19

POSTANOWIENIE

z dnia 14 stycznia 2003 r.

Sygn. akt Ts 1/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb - przewodniczący

Bohdan Zdziennicki - sprawozdawca

Ewa Łętowska,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zażalenia z 17 czerwca 2002 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 28 maja 2002 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Zygmunta Bugaja,

p o s t a n a w i a:

pozostawić zażalenie bez rozpoznania.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Zygmunta Bugaja złożonej do Trybunału Konstytucyjnego w dniu 7 stycznia 2002 r. zarzucono, iż art. 53 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 30 oraz art. 67 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż wyrokiem z 27 stycznia 2000 r. (sygn. Akt VII U 4794/99) Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił jego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych - Oddział w Krakowie z 20 maja 1999 r. (Nr 621438) w sprawie waloryzacji przysługującej skarżącemu emerytury. Apelacja od tego wyroku została oddalona przez Sąd Apelacyjny w Krakowie wyrokiem z 21 czerwca 2001 r. (sygn. Akt III Aua 426/00).

Skarżący zarzucił, iż przyznane mu świadczenie emerytalne nie gwarantuje warunków godnego życia. Ponadto jest ono rażąco niskie, co uwłacza godności obywatela. Zdaniem skarżącego zakwestionowana przez niego regulacja prawna, w istocie nie gwarantuje uzyskania zabezpieczenia społecznego, co narusza prawo podmiotowe przysługujące mu na mocy art. 67 ust. 1 Konstytucji RP.

Postanowieniem z 28 maja 2002 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu, z uwagi na brak wykazania, iżby doszło do naruszenia przysługujących skarżącemu praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym. Trybunał wskazał, iż z uwagi na wysokość pobieranych przez skarżącego świadczeń emerytalnych, przekraczających o jedną trzecią wysokość średniej emerytury; za niezasadny należało uznać zarzut jakoby świadczenie skarżącego miało rażąco niski wymiar.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego, odmawiające nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, zażalenie złożył sam skarżący.

Trybunał stwierdził, że zażalenie to nie może zostać rozpatrzone i należy pozostawić je bez rozpoznania. O rozstrzygnięciu takim przesądzają następujące względy:

Stosownie do art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), skarga konstytucyjna oraz zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu muszą być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Obowiązek ten został wprowadzony przez ustawodawcę ze względu na nadzwyczajny charakter tego środka ochrony praw i wolności konstytucyjnych. Jednakże celem wprowadzenia wymienionego obowiązku było również zagwarantowanie prawidłowego, pod względem prawnym, sformułowania skargi konstytucyjnej oraz ograniczenie możliwości powstawania sytuacji, w których wniesiona skarga okazywałaby się środkiem przedwczesnym, zbędnym lub niedopuszczalnym z punktu widzenia ochrony interesów osób skargę tę składających.

Możliwość samodzielnego kwestionowania przez skarżącego ustaleń poczynionych przez Trybunał Konstytucyjny, a odnoszących się do spełnienia przez skargę konstytucyjną wymogów formalnych podważa istotę i cel wprowadzonego w art. 48 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym obowiązku sporządzenia skargi konstytucyjnej przez adwokata lub radcę prawnego. Tak bowiem, jak niezbędna jest kwalifikowana wiedza prawnicza w fazie przygotowywania skargi konstytucyjnej, tak tym bardziej kwalifikacje takie niezbędne są dla sformułowania zarzutów wobec postanowienia o odmowie nadania jej dalszego biegu, zawierającego ocenę spełnienia przez skargę konstytucyjną owych wymagań formalnych.

Z uwagi więc na to, iż zażalenie z 17 czerwca 2002 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 28 maja 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, nie zostało sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego, nie mogło być przedmiotem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny i z tego też powodu należało orzec jak w sentencji.

2