184

POSTANOWIENIE

z dnia 6 marca 2001 r.

Sygn. Ts 133/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Stępień - przewodniczący

Marian Zdyb - sprawozdawca

Jerzy Ciemniewski

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 11 grudnia 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Janiny i Mirosława S.

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej skarżący wnieśli o uznanie, iż postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z 16 grudnia 1999 r. (sygn. akt II C 1150/97) nie ma mocy prawnej oraz uznanie, że postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 28 czerwca 2000 r. (sygn. akt I Acz 458/00) jest sprzeczne z konstytucją i zostało wydane z naruszeniem prawa skarżących do sprawiedliwego i bezstronnego rozpatrzenia sprawy przez sądy. Skarżący wnieśli ponadto o wydanie postanowienia tymczasowego, o którym mowa w art. 50 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. W piśmie procesowym z 16 listopada 2000 r. skarżący podtrzymali wcześniejsze zarzuty podnosząc równocześnie, iż art. 394 kodeksu postępowania cywilnego narusza ich prawo do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy przez uniemożliwienie skutecznego odwołania się od wskazanego postanowienia Sądu Okręgowego wydanego po prawomocnym zakończeniu sprawy. Skarżący zarzucili ponadto naruszenie art. 2, art. 5, art. 8 ust. 2 Konstytucji oraz art. 366 kodeksu postępowania cywilnego.

Postanowieniem z 3 grudnia 1999 r. Sąd Okręgowy w W. umorzył postępowanie w sprawie o zapłatę ze względu na zawarcie przez państwa Janinę i Mirosława S. ugody z powodem. Następnie Sąd 16 grudnia 1999 r. postanowił “zreasumować postanowienie Sądu Wojewódzkiego w W. z dnia 5 października 1998 r.” w ten sposób, że nakazał Kasie Sądu Okręgowego wypłacenie biegłemu kwoty wynagrodzenia z czego połowę tej kwoty z zaliczki wpłaconej przez powoda, a drugą połowę tymczasowo od Skarbu Państwa. W punkcie drugim Sąd postanowił “wszcząć egzekucję” w stosunku do Janiny i Mirosława S. odnośnie kwoty wypłaconej tymczasowo przez Skarb Państwa. Należy dodać, iż postanowieniem z 5 października 1998 r. Sąd Wojewódzki przyznał biegłemu wynagrodzenie i wezwał strony do wpłacenia kwoty brakującej do jego pokrycia. Kwotę taką uiścił tylko powód. Na postanowienie Sądu Okręgowego o “wszczęciu egzekucji” skarżący wnieśli zażalenie, które zostało odrzucone postanowieniem tegoż Sądu z 14 stycznia 2000 r. W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż postanowienie na które wniesiono zażalenie nie mieści się w katalogu postanowień zawartych w art. 394 kpc, dlatego też nie podlega zaskarżeniu. Zażalenie na to postanowienie zostało oddalone postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 14 kwietnia 2000 r. Skarżący złożyli wniosek o sporządzenie uzasadnienia postanowienia Sądu Apelacyjnego, który został oddalony postanowieniem tegoż Sądu z 28 czerwca 2000 r.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 11 grudnia 2000 r. odmówił nadania biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu Trybunał Konstytucyjny wskazał, iż skarżący przedmiotem skargi uczynