290

POSTANOWIENIE

z dnia 21 listopada 2001 r.

Sygn. Ts 56/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Safjan - przewodniczący

Stefan J. Jaworski - sprawozdawca

Teresa Dębowska-Romanowska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 10 sierpnia 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Teodora Jana Sz.

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Teodora Jana Sz. zakwestionowano zgodność art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o zmianie ustawy o Prokuraturze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia oraz ustawy o Sądzie Najwyższym (Dz.U. z 1990 r. Nr 20, poz. 121) oraz art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 124, poz. 782 ze zm.) z art. 2, art. 7, art. 9, art. 32 ust. 1 i 2, art. 60 i art. 67 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z art. 9, art. 13 i art. 14 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Zdaniem skarżącego wyrok Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 17 listopada 2000 r. (sygn. akt II UKN 50/00) oddalający kasację w jego sprawie, narusza wyżej wskazane przepisy Konstytucji i Konwencji. Skarżący podkreślił także, iż art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 22 marca 1990 r., narusza art. 13 Konwencji, przez to, że nie zawiera unormowania pozwalającego na odwołanie się do sądu przez prokuratorów nie powołanych do służby w trybie art. 6 ust. 1 ustawy.

Ponadto skarżący złożył wniosek o uznanie wyroku Sądu Najwyższego oraz wyroków zapadłych w toku instancji za nieważne z mocy prawa.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 23 maja 2001 r., skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi, przez wskazanie konstytucyjnych praw lub wolności naruszonych wskutek ostatecznego rozstrzygnięcia oraz dokładne określenie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego przez zaskarżony przepis.

W wykonaniu zarządzenia, w piśmie procesowym z 2 czerwca 2001 r. skarżący stwierdził, iż wydany w jego sprawie wyrok Sądu Najwyższego narusza wymienione w skardze przepisy Konstytucji. Skarżący stwierdził ponadto, iż naruszenie jego konstytucyjnych praw i wolności polega na oparciu wyroku Sądu Najwyższego na dowolnej interpretacji nieprecyzyjnego przepisu art. 6 ust. 1 ustawy z 28 sierpnia 1997 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw. Wskazana nieprecyzyjność przepisu spowodowała, iż jest on niezgodny z Konstytucją.

Postanowieniem z 10 sierpnia 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego zarzuty podniesione w skardze konstytucyjnej zostały sformułowane nie przeciwko treści zaskarżonych przepisów ustaw, lecz ich błędnej wykładni przez organy stosujące prawo. Podstawowy zarzut dotyczący nieprecyzyjnego sformułowania art. 6 ust. 1 ustawy z 28 sierpnia 1997 r. nie został w należyty sposób uzasadniony. Podobnie zarzut naruszenia konstytucyjnej zasady równości nie został uzasadniony, w szczególności uzasadnienia takiego nie może stanowić porównanie sytuacji prawnej prokuratorów i innych urzędników państwowych. Skarżący nie wskazuje bowiem, dlaczego pomimo odmienności ich zadań i statusu mieliby oni być traktowani tak samo w zakresie uprawnień emerytalnych. Odnośnie zarzutu naruszenia art. 2, art. 7 i art. 9 Konstytucji Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż skarżący nie wskazał konstytucyjnych praw podmiotowych, których podstawą miałyby być te przepisy.

W zażaleniu złożonym 23 sierpnia 2001 r. skarżący wniósł o uchylenie postanowienia Trybunału Konstytucyjnego i przekazanie skargi konstytucyjnej do merytorycznego rozpoznania. Zdaniem skarżącego skarga została uzasadniona przez dokładny opis stanu faktycznego, zastosowanie art. 6 ust. 2 ustawy z 22 marca 1990 r. wyrządziło mu “dwie różne krzywdy” i dlatego skarga konstytucyjna powinna być uwzględniona. Nie ma znaczenia fakt, iż w związku z wydaniem innego orzeczenia wskazany przepis ustawy jest już przedmiotem badania przez Trybunał Konstytucyjny. Skarżący wskazuje, iż Trybunał Konstytucyjny nie zauważa różnicy między interpretacją przepisów prawa, a interpretacją tworzącą nowe prawo niekorzystne dla obywatela, która nie jest oparta na logice i ma charakter wykładni contra legem. Następnie skarżący jeszcze raz przytacza zarzuty skargi konstytucyjnej sformułowane względem wyroku Sądu Najwyższego z 17 listopada 2000 r. (sygn. akt II UKN 50/00).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarżący w swym zażaleniu nie odniósł się bezpośrednio do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wskazanych w postanowieniu z 10 sierpnia 2001 r. Sformułowane względem tego postanowienia zarzuty, będące w dużej mierze powtórzeniem zarzutów podniesionych w skardze, świadczą o niezrozumieniu przez skarżącego istoty skargi konstytucyjnej. Zarzucając Trybunałowi Konstytucyjnemu zignorowanie materiału dowodowego zebranego w sprawie oraz nieuwzględnienie nieprawidłowej, zdaniem skarżącego, interpretacji ustaw dokonanej przez Sąd Najwyższy, skarżący domaga się de facto zbadania zgodności z Konstytucją wyroku wydanego przez ten Sąd. Żądanie takie nie może zostać uwzględnione, gdyż wykracza ono poza przedmiot skargi konstytucyjnej, która w myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji może dotyczyć jedynie kontroli konstytucyjności aktów normatywnych. Przedmiotem skargi konstytucyjnej nie może być również badanie zgodności ustaw i wyroków wydanych na ich podstawie z aktami prawa międzynarodowego. Ze względu na związanie Trybunału Konstytucyjnego granicami skargi konstytucyjnej żądanie takie nie może zostać przez Trybunał Konstytucyjny automatycznie potraktowane jako żądanie zbadania zgodności ustaw z Konstytucją.

Podane przez Trybunał Konstytucyjny podstawy odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu należy uznać za prawidłowe. Przede wszystkim należy jeszcze raz podkreślić, iż wymóg wskazania sposobu naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego przez zaskarżone przepisy ustaw nie jest spełniony, gdy skarżący stwierdza jedynie, że wyrok sądu narusza jego prawa “dlatego, że opiera się na (...) dowolnej interpretacji nieprecyzyjnego przepisu”.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.