144

Postanowienie

z dnia 6 czerwca 2001 r.

Sygn. Ts 191/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Ciemniewski - przewodniczący

Marian Zdyb - sprawozdawca

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 13 lutego 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marka P.

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej wniesionej 4 grudnia 2000 r. zarzucono, iż § 3 ust 1 oraz § 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 1995 r. w sprawie wpisu od skarg na decyzje administracyjne oraz inne akty i czynności z zakresu administracji publicznej (Dz.U. Nr 117, poz. 563 ze zm.) są niezgodne z art. 29 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 24, poz. 110 ze zm.) w związku z art. 36 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) a przez to naruszają konstytucyjne prawo do sądu, przysługujące skarżącemu na podstawie art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zamknięcie drogi do sądu polegało, zdaniem skarżącego, na określeniu w rozporządzeniu, wbrew przepisom ustawy, wpisu stałego oraz skutków jego nieuiszczenia przez radcę prawnego.

Z uzasadnienia skargi konstytucyjnej wynika, iż skarżący zakwestionował decyzje administracyjne z 9 sierpnia 2000 r. wydane z upoważnienia Wojewody Lubelskiego i utrzymujące w mocy decyzje Starosty Lubelskiego z 28 czerwca 2000 r. udzielające pozwoleń na budowę, kierując skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Skarga ta została odrzucona postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 października 2000 r. na podstawie art. 36 ust. 1 ustawy z 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, § 3 ust. 1 pkt 1 zaskarżonego rozporządzenia, art. 15 i art. 17 ustawy z dnia 17 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym. Zgodnie z wskazanymi przepisami w sprawach budowlanych radca prawny obowiązany jest uiścić wpis stały od skargi bez wezwania do wykonania tej czynności, pod rygorem odrzucenia skargi.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 13 lutego 2001 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu postanowienia Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż skarżący nie wykazał na czym polega przekroczenie delegacji ustawowej przez zaskarżone przepisy rozporządzenia, nie wskazał sposobu naruszenia swych konstytucyjnych praw, w szczególności nie uzasadnił zarzutu, w myśl którego ustanowienie wpisu stałego zamyka mu dostęp do sądu. Trybunał Konstytucyjny stwierdził również, iż rygor odrzucenia skargi od której nie został uiszczony wpis nie wynika z zaskarżonego przepisu rozporządzenia, lecz z art. 15 i art. 17 ustawy o kosztach sądowych w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.

W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżący podniósł, iż uzasadnił przekroczenie delegacji ustawowej przez zaskarżone przepisy. Zdaniem skarżącego zbyt daleko idące jest sformułowane przez Trybunał Konstytucyjny wymaganie, w myśl którego powinien on wykazać niedopuszczalności ograniczenia prawa do sądu w świetle warunków, o których mowa w art. 31 ust. 3 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Wbrew twierdzeniom skarżącego art. 29 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych nie zawiera zasady pobierania wpisu stosunkowego od skarg do Naczelnego Sądu Administracyjnego, gdyż na mocy art. 36 ust. 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym stosuje się go jedynie odpowiednio. Zasada określająca pobieranie wpisu od skargi została ustanowiona w art. 36 ust. 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym. Przepis ten nie przesądza jednak rodzaju wpisu, a użycie w nim liczby pojedynczej nie oznacza, iż może to być wyłącznie wpis stosunkowy. Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że wskazana w skardze konstytucyjnej argumentacja nie uzasadnia stwierdzenia, iż zaskarżony przepis rozporządzenia ustanawiając wpis stały przekracza delegację ustawową.

Zarzut ograniczenia prawa do sądu, wbrew twierdzeniom skarżącego, wymaga w każdym przypadku uzasadnienia i wskazania, iż zostało ono dokonane z naruszeniem warunków określonych w art. 31 ust. 3 Konstytucji. Prawo do sądu nie ma charakteru absolutnego i ustawodawca może dokonać jego ograniczenia pod warunkiem, że ograniczenie to spełnia wymogi sformułowane we wskazanym wyżej przepisie. Brak wskazania naruszenia tych wymogów oznacza, iż nie wskazano sposobu naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego, tym samym nie został spełniony, sformułowany w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, warunek dopuszczenia skargi konstytucyjnej do merytorycznego rozpoznania.

Na koniec trzeba podkreślić, iż w zażaleniu nie odniesiono się w ogóle do wskazanej w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego podstawy odmowy, w myśl której rygor odrzucenia skargi wynika nie z zaskarżonego przepisu rozporządzenia, lecz z przepisów ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.