62

POSTANOWIENIE

z dnia 15 lutego 2002 r.

Sygn. Ts 50/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska - przewodnicząca

Krzysztof Kolasiński - sprawozdawca

Marian Zdyb

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 3 sierpnia 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Piotra Madeja

p o s t a n a w i a :

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Piotra Madeja zarzucono, iż art. 258 § 2 kodeksu postępowania karnego, w zakresie, w jakim stosowanie aresztu tymczasowego uzasadnia surową karą grożącą oskarżonemu oraz art. 263 § 4 tego kodeksu, w zakresie w jakim przedłużenie stosowania aresztu tymczasowego uzasadnia przedłużającym się opracowaniem opinii biegłego jest niezgodny z art. 2, art. 5, art. 8, art. 9, art. 31, art. 41, art. 42 ust. 3, art. 87 ust. 1 oraz art. 91 ust. 1-3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż postanowieniem Sądu Okręgowego w Częstochowie z 22 lutego 2001 r. (sygn. akt II Ko₁ 34/01) zostało przedłużone stosowanie w stosunku do niego aresztu tymczasowego. Postanowienie to zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 21 marca 2001 r. (sygn. akt II Akz 197/01).

Zdaniem skarżącego wskazane przez niego orzeczenia sądowe prowadzą do naruszenia wolności człowieka. Kwestionowanym zaś regulacjom prawnym skarżący zarzucił, iż są one w sposób rozbieżny interpretowane przez sądy, zaś przesłanka “zagrożenia surową karą” oraz “przedłużającego się opracowania opinii biegłego” ma charakter samodzielnej podstawy przedłużenia aresztu tymczasowego, co w praktyce prowadzi do pozbawienia wolności nawet, gdy nie ma dowodów popełnienia przestępstwa. Skarżący podniósł także, iż regulacje prawne będące przedmiotem skargi konstytucyjnej prowadzą do ograniczenia konstytucyjnej ochrony wolności.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 3 sierpnia 2001 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej uznając za oczywiście bezzasadne zarzuty skarżącego, iż poprzez stosowanie zakwestionowanych w skardze konstytucyjnych przepisów doszło do pozbawienia go wolności w sytuacji braku dowodów popełnienia przestępstwa oraz wyłącznie z uwagi na wysoką karę grożącą za zarzucany mu czyn i przedłużające się opracowywanie opinii przez biegłego. Trybunał stwierdził, iż w ocenie sądów dwóch instancji zebrany w sprawie materiał dowodowy w znacznym stopniu uprawdopodobnił fakt popełnienia przez skarżącego zarzucanego mu czynu. Sądy wskazały ponadto na konieczność zabezpieczenia świadków przed próbami wpływania na treść składanych zeznań.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżący wniósł zażalenie, w którym za nietrafne uznał przekonanie Trybunału, iż w znacznym stopniu uprawdopodobnione zostało popełnienie przez skarżącego przestępstwa. Zdaniem skarżącego za nieuzasadnioną należało także uznać groźbę matactwa.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Jak wynika z treści zażalenia skarżący nie odniósł się w istocie do podstaw odmowy nadania dalszego biegu złożonej przez niego skargi konstytucyjnej. Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu z 3 sierpnia 2001 r. stwierdził, iż stosując zakwestionowane w skardze konstytucyjnej regulacje prawne sądy powołały się na znaczne uprawdopodobnienie faktu popełnienia przez skarżącego przestępstwa oraz obawę matactwa. Sądy nie wyprowadzały więc z treści wspomnianych przepisów normy prawnej, która pozwalałaby im na stosowanie wobec skarżącego tymczasowego aresztowania wyłącznie z uwagi na wysokość sankcji grożącej za popełnienie zarzuconego mu przestępstwa, czy też z uwagi na przedłużające się opracowanie opinii biegłego. Także brzmienie zakwestionowanych regulacji kodeksu postępowania karnego w żadnym zakresie nie daje podstaw do stwierdzenia, by wspomniane wyżej przesłanki mogły stanowić samodzielną podstawę do wydawania postanowień o zastosowaniu lub przedłużeniu tymczasowego aresztowania.

Trybunał Konstytucyjny nie posiada natomiast kompetencji do oceny prawidłowości rozstrzygnięć sądowych wydanych w sprawie skarżącego z perspektywy zgromadzonych w sprawie dowodów. Ocena takich dowodów zastrzeżona jest bowiem dla sądu orzekającego w sprawie. Tymczasem jak wynika z treści zażalenia, skarżący uczynił w istocie przedmiotem swojej skargi konstytucyjnej, błędne, jego zdaniem, stosowanie przez sąd norm prawnych regulujących instytucję tymczasowego aresztowania. Przedmiotem postępowania w trybie skargi konstytucyjnej jest natomiast wyłącznie ocena zgodności z Konstytucją określonej normy prawnej stanowiącej podstawę wydania przez organ władzy publicznej ostatecznego orzeczenia o prawach, wolnościach lub obowiązkach określonych w Konstytucji RP.

W tym stanie rzeczy należało uznać za zasadne podstawy odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej przyjęte przez Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu z 3 sierpnia 2001 r. i nie uwzględniać zażalenia na to postanowienie.