129

POSTANOWIENIE

z dnia 5 czerwca 2003 r.

Sygn. akt Ts 154/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wiesław Johann - przewodniczący

Andrzej Mączyński - sprawozdawca

Marek Safjan,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 lutego 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marii i Ryszarda Pucyków,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Marii i Ryszarda Pucyków złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 28 października 2002 r. zarzucono, iż art. 393 Kodeksu postępowania cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 183 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zaś art. 172 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.) jest niezgodny z art. 21 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazali, iż postanowieniem z 19 października 2000 r. (sygn. akt I Ns 433/99) Sąd Rejonowy w Siedlcach stwierdził, iż w drodze zasiedzenia doszło do nabycia własności działki gruntu, który skarżący nabyli wcześniej na podstawie umowy sprzedaży od spadkobierców wcześniejszych właścicieli. Apelacja skarżących od tego postanowienia została oddalona przez Sąd Okręgowy w Siedlcach postanowieniem z 26 lutego 2001 r. (sygn. akt I Ca 9/01). Sąd Najwyższy postanowieniem z 9 maja 2002 r. (sygn. akt III CKN 307/01) odmówił przyjęcia do rozpoznania kasacji skarżących od postanowienia Sądu Okręgowego w Siedlcach.

Zdaniem skarżących sądy orzekające w sprawie błędnie ustaliły stan faktyczny, w tym początek biegu terminu zasiedzenia, dopuszczając się także naruszenia art. 233 § 1 kodeksu postępowania cywilnego.

Skarżący podnieśli ponadto, iż wprowadzone przez art. 393 kodeksu postępowania cywilnego ograniczenia kasacji pozwalają praktycznie w każdej sprawie odmówić przyjęcia kasacji, co sprzeczne jest z pozycją ustrojową Sądu Najwyższego oraz zasadą państwa prawnego.

Uzasadniając zarzut niezgodności z Konstytucją art. 172 kodeksu cywilnego skarżący stwierdzili, iż zakwestionowana regulacja dopuszcza do sytuacji, gdy z jednej strony zgodnie z obowiązującymi przepisami dotyczącymi obrotu nieruchomościami dochodzi do nabycia nieruchomości, z drugiej strony nabywcy tracą swoje prawo, mimo zachowania najwyższej staranności, albowiem: „praktycznie po każdej transakcji może zgłosić się pretendent do własności, który przedstawi świadków posiadania samoistnego i w ten sposób nabędzie własność”.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 26 lutego 2003 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż w zakresie odnoszącym się do art. 393 kodeksu postępowania cywilnego zarzut niekonstytucyjności oparto na naruszeniu art. 183 ust. 1 Konstytucji RP, który nie stanowi samoistnego źródła żadnych wolności lub praw, lecz wyłącznie określa pozycję ustrojową Sądu Najwyższego. Także odwołanie się w uzasadnieniu skargi konstytucyjnej do treści art. 2 Konstytucji nie wskazuje na żadną wolność lub prawo rangi konstytucyjnej, którą skarżący wywodziliby z zasady państwa prawnego.

Odnosząc się do zarzutów niekonstytucyjności art. 172 § 1 i 2 kodeksu cywilnego Trybunał Konstytucyjny, powołując się na postanowienie z 15 grudnia 1999 r. (Ts 111/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 23) stwierdził, iż mają one oczywiście bezzasadny charakter. Skarżący nie uzasadnili, że regulacja przewidziana w art. 172 kodeksu postępowania cywilnego jest sprzeczna z art. 21 Konstytucji. Trybunał podkreślił, iż skarżący nabyli nieruchomość od podmiotu, któremu w chwili sprzedaży nie przysługiwało prawo własności, zaś postanowienie o stwierdzeniu nabycia przez osobę trzecią własności tej nieruchomości przez zasiedzenie, jakkolwiek odnosi się do interesów majątkowych nabywcy nieruchomości, nie stanowi naruszenia przysługującego mu prawa własności, ani praw związanych z dziedziczeniem. W tym kontekście powoływanie się przez skarżących na naruszenie art. 21 Konstytucji nie jest uzasadnione i nie może stanowić podstawy merytorycznego rozpoznania zarzutu niekonstytucyjności art. 172 § 1 i 2 kodeksu cywilnego.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżący za pośrednictwem pełnomocnika wnieśli zażalenie, w którym stwierdzili, iż postanowienie to wydane zostało z naruszeniem art. 36 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, zarzucając, iż nie zostały spełnione wymienione w tym przepisie przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Pełnomocnik skarżących, formułując zarzut naruszenia przez Trybunał Konstytucyjny art. 36 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, zarzutu tego w żaden sposób nie uzasadnił, ograniczając się w treści zażalenia do przepisania in extenso obszernych fragmentów uzasadnienia samej skargi konstytucyjnej. W zażaleniu brak jakiegokolwiek odniesienia do przedstawionych wcześniej podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy, uznając przedstawione w zażaleniu zarzuty za bezzasadne, należało orzec jak w sentencji.

2