44

POSTANOWIENIE

z dnia 7 marca 2001 r.

Sygn. Ts 161/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Mączyński - przewodniczący

Stefan J. Jaworski - sprawozdawca

Zdzisław Czeszejko-Sochacki

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 30 stycznia 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Anny O.

p o s t a n a w i a:

pozostawić zażalenie bez rozpoznania.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Anny O. wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 19 lipca 2000 r. zarzucono niezgodność art. 2 ust. 2 pkt 1 i art. 4 ust. 5 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz.U. Nr 87, poz. 395 ze zm.) z art. 32, art. 77 ust. 2, art. 87 ust. 1 i art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zaskarżono również “nadanie statutu Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie”.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 27 listopada 2000 r., pełnomocnik skarżącej został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej. Jak wynika z akt sprawy, zarządzenie to zostało prawidłowo doręczone 2 grudnia 2000 r. W wyznaczonym wszakże terminie braki te nie zostały uzupełnione.

Postanowieniem z 30 stycznia 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu, z uwagi na niewykonanie zarządzenia sędziego w wyznaczonym terminie.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego, odmawiające nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, zażalenie złożyła sama skarżąca.

Trybunał uznaje, że zażalenie skarżącej nie może zostać rozpatrzone i należy pozostawić je bez rozpoznania. O rozstrzygnięciu takim przesądzają następujące względy:

Stosownie do art. 48 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skarga konstytucyjna oraz zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu muszą być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Obowiązek ten został wprowadzony przez ustawodawcę ze względu na nadzwyczajny charakter tego środka ochrony praw i wolności konstytucyjnych. Jednakże celem wprowadzenia wymienionego obowiązku było również zagwarantowanie prawidłowego, pod względem prawnym, sformułowania skargi konstytucyjnej oraz ograniczenie możliwości powstawania sytuacji, w których wniesiona skarga okazywałaby się środkiem przedwczesnym, zbędnym lub niedopuszczalnym z punktu widzenia ochrony interesów osób skargę tę składających.

Możliwość samodzielnego kwestionowania przez skarżącego ustaleń poczynionych przez Trybunał Konstytucyjny, a odnoszących się do spełnienia przez skargę konstytucyjną wymogów formalnych podważa istotę i cel wprowadzonego w art. 48 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym obowiązku sporządzenia skargi konstytucyjnej przez adwokata lub radcę prawnego. Tak bowiem, jak niezbędna jest kwalifikowana wiedza prawnicza w fazie przygotowywania skargi konstytucyjnej, tak tym bardziej kwalifikacje takie niezbędne są dla sformułowania zarzutów wobec postanowienia o odmowie nadania jej dalszego biegu, zawierającego ocenę spełnienia przez skargę konstytucyjną owych wymagań formalnych.

Z uwagi więc na to, iż zażalenie z 13 lutego 2001 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 30 stycznia 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, nie zostało sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego, nie mogło być przedmiotem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny.

Mając powyższe na względzie należało uznać za zasadne postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 30 stycznia 2001 r. i orzec jak w sentencji.