153

POSTANOWIENIE

z dnia 7 maja 2002 r.

Sygn. akt Ts 145/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Safjan - przewodniczący

Marek Mazurkiewicz - sprawozdawca

Teresa Dębowska-Romanowska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2002 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Kazimiery Mygi,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej wskazano, iż art. 23 ust. 1 pkt 2, art. 24 i art. 25 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz. U. z 2001 r. Nr 6, poz. 56 ze zm.) jest niezgodny z art. 18, art. 30, art. 31, art. 32 ust. 1 i 2, art. 38, art. 65, art. 67 ust. 2, art. 68 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącej przyjęty w Polsce sposób rozdziału środków publicznych narusza zasadę sprawiedliwości społecznej, jest też niezgodny z zasadą równości. Obowiązywanie zaskarżonych przepisów uniemożliwia zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych skarżącej. Wydane na podstawie zaskarżonych przepisów decyzje naruszają prawo do pracy, godnego życia, ochrony przed bezrobociem.

Decyzją Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Legnicy z 11 sierpnia 2000 r. udzielono skarżącej zasiłku okresowego w kwocie 76 zł. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Legnicy z 29 września 2000 r. Skarżąca wniosła skargę na powyższą decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o odrzucenie skargi ze względu na jej złożenie po terminie. Skarżąca w dniu 14 lutego 2001 r. wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 18 października 2001 r. (sygn. akt II SA/Wr 2574/2000) umorzył postępowanie w sprawie przywrócenia terminu do złożenia skargi uznając, iż skarga została złożona w terminie. Trybunał Konstytucyjny z urzędu ustalił, że toczy się jeszcze przed Naczelnym Sądem Administracyjnym postępowanie w sprawie skargi K. Mygi na wskazaną wyżej decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego.

Postanowieniem z 6 marca 2002 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wskazując, że jest ona przedwczesna, gdyż Naczelny Sąd Administracyjny nie rozpoznał jeszcze skargi na decyzje administracyjne, których podstawą były wskazane w skardze konstytucyjnej przepisy ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu. Tym samym nie doszło jeszcze do ostatecznego rozstrzygnięcia o prawach skarżącej, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

W zażaleniu na powyższe postanowienie złożonym 15 marca 2002 r. skarżąca wniosła o nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu zażalenia pełnomocnik skarżącej nie ustosunkował się do podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Równocześnie pełnomocnik stwierdził, iż wskazywał skarżącej, iż jej skarga nie spełnia wymogów formalnych, wraz ze skarżącą składając skargę liczył jednak na “nagłośnienie sprawy i zainteresowanie władz problemami bezrobotnych. Cel ten został osiągnięty”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinno dotyczyć podstaw, na których odmowa ta była oparta. Przedmiotem postępowania zażaleniowego jest bowiem wyłącznie dokonanie przez Trybunał Konstytucyjny weryfikacji prawidłowości podstaw odmowy wskazanych w zaskarżonym postanowieniu. Brak jakiegokolwiek ustosunkowania się w zażaleniu do przyczyn odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu powoduje, iż nie może ono zostać uwzględnione.

W przedmiotowej sprawie mamy właśnie do czynienia z taką sytuacją, co wprost wynika z cytowanego wyżej uzasadnienia zażalenia. Skoro sama skarżąca wskazuje, że rzeczywistym celem złożenia skargi konstytucyjnej nie była kontrola konstytucyjności zaskarżonych przepisów ustawy, lecz nagłośnienie sprawy i zwrócenie uwagi władzy na problemy ludzi bezrobotnych, tym samym za całkowicie bezpodstawny należy uznać wniosek o nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W trybie skargi konstytucyjnej można dochodzić ochrony konstytucyjnych praw bezrobotnych, jednak skarga taka musi spełniać wszystkie wymogi, o których mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 46-48 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Jak wynika z zaskarżonego postanowienia Trybunału Konstytucyjnego w przedmiotowej sprawie wymogi takie nie zostały spełnione.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.