Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie-Zażalenie z dnia 2002-03-13 - Ts 112/01
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 112/01
Tytuł:Postanowienie-Zażalenie z dnia 2002-03-13
Publikacja w Z.U.Z.U. 2002 / 2B / 144

144

POSTANOWIENIE

z dnia 13 marca 2002 r.

Sygn. akt Ts 112/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Stępień - przewodniczący

Jerzy Ciemniewski - sprawozdawca

Marek Mazurkiewicz

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 8 stycznia 2002 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Piotra Jankiewicza,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej 30 lipca 2001 r. zarzucono, że art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) jest niezgodny z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego przepis ten wprowadzając przymus adwokacki przy wnoszeniu skargi konstytucyjnej w sposób nieuzasadniony ogranicza jego prawo do skargi konstytucyjnej. Skarżący wskazuje, że w sytuacji, gdy nie zachodzą przesłanki do ustanowienia pełnomocnika z urzędu, a żaden adwokat lub radca prawny z wyboru nie chciałby podjąć się sporządzenia skargi konstytucyjnej, jest on pozbawiony prawa do jej złożenia.

Decyzją z 6 sierpnia 1995 r. Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w Świnoujściu (Nr V/02/92-ODM/99) odmówił przyznania skarżącemu pomocy w formie zasiłku celowego. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie decyzją z 14 września 1999 r. (Nr SKO/PS/J1910/99) utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Skarga na tę decyzję została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 lutego 2001 r. (sygn. akt SA/Sz 1758/99).

Wezwany zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 31 sierpnia 2001 r. do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej skarżący przedstawił kopie zapadłych w jego sprawie orzeczeń, które nie zostały dołączone do skargi konstytucyjnej. Ponieważ powstały wątpliwości, które z wskazanych przez skarżącego orzeczeń stanowi ostateczne orzeczenie w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, skarżący został ponownie wezwany zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 7 listopada 2001 r. do wskazania takiego orzeczenia. Wykonując powyższe zarządzenie skarżący oświadczył, iż orzeczeniem które narusza jego prawa w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 lutego 2001 r. Zdaniem skarżącego naruszenie to wyraża się dyskryminacją osób nie będących prawnikami, które chcą sporządzić skargę konstytucyjną.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 8 stycznia 2002 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał stwierdził, że ani wydane w sprawie decyzje, ani wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego nie były oparte na zaskarżonym przepisie ustawy.

W zażaleniu złożonym 24 stycznia 2002 r. skarżący wniósł o nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Zdaniem skarżącego odmowa nadania biegu skardze może nastąpić, gdy jest ona oczywiście bezzasadna lub gdy jej braki nie zostaną usunięte w terminie. W przedmiotowej sprawie sytuacja taka nie miała miejsca, więc postanowienie Trybunału Konstytucyjnego narusza art. 36 ust. 3 w zw. z art. 49 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Zdaniem skarżącego art. 79 ust. 1 Konstytucji nie zawiera wymogów formalnych i wobec tego nie może być stosowany na etapie wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W świetle art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym w związku z art. 79 ust. 1 Konstytucji wymagane jest, by przedmiotem skargi konstytucyjnej był przepis, który stanowił podstawę orzeczenia sądu lub innego organu władzy publicznej rozstrzygającego o prawach skarżącego. Wynika to wprost z brzmienia cytowanych przepisów. Stanowisko, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ta regulacja prawna, która była podstawą ostatecznego orzeczenia odnoszącego się do praw lub wolności konstytucyjnych skarżącego znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (por. postanowienia z: 29 marca 2000 r., sygn. akt Ts 163/99, OTK ZU nr 7/2000, poz. 256; 28 listopada 2000 r., sygn. akt Ts 140/00, OTK ZU nr 4/2000, poz. 94; 28 marca 2001 r., sygn. akt Ts 13/01, OTK ZU nr 4/2001, poz. 113). Pominięcie tego wymagania formalnego przez Trybunał Konstytucyjny doprowadziłoby do sytuacji, w której Trybunał rozpatrując skargę konstytucyjną dokonywałby kontroli abstrakcyjnej zgodności zaskarżonego aktu normatywnego z Konstytucją. Prowadziłoby to do zatarcia różnic między kontrolą abstrakcyjną i konkretną, co jest niedopuszczalne na gruncie Konstytucji i ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

W przedmiotowej sprawie Trybunał Konstytucyjny trafnie stwierdził, iż art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym nie był podstawą wydanych względem skarżącego orzeczeń. W związku z tym przepis ten nie mógł być źródłem naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego.

W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji RP skarżący ma prawo do wniesienia skargi na zasadach określonych w ustawie. Z przepisu tego nie wynika więc prawo skarżącego do wnoszenia skargi konstytucyjnej samodzielnie, bez pośrednictwa pełnomocnika. W uzasadnieniu skargi konstytucyjnej skarżący nie wskazuje zresztą, skąd wywodzi takie właśnie prawo i na czym miałaby polegać niekonstytucyjność jego ograniczenia. Z brzmienia cytowanego przepisu Konstytucji wynika natomiast jednoznacznie, że ustrojodawca w gestii ustawodawcy zwykłego pozostawił rozstrzygnięcie kwestii sposobu wnoszenia skarg konstytucyjnych, w tym kwestii wprowadzenia przymusu adwokackiego. Konkretyzację Konstytucji w tym zakresie stanowi właśnie art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: