Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie-Zażalenie z dnia 2003-06-18 - Ts 149/02
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 149/02
Tytuł:Postanowienie-Zażalenie z dnia 2003-06-18
Publikacja w Z.U.Z.U. 2003 / 2B / 126

126

POSTANOWIENIE

z dnia 18 czerwca 2003 r.

Sygn. akt Ts 149/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb - przewodniczący

Bohdan Zdziennicki - sprawozdawca

Wiesław Johann,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zażalenia z dnia 15 kwietnia 2003 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 kwietnia 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Brunona Komarka,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Brunona Komarka zakwestionowano zgodność z Konstytucją RP art. 53 * 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.). Zaskarżonemu przepisowi skarżący zarzucił niezgodność z art. 9, 32 i 77 Konstytucji. Polegać miała ona, zdaniem skarżącego, na nałożeniu na podatnika obowiązku zapłacenia odsetek za okres, w którym organy skarbowe - w tempie niezależnym od podatnika - dokonują sprawdzenia złożonego przez niego zeznania podatkowego.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 21 stycznia 2003 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, przez wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa, i w jaki sposób - zdaniem skarżącego - zostały naruszone przez zaskarżony przepis ordynacji podatkowej.

Odpowiadając na powyższe zarządzenie, pełnomocnik skarżącego ponowił zarzut naruszenia art. 9 Konstytucji, nie precyzując jednakże, jakie prawo podmiotowe wywodzi z treści tego przepisu.

Postanowieniem z 1 kwietnia 2003 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu postanowienia Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że skarżący nie dopełnił obowiązku wskazania, jakie konstytucyjne prawa lub wolności, i w jaki sposób - jego zdaniem - zostały naruszone przez zaskarżony przepis ordynacji podatkowej (art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym). Obowiązku tego nie realizuje bowiem samoistne wskazanie zasady równości, bez towarzyszącego temu doprecyzowania treści konstytucyjnego prawa lub wolności, w zakresie którego zasada ta doznała ograniczenia. Z kolei, odwołując się do art. 9 Konstytucji, skarżący nie skonkretyzował, jakie prawo wywodzi z treści wyrażonej w tym przepisie zasady konstytucyjnej. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego w skardze nie określono także sposobu, w jaki kwestionowany przepis ordynacji podatkowej naruszył prawo skarżącego do wynagrodzenia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej (art. 77 Konstytucji).

Zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego wniósł pełnomocnik skarżącego. Na wstępie podkreślił, że Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu pominął okoliczność wadliwego kwalifikowania przez organy skarbowe pism i odwołań wnoszonych przez skarżącego. Ponowił zarzut niezgodności kwestionowanej regulacji ordynacji podatkowej z art. 9, 32 i 77 Konstytucji. Za nieuzasadniony uznał zarzut braku doprecyzowania treści prawa lub wolności, w zakresie którego uszczerbku doznała zasada równości. W ocenie skarżącego, chodzi w tym przypadku o treść art. 53 * 1 ordynacji podatkowej. Przy tej okazji za niezrozumiałe uznał skarżący pojęcie wzorca kontroli, użyte w treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia. Ponownie podniósł zastrzeżenia odnośnie zgodności postępowania organów skarbowych z zasadami międzynarodowego prawa podatkowego. Jako niejasne i niezrozumiałe ocenił także sformułowanie „sprecyzować bliżej, dla jakiego prawa podmiotowego skarżącego przepis daje podstawę normatywną”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty zażalenia nie zasługują na uwzględnienie.

Jak to już podkreślano w zaskarżonym postanowieniu, podstawowym obowiązkiem skarżącego jest wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa, i w jaki sposób - jego zdaniem - zostały naruszone przez zaskarżony przepis ustawy lub innego aktu normatywnego (art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym). Prawidłowe wykonanie powyższego obowiązku jest nie tylko przesłanką dopuszczalności merytorycznego rozpoznania wniesionej skargi konstytucyjnej, ale elementem determinującym zakres postępowania kontrolnego prowadzonego przed Trybunałem Konstytucyjnym. Należy w tym miejscu jeszcze raz podkreślić istotne ograniczenie, na jakie napotyka postępowanie inicjowane skargą konstytucyjną. Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, wzorcem dla kontroli przepisów kwestionowanych przez skarżącego mogą być bowiem wyłącznie te unormowania o randze konstytucyjnej, które statuują konkretne podmiotowe prawa skarżącego. Pojęcie wzorzec kontroli rozumiane winno być w tym kontekście, jako wskazanie unormowań konstytucyjnych (wyinterpretowanych z treści przepisów Konstytucji RP), wyrażających określone wolności lub prawa adresatów, w świetle których oceniana jest treść przepisów kwestionowanych przez skarżącego. W wykonaniu obowiązku wskazania takiego wzorca, skarżący nie może być zastąpiony przez Trybunał Konstytucyjny, który zgodnie z art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, związany jest granicami wnoszonej skargi konstytucyjnej.

