132

POSTANOWIENIE

z dnia 22 kwietnia 2003 r.

Sygn. akt Ts 158/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb - przewodniczący

Bohdan Zdziennicki - sprawozdawca

Ewa Łętowska,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zażalenia z 17 lutego 2003 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 3 lutego 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Benona Witczaka,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Benona Witczaka zakwestionowano zgodność z Konstytucją RP art. 1 i art. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 ze zm.). Zaskarżonym przepisom zarzucił skarżący sprzeczność z art. 21 i art. 64 Konstytucji. Uzasadnienie skargi zostało skoncentrowane na negatywnej ocenie orzeczeń sądowych podjętych w sprawie skarżącego, a dotyczących wydania części nieruchomości. Skarżący wskazał również na zaniechanie wykonania czynności urzędowych mających na celu prawidłowe ustalenie granic spornej nieruchomości.

Pomimo wezwania zawartego w zarządzeniu sędziego Trybunału Konstytucyjnego, skarżący nie sprecyzował postawionego zarzutu, w szczególności zaś nie wskazał konkretnych argumentów wyjaśniających sposób naruszenia jego konstytucyjnych praw przez zaskarżone przepisy.

Postanowieniem z 3 lutego 2003 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu. W uzasadnieniu wskazał, że w sprawie skarżącego nie została dochowana ustawowa przesłanka wystąpienia ze skargą konstytucyjną w ciągu 3 miesięcy od dnia doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku sądowego. Przyjmując, że ostateczne orzeczenie wydane w sprawie skarżącego zostało mu doręczone 2 lipca 2002 r., Trybunał Konstytucyjny uznał, że skarga konstytucyjna wniesiona została z przekroczeniem ustawowego terminu (data nadania skargi w urzędzie pocztowym - 31 października 2002 r.). Niezależnie od powyższej okoliczności w postanowieniu stwierdzono, że przedmiotem skargi uczynił skarżący przepisy, które nie wykazują kwalifikacji z art. 79 ust. 1 Konstytucji. Nie można bowiem przyjąć, że podstawą prawną orzeczeń sądowych wydanych w sprawie skarżącego były zakwestionowane przepisy ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Ponadto Trybunał Konstytucyjny przyjął, że skarżący nie dopełnił obowiązku określonego w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, tzn. nie wskazał sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw przez zaskarżone przepisy.

Zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skierował 17 lutego 2003 r. pełnomocnik skarżącego. Podniósł w nim, że Trybunał Konstytucyjny błędnie określił datę doręczenia skarżącemu wyroku sądowego wyczerpującego drogę prawną. Wyrok ten został odebrany przez skarżącego 24 lipca 2002 r. Ponadto skarżący ponowił zarzuty przeciwko orzeczeniom sądowym wydanym w sprawie uznając, że naruszają one przysługujące mu prawo własności.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty zażalenia nie zasługują na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że w zażaleniu nie sformułowano żadnych argumentów, które podważałyby oceny przyjęte w zaskarżonym postanowieniu. W szczególności dokonana przez skarżącego korekta daty doręczenia wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu z 8 maja 2002 r. nie wpływa na negatywną ocenę dochowania przez skarżącego 3-miesięcznego terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Nawet bowiem przyjęcie jako daty doręczenia tego wyroku 24 lipca 2002 r. nie zmienia faktu, że skarga konstytucyjna wniesiona została do Trybunału Konstytucyjnego z przekroczeniem ustawowego terminu. Termin ten zaś ma charakter materialnoprawny i jego niedochowanie wyklucza dopuszczalność merytorycznego rozpoznania wniesionej skargi konstytucyjnej.

Zażalenie nie przynosi także żadnych argumentów przeciwko stanowisku przyjętemu w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego, zgodnie z którym skarżący nie wskazał sposobu, w jaki zaskarżone przepisy naruszyły przysługujące mu wolności lub prawa. Argumentacja skarżącego ponownie koncentruje się na płaszczyźnie stosowania prawa, zaś zarzut niedozwolonej ingerencji w prawo własności wiąże skarżący z negatywną oceną wydanych w sprawie orzeczeń sądowych. Należy w związku z tym ponownie podkreślić, że przedmiotem postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym nie jest ocena wydanych w sprawie skarżącego orzeczeń. Trybunał Konstytucyjny bada zgodność z unormowaniami konstytucyjnymi wyrażającymi konkretne prawa lub wolności przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie których takie orzeczenia zostały wydane. Tak określony przedmiot skargi determinuje sposób uzasadniania podnoszonych w niej zarzutów. Nie mogą one sprowadzać się wyłącznie do kwestionowania prawidłowości aktów stosowania prawa przez sądy lub organy administracji publicznej.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

2