222

POSTANOWIENIE

z dnia 12 września 2002 r.

Sygn. akt Ts 35/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Mączyński - przewodniczący

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska - sprawozdawca

Bohdan Zdziennicki,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zażalenia z dnia 7 maja 2002 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 kwietnia 2002 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Stanisława Karczmarka,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Stanisława Karczmarka z 20 marca 2002 r. zarzucono, iż art. 523 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555 ze zm.) jest niezgodny z art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż postanowieniem z 12 grudnia 2001 r. (sygn. akt II KKN 176/01) Sąd Najwyższy odrzucił kasację skarżącego stwierdzając, iż kasacja nie przysługuje w sprawach, w których wymierzono karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Zdaniem skarżącego, niedopuszczalność kasacji z uwagi na sposób wymierzonej kary pozbawienia wolności powoduje, iż nie mogą być naprawione oczywiste błędy popełnione w postępowaniu karnym. Prowadzi to, jego zdaniem, do naruszenia konstytucyjnego prawa do sprawiedliwego wyroku.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, m.in. przez wskazanie sposobu, w jaki - zdaniem skarżącego - zaskarżony przepis narusza przysługujące skarżącemu wolności i prawa konstytucyjne. W piśmie z dnia 10 kwietnia 2002 r. pełnomocnik skarżącego ograniczył się do stwierdzenia, iż w ocenie skarżącego doszło do naruszenia art. 45 Konstytucji RP „stanowiącego prawo do sprawiedliwego wyroku”, zaś naruszenie to „zaistniało poprzez pozostawienie kasacji bez rozpoznania z powołaniem się na art. 523 § 2 kodeksu postępowania karnego”.

Postanowieniem z 26 kwietnia 2002 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu stwierdzając, iż skarżący nie określił w sposób dostateczny sposobu naruszenia wskazanych w skardze praw konstytucyjnych, w szczególności w żaden sposób nie wyjaśnił, dlaczego pozostawienie kasacji bez rozpoznania miałoby wykluczyć lub ograniczyć wydanie w sprawie skarżącego sprawiedliwego wyroku. Trybunał Konstytucyjny wskazał ponadto, iż prawo do rozpoznania przez Sąd Najwyższy kasacji od wyroku karnego nie ma charakteru odrębnego prawa konstytucyjnego, a tym samym powołanie się na jego naruszenie nie może stanowić samodzielnej podstawy do wystąpienia ze skargą konstytucyjną.

Na powyższe postanowienie Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie, w którym zarzucił iż Trybunał w sposób dowolny ocenił treść skargi konstytucyjnej i jego pisma z 10 kwietnia 2002 r. Zdaniem pełnomocnika skarżącego w obu tych wystąpieniach w sposób jednoznaczny stwierdzono, iż niedopuszczalność kontroli kasacyjnej prowadzi do niemożności skorygowania błędu sądu drugiej instancji, którego sąd ten dopuścił się zmieniając orzeczenie wydane w pierwszej instancji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Analiza treści skargi konstytucyjnej oraz pisma pełnomocnika skarżącego z 10 kwietnia 2002 r. potwierdza zasadność ustaleń Trybunału Konstytucyjnego przyjętych za podstawę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącego nie określił bowiem, w jaki sposób zakwestionowane w skardze konstytucyjnej regulacje prowadzą do wykluczenia lub ograniczenia możliwości wydania przez sąd sprawiedliwego wyroku. Skarżący nie wyjaśnił także przyczyn, dla których kasacja do Sądu Najwyższego w sprawach karnych miałaby stanowić konieczną, konstytucyjną gwarancję sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji RP.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP podstawą wystąpienia ze skargą konstytucyjną jest naruszenie praw lub wolności konstytucyjnych przysługujących skarżącemu. Spełnienie tej przesłanki, warunkującej dopuszczalność merytorycznej oceny zarzutów przedstawionych w skardze konstytucyjnej, podlega badaniu przez Trybunał Konstytucyjny w trakcie rozpoznania wstępnego skargi. Brak dokładnego określenia, na czym polega naruszenie konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego, uniemożliwia dokonanie tej oceny.

Skoro więc pełnomocnik skarżącego, pomimo wezwania, nie sprecyzował na czym polega naruszenie wskazanego w skardze konstytucyjnej „prawa do sprawiedliwego wyroku” wywodzonego z treści art. 45 Konstytucji RP, zasadnym było wydanie postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.