Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie-Zażalenie z dnia 2002-10-10 - Ts 180/01
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 180/01
Tytuł:Postanowienie-Zażalenie z dnia 2002-10-10
Publikacja w Z.U.Z.U. 2002 / 4B / 267

267

POSTANOWIENIE

z dnia 10 października 2002 r.

Sygn. akt Ts 180/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Mirosław Wyrzykowski - przewodniczący

Janusz Niemcewicz - sprawozdawca

Jadwiga Skórzewska-Łosiak,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zażalenia z 27 kwietnia 2002 r., na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 17 kwietnia 2002 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Stowarzyszenia Ofiar Wojny,

p o s t a n a w i a:

pozostawić zażalenie bez rozpoznania.

UZASADNIENIE:

W skierowanej do Trybunału Konstytucyjnego 20 grudnia 2001 r. skardze konstytucyjnej, pełnomocnik skarżącego - Stowarzyszenia Ofiar Wojny, zakwestionował “wszystkie przepisy nie obowiązującej w RP niemieckiej Ustawy Fundacyjnej z 2 sierpnia 2000 r., używanej jako podstawa działania przez Fundację, które godzą w polskie ofiary i następców prawnych polskich ofiar niemieckich zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości”. Przedmiotem skargi miałyby być ponadto “przepisy statutu Fundacji Polsko - Niemieckie Pojednanie w Warszawie” oraz “wszystkie zarządzenia, orzeczenia, postanowienia i decyzje” wydane przez tę Fundację. Do skargi dołączone zostały oświadczenia członków, występującego w charakterze skarżącego stowarzyszenia, zawierające sprzeciw wobec “bezprawnych praktyk Fundacji”. W dniu 1 lutego 2002 r. pełnomocnik skierował do Trybunału Konstytucyjnego pismo ponownie zatytułowane “Skarga konstytucyjna”, o treści identycznej, jak opisana wyżej skarga konstytucyjna, do którego dołączono dodatkowo kolejne oświadczenia członków stowarzyszenia. Uwzględniając sformułowane przez pełnomocnika skarżącego wskazanie zawarte w piśmie przewodnim, jak również okoliczność, iż dołączony dokument - w swojej części merytorycznej - zawierał treść identyczną z wniesioną już skargą konstytucyjną, Trybunał Konstytucyjny uznał, że stanowią one jedynie formę jej uzupełnienia.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 19 lutego 2002 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, przez dokładne określenie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd albo organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o konstytucyjnych wolnościach lub prawach skarżącego i w stosunku do których skarżący domaga się stwierdzenia niekonstytucyjności; wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób - zdaniem skarżącego - zostały naruszone przez zakwestionowane w skardze przepisy ustawy lub innego aktu normatywnego; dostarczenie odpisów ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej wydanego w sprawie skarżącego na podstawie zakwestionowanych w skardze przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, jak również dostarczenie odpisów orzeczeń sądu lub organu administracji publicznej wskazujących na wyczerpanie przez skarżącego przysługującej drogi prawnej.

W odpowiedzi na powyższe zarządzenie, pełnomocnik skarżącego skierował 5 marca 2002 r. pismo, w którym ponowił zastrzeżenia dotyczące działalności Fundacji Polsko - Niemieckie Pojednanie, podkreślając, że wydawane przez nią decyzje podlegać winny kontroli w ramach obowiązującego w RP porządku prawnego.

Postanowieniem z 17 kwietnia 2002 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu tego postanowienia wskazano, na niedopełnienie prawnych przesłanek warunkujących dopuszczalność występowania ze skargą konstytucyjną. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, zarówno w treści samej skargi, jak i pisma z 5 marca 2002 r. nie doszło do wskazania przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie których sąd albo organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego. Nie nastąpiło również wskazanie przysługujących skarżącemu konstytucyjnych wolności lub praw, które stanowić mogłyby wzorzec, dla oceny kwestionowanych w skardze unormowań, ponadto nie dołączono do skargi orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej wydanego na ich podstawie w indywidualnej sprawie skarżącego.

W dniu 27 kwietnia 2002 r. wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego pismo przewodnie podpisane przez pełnomocnika skarżącego, do którego dołączone zostało zażalenie, podpisane przez Prezesa Zarządu Głównego Stowarzyszenia. Stwierdzono w nim, iż skierowane do Trybunału Konstytucyjnego pisma winny być traktowane jako oddzielne skargi konstytucyjne. W zażaleniu ponownie wskazano na niemiecką Ustawę Fundacyjną, jako na przedmiot skargi konstytucyjnej. Autor zażalenia podkreślił także, iż podejmowane przez Fundację Polsko - Niemieckie Pojednanie rozstrzygnięcia, winny być uznane za orzeczenia, o których mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji. W zażaleniu sformułowano również zastrzeżenia, pod adresem ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, która w ocenie pełnomocnika “nie działa należycie”, czego wyrazem jest brak w niej unormowań “nakazujących szczególne podejście do skarg konstytucyjnych dotyczących ofiar i następców prawnych ofiar zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zażalenie skarżącego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu nie może być uwzględnione.

Zgodnie z treścią art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu sporządza adwokat lub radca prawny, chyba że skarżącym jest sędzia, prokurator, notariusz, profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych. Z treści tego przepisu wynika jednoznacznie, że wymóg sporządzenia zażalenia przez podmioty w nim wyliczone jest bezwzględny, zaś skutkiem jego niedopełnienia musi być nieuwzględnienie wniesionego zażalenia.

Z treści zażalenia z 27 kwietnia 2002 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 17 kwietnia 2002 r. o odmowie nadania skardze dalszego biegu wynika, że nie zostało ono sporządzone przez podmiot legitymowany w świetle art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Za taki podmiot nie może być w szczególności uznany - podpisany pod tekstem zażalenia - Prezes Zarządu Głównego Stowarzyszenia Ofiar Wojny. Sformułowanie i podpisanie przez pełnomocnika skarżącego samego jedynie pisma przewodniego kierowanego do Trybunału Konstytucyjnego, do którego to pisma dołączony został właściwy tekst zażalenia, w żaden sposób nie wypełnia obowiązku podpisania zażalenia przez podmiot upoważniony do jego sporządzenia.

Biorąc powyższą okoliczności pod uwagę należało pozostawić bez rozpoznania zażalenie wniesione na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: