122

POSTANOWIENIE

z dnia 8 kwietnia 2003 r.

Sygn. akt Ts 145/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Bohdan Zdziennicki - przewodniczący

Marian Grzybowski - sprawozdawca

Mirosław Wyrzykowski,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 5 lutego 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marii Kopciuch,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Marii Kopciuch złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 16 października 2002 r. zarzucono, iż art. 14 pkt 1 w związku z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. Nr 85, poz. 388 ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 21 ust. 1, art. 77, art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 6 grudnia 2002 r. pełnomocnik skarżącej został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej m.in. poprzez wskazanie ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej wydanego na podstawie zakwestionowanych w skardze konstytucyjnej regulacji prawnych, które to orzeczenie skarżąca czyni podstawą złożenia skargi.

W piśmie z 16 grudnia 2002 r. pełnomocnik skarżącej wyjaśnił, iż za podstawę skargi konstytucyjnej przyjmuje wezwanie Przedsiębiorstwa Gospodarki Mieszkaniowej w Gdańsku-Wrzeszczu (w likwidacji) z 18 lutego 2002 r. o zapłatę z tytułu udziału w kosztach remontu nieruchomości wspólnej.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 5 lutego 2003 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż wskazane przez pełnomocnika skarżącej wezwanie Przedsiębiorstwa Gospodarki Mieszkaniowej w Gdańsku-Wrzeszczu (w likwidacji) z 18 lutego 2002 r. nie ma charakteru orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Przedsiębiorstwo Gospodarki Mieszkaniowej w Gdańsku-Wrzeszczu (w likwidacji) nie ma bowiem charakteru organu administracji publicznej, zaś skierowane do skarżącej wezwanie nie stanowi władczego rozstrzygnięcia o przysługujących jej prawach lub wolnościach o charakterze konstytucyjnym.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżąca wniosła zażalenie, w którym wskazała, iż Przedsiębiorstwo Gospodarki Mieszkaniowej w Gdańsku-Wrzeszczu (w likwidacji) w imieniu Gminy Miasta Gdańska, jako właściciela nieruchomości, wykonuje czynności z zakresu administracji publicznej, stąd wezwanie do zapłaty kosztów remontu nosi charakter decyzji administracyjnej rozstrzygającej o istocie sprawy.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Wezwanie o zapłatę należności z tytułu remontu budynku nie wykazuje żadnych cech władczego rozstrzygnięcia o prawach lub wolnościach konstytucyjnych skarżącej. Wbrew przekonaniu skarżącej, wezwanie takie nie jest także czynnością z zakresu administracji publicznej. Jak trafnie natomiast wskazano w zażaleniu, wynika ono z uprawnień właścicielskich realizowanych przez podmiot zarządzający majątkiem gminy. Roszczenie o zapłatę należności z tytułu remontu budynku ma charakter cywilnoprawny, zaś skierowane do skarżącej wezwanie jest czynnością zmierzającą do realizacji tych roszczeń.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu z 5 lutego 2003 r. zasadnie przyjął, iż wskazane w skardze konstytucyjnej wezwanie nie ma charakteru ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, należało orzec jak w sentencji.

2