116

POSTANOWIENIE

z dnia 21 maja 2001 r.

Sygn. Ts 18/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Stępień - przewodniczący

Lech Garlicki - sprawozdawca

Stefan J. Jaworski

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 kwietnia 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Mieczysława A.

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Mieczysława A. z 13 lutego 2001 r. pełnomocnik skarżącego wniósł o “udzielenie wykładni w przedmiocie stosowania przyznawania bezzwrotnego zasiłku celowego” lub o “wprowadzenie odpowiednich zmian w przepisach prawnych”, które umożliwiłyby skarżącemu uzyskiwanie bezzwrotnego zasiłku celowego.

Skarga została oparta na następującym stanie faktycznym.

Decyzją z 8 sierpnia 1997 r. nr 2545/6513/1565/97 Dyrektor Centrum Pomocy Społecznej Gminy Warszawa-Wawer odmówił Mieczysławowi A. przyznania pomocy finansowej bezzwrotnej. Skarżący złożył odwołanie od tej decyzji do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie, które decyzją z 28 sierpnia 1997 r. Nr KOB/772/Op/97 utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Następnie Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 17 lutego 1998 r. (sygn. I SA 1678/97) oddalił skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego. Pełnomocnik skarżącego podniósł, iż skarżący postanowił zaskarżyć te orzeczenia do Trybunału Konstytucyjnego uważając, że jego prawa konstytucyjne zostały naruszone. Wskazał przy tym na treść art. 4 ust. 1, art. 5 oraz art. 41 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity z 1998 r. Dz.U. Nr 64, poz. 414).

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 5 marca 2001 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia w terminie 7 dni od doręczenia tego zarządzenia braków formalnych skargi konstytucyjnej pod rygorem odmowy nadania dalszego biegu skardze. Uzupełnienie skargi wymagało w szczególności wskazania, na czym polega niezgodność z konstytucją powołanych w skardze przepisów oraz wskazania, jakie konstytucyjne wolności lub prawa skarżącego zostały naruszone ostatecznym rozstrzygnięciem sądu wydanym na podstawie tych przepisów. W wykonaniu zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącego był również zobowiązany do usunięcia pozostałych braków skargi konstytucyjnej m.in. przez podanie daty doręczenia skarżącemu wyroku NSA z 17 lutego 1998 r. oraz podanie daty wystąpienia przez skarżącego do sądu rejonowego z wnioskiem o ustanowienie pełnomocnika z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. Ponadto zarządzeniem z 5 marca 2001 r. wezwano do przedstawienia pełnomocnictwa do sporządzenia skargi konstytucyjnej lub postanowienia sądu rejonowego o ustanowieniu dla Mieczysława A. pełnomocnika z urzędu wraz z uchwałą ORA wyznaczającą adwokata Edwarda Ś. pełnomocnikiem skarżącego.

W piśmie procesowym z 16 marca 2001 r. pełnomocnik skarżącego podniósł, iż niezgodność zakwestionowanych w skardze przepisów polega na tym, że ustalona w art. 4 ust. 1 ustawy z 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej kwota nie wystarcza na pokrycie wydatków skarżącego. Wskazał przy tym na naruszenie wyrokiem NSA z 17 lutego 1998 r. praw konstytucyjnych skarżącego określonych w art. 67 Konstytucji RP.

Odnośnie pkt. 5 i 6 zarządzenia wzywającego do usunięcia braków skargi, pełnomocnik skarżącego podniósł, iż nie może wskazać daty doręczenia skarżącemu wyroku NSA oraz daty wystąpienia skarżącego do sądu rejonowego z wnioskiem o ustanowienie pełnomocnika z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej z uwagi na brak kontaktu ze skarżącym.

Pełnomocnik skarżącego nie przedstawił również odpisu postanowienia sądu rejonowego o ustanowieniu dla skarżącego pełnomocnika z urzędu, ani uchwały Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie wyznaczającej go do sporządzenia skargi konstytucyjnej dla skarżącego. Złożył jedynie odpis pisma ORA w Warszawie, doręczony mu 6 września 2000 r., powiadamiający o wyznaczeniu go pełnomocnikiem z urzędu Mieczysława A.

W piśmie procesowym uzupełniającym braki pełnomocnik skarżącego zawarł jednocześnie wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na to, że braki formalne skargi nie zostały usunięte w terminie, Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 12 kwietnia 2001 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Na postanowienie to pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie z 30 kwietnia 2001 r., podkreślając iż spełnienie wymogów zarządzenia sędziego z 5 marca 2001 r. nie było możliwe, ponieważ nie posiadał żądanych dokumentów, zaś dokumenty te z pewnością znajdują się w aktach sądowych.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie może zostać uwzględnione. Mimo wyraźnego wezwania pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej braki te w terminie nie zostały usunięte, czego zresztą pełnomocnik skarżącego nie kwestionuje w zażaleniu.

Ponadto we wniesionym zażaleniu pełnomocnik skarżącego nie odniósł się do dalszej przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze, będącej nota bene konsekwencją nieusunięcia przez niego braków skargi. W postanowieniu z 12 kwietnia 2001 r. Trybunał Konstytucyjny stwierdził bowiem, iż z uwagi na niewskazanie przez pełnomocnika skarżącego daty doręczenia skarżącemu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 lutego 1998 r. nie jest możliwe ustalenie od kiedy zaczął bieg termin do wniesienia niniejszej skargi konstytucyjnej. Z akt sprawy wynikało jednak, iż termin do złożenia skargi upłynął najprawdopodobniej jeszcze przed złożeniem przez skarżącego wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu do sporządzenia skargi konstytucyjnej (wyrok NSA zapadł bowiem 17 lutego 1998 r., zaś sygnatura postanowienia Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy: I Co 1008/00 wskazuje, iż wniosek do sądu rejonowego o ustanowienie pełnomocnika z urzędu został złożony w 2000 r.). Przy tym z treści skargi wynikało niezbicie, iż skarga została złożona z przekroczeniem terminu, ponieważ pełnomocnik skarżącego został powiadomiony o wyznaczeniu go z urzędu do sporządzenia skargi 6 września 2000 r., zaś wniósł skargę dopiero 15 lutego 2001 r. W przypadku przekroczenia nieprzywracalnego, jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu postanowienia z 12 kwietnia 2001 r., terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej nie jest możliwe merytoryczne rozpoznanie skargi.

Także więc z powyższego powodu należy uznać za zasadną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i nie uwzględnić zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego.