138

Postanowienie

z dnia 4 lipca 2001 r.

Sygn. Ts 144/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Zdzisław Czeszejko-Sochacki - przewodniczący

Marian Zdyb - sprawozdawca

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 11 maja 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Stanisława W.

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

1. W skardze konstytucyjnej złożonej 11 października 2000 r. zarzucono, że art. 63 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (tekst jednolity z 1995 r. Dz.U. Nr 57, poz. 299 ze zm.) jest niezgodny z art. 21 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 64 ust. 1 Konstytucji. Skarżący podniósł, iż zaskarżony przepis ustawy uniemożliwia mu stwierdzenie nieważności, względnie uchylenie aktu własności ziemi, na mocy którego został bezprawnie pozbawiony własności. Ponadto skarżący wskazał, iż zaskarżony przepis jest niezgodny z art. 21 Konstytucji, gdyż dopuszcza wywłaszczenie na cele prywatne. W piśmie procesowym z 6 listopada 2000 r. skarżący stwierdził, iż art. 63 przedmiotowej ustawy narusza jego prawo do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy, o którym mowa w art. 45 Konstytucji oraz prawo do własności wyrażone w art. 64 Konstytucji. W akcie własności ziemi wydanym 15 kwietnia 1975 r. stwierdzono, iż na podstawie ustawy z 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych Piotr i Maria W. stali się z mocy prawa właścicielami nieruchomości położonej w Wólce Pełkińskiej. Wojewoda Podkarpacki decyzją z 2 marca 1999 r. umorzył postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności powyższego aktu. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 23 listopada 1999 r. Na skutek skargi Stanisława W. Naczelny Sąd Administracyjny 6 września 2000 r. wydał wyrok, którym skargę tę oddalił. W uzasadnieniu Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż zgodnie z art. 63 ust. 1 i 2 zaskarżonej ustawy do ostatecznych decyzji wydanych na podstawie ustawy z 26 października 1971 r. nie stosuje się przepisów kodeksu postępowania administracyjnego dotyczących wznowienia postępowania, stwierdzenia nieważności decyzji i uchylenia lub zmiany decyzji.

Postanowieniem z 11 maja 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

W uzasadnieniu tego postanowienia Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, iż zarzut sformułowany w niniejszej skardze konstytucyjnej oraz argumenty podniesione przez skarżącego zostały już wnikliwie rozpatrzone w dwóch wyrokach Trybunału Konstytucyjnego stwierdzających zgodność z konstytucją art. 63 ust. 2 i 3 ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (SK 13/99, SK 29/99).

Ponadto Trybunał stwierdził, iż zarzut naruszenia art. 21 Konstytucji nie może być skierowany przeciwko zaskarżonemu przepisowi ustawy, gdyż pozbawienie skarżącego własności nastąpiło na mocy ustawy z 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych. W skardze konstytucyjnej nie jest kwestionowana zgodność z konstytucją ustawy z 26 października 1971 r., w związku z tym zarzut powyższy pozostał poza zakresem przedmiotowym skargi.

Na to postanowienie pełnomocnik skarżącego wniósł 21 maja 2001 r. zażalenie.

W zażaleniu skarżący wnosi o zmianę przedmiotu skargi konstytucyjnej. Przedmiotem zaskarżenia czyni ustawę z 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych.

2. Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zażalenie skarżącego nie może zostać uwzględnione z uwagi na to, iż nie odnosi się ono w ogóle do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Skarżący nie kwestionuje przyczyn, dla których skarga konstytucyjna nie mogła stanowić przedmiotu merytorycznego rozpoznania.

W złożonym zażaleniu skarżący wnosi o zmianę przedmiotu skargi o ustawę z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz.U. Nr 27, poz. 250 ze zm.).

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skargę konstytucyjną wnosi się do Trybunału Konstytucyjnego w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Po upływie tego terminu, zmiana zakresu przedmiotowego skargi konstytucyjnej jest niedopuszczalna, gdyż prowadziłoby to do obejścia warunku sformułowanego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Trybunał Konstytucyjny mając na uwadze powyżej wskazane okoliczności, postanowił nie uwzględnić zażalenia skarżącego.