wyroku sądowego. Wówczas też bieg terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną może być liczony od dnia doręczenia takiej ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W zaskarżonym postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego słusznie też przyjęto, iż podejmowane przez skarżących po doręczeniu prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego dalsze kroki prawne nie miały wpływu na bieg terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Podzielić należy również pogląd, iż skierowane do skarżących pismo Dyrektora Biura Orzecznictwa Sądu Najwyższego, informujące o braku podstaw do wniesienia rewizji nadzwyczajnej, nie może być potraktowane jako „inne ostateczne rozstrzygnięcie” (art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym), ani tym bardziej „ostateczne orzeczenie” (art. 79 ust. 1 Konstytucji) o prawach lub wolnościach skarżących.

Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego nie zasługują na uwzględnienie również zarzuty zażalenia dotyczące oceny sposobu wskazania w skardze naruszenia konstytucyjnych praw skarżących przez zakwestionowany przepis. Uzasadnienie skargi nie dostarcza argumentów świadczących o tym, iż norma wyrażona w art. 42 ust. 1 pkt 6 zaskarżonej ustawy pozostaje w sprzeczności z wyrażoną w art. 22 Konstytucji wolnością działalności gospodarczej. Słusznie przyjęto w zaskarżonym postanowieniu, iż argumentacja skarżących determinowana jest w całości krytyczną oceną sposobu zastosowania kwestionowanego przepisu przez organy administracji. To właśnie wadliwe zastosowanie art. 42 ust. 1 pkt 6 zaskarżonej ustawy przez Prezydenta Miasta Piły spowodowało następnie konieczność stwierdzenia nieważności wydanej decyzji. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego brak jednak podstaw do stwierdzenia, aby źródeł nieprawidłowego zastosowania tego przepisu upatrywać w jego treści normatywnej.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

3