201

POSTANOWIENIE

z dnia 20 września 2001 r.

Sygn. akt Ts 38/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Ciemniewski - przewodniczący

Janusz Trzciński - sprawozdawca

Andrzej Mączyński

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 maja 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej

pana Emila G.

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej pana Emila G. zakwestionowano zgodność z Konstytucją wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 grudnia 2000 r. (sygn. akt SA/Rz 1046/99) oddalającego skargę na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego. Zdaniem skarżącego sąd ten, w powyżej wskazanym orzeczeniu naruszył art. 2 Konstytucji RP.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 kwietnia 2001 r., skarżący został wezwany do usunięcia braków skargi konstytucyjnej, w szczególności przez dokładne określenie przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego naruszającego - jednocześnie wskazane - konstytucyjne prawa lub wolności skarżącego wraz z podaniem sposobu ich naruszenia.

W piśmie procesowym z dnia 18 kwietnia 2001 r., skarżący wskazał, że przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie czyni art. 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U z 1980 r. Nr 9, poz. 26). Natomiast w kwestii wskazania swoich konstytucyjnych praw lub wolności, które zostały naruszone, skarżący ograniczył się do stwierdzenia, iż przez samowolne działanie władz administracyjnych i sądowych został naruszony art. 2 Konstytucji.

Postanowieniem z dnia 14 maja 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu na tej podstawie, że skarżący nie wskazał jakie jego konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone i w jaki sposób, przy jednoczesnym braku kognicji Trybunału Konstytucyjnego do badania zgodności z Konstytucją aktów stosowania prawa.

Na postanowienie to skarżący wniósł zażalenie domagając się w nim przeprowadzenia dowodu z akt sprawy NSA oraz wyłączenia z dalszego prowadzenia sprawy sędziego, który wydał postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zażalenie skarżącego nie może być uwzględnione, ponieważ skarżący nadal nie wskazuje, jakie jego konstytucyjne prawa i wolności zostały naruszone i jaki przepis prawa będący podstawą wydania określonego orzeczenia w jego sprawie narusza przywołany przez skarżącego art. 2 Konstytucji RP. Skarżący nadal żąda stwierdzenia przez Trybunał Konstytucyjny, że został naruszony art. 2 Konstytucji “przez samowolne działanie władz administracyjnych i sądowych”. Trybunał Konstytucyjny pragnie przypomnieć, iż nie należy do kompetencji Trybunału Konstytucyjnego badanie konstytucyjności aktów stosowania prawa tzn. decyzji lub wyroków.

Z powyższych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił nie uwzględnić zażalenia skarżącego.