W niniejszej sprawie skarżący wskazał na naruszenie art. 9, 32 i 77 Konstytucji RP. Pomimo wezwania zawartego w zarządzeniu sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 21 stycznia 2003 r., skarżący nie sprecyzował jednak, jakie konkretne wolności lub prawa uznaje za naruszone kwestionowanym przepisem ordynacji podatkowej. Oceniając zarzuty skarżącego podniesione w zażaleniu, a dotyczące zasady równości stwierdzić należy ponownie, że zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego poglądem, potraktowanie tej zasady za wzorzec kontroli przepisów kwestionowanych w trybie skargi konstytucyjnej możliwe jest tylko w przypadku skonkretyzowania, w zakresie jakiego konstytucyjnego prawa lub wolności doznała ona niedozwolonego uszczerbku lub ograniczenia. W zaskarżonym postanowieniu słusznie przyjęto, że takie doprecyzowanie ze strony skarżącego nie nastąpiło. Także treść zażalenia nie dostarcza argumentów umożliwiających jego uwzględnienie. Za nieporozumienie uznać należy bowiem odwołanie się przez skarżącego do treści zaskarżonego art. 53 * 1 ordynacji podatkowej. W zaskarżonym postanowieniu wyraźnie stwierdzono, że oczekiwane doprecyzowanie polegać musi na wskazaniu prawa lub wolności o randze konstytucyjnej, tylko takie bowiem prawo lub wolność stanowić mogą w świetle art. 79 ust. 1 Konstytucji wzorzec kontroli zakwestionowanego przepisu. Wyklucza to formułowanie zarzutów, które dotyczyłyby niezgodności zaskarżonej regulacji z prawami wyrażonymi w ustawach, jak i w aktach prawa międzynarodowego. Ta ostatnia okoliczność rzutuje również na niemożność merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej wskazującej na niezgodność kwestionowanych unormowań z samoistnie przywołanym art. 9 Konstytucji. Zgodnie z tym przepisem „Rzeczpospolita Polska przestrzega wiążącego ją prawa międzynarodowego”. Unormowanie to nie może być jednak traktowane jako podstawa do obejmowania zakresem ochrony skargi konstytucyjnej tych wszystkich praw, których podstawą normatywną są wyłącznie akty prawa międzynarodowego. Taka ochrona dotyczy bowiem jedynie praw lub wolności, które wyraził ustrojodawca w treści przepisów konstytucyjnych. Z tego też względu Trybunał Konstytucyjny słusznie uznał, że w skardze nie doszło do wskazania, jakie prawo wywodzone z treści art. 9 Konstytucji, a znajdujące podstawę normatywną w innych przepisach konstytucyjnych, winno być traktowane za układ odniesienia dla kontroli art. 53 * 1 ordynacji podatkowej. Trybunał Konstytucyjny w pełni podziela także ocenę zawartą w zaskarżonym postanowieniu, a dotyczącą zarzutu niezgodności zaskarżonego przepisu z art. 77 Konstytucji. Zarówno w treści samej skargi konstytucyjnej, jak i pisma uzupełniającego jej braki nie sprecyzowano bowiem sposobu, w jaki art. 53 * 1 ordynacji podatkowej ogranicza lub uniemożliwia skarżącemu dochodzenie prawa do wynagrodzenia szkody wyrządzonej niezgodnym z prawem działaniem organów skarbowych.

Stwierdzić ponadto należy, iż nie jest zasadny zarzut skarżącego dotyczący pominięcia w treści zaskarżonego postanowienia oceny postępowania organów skarbowych, wadliwie kwalifikujących wnioski i pisma skarżącego. Ocena prawidłowości działania organów stosujących przepisy kwestionowane przez skarżącego, pozostaje jednakże poza zakresem postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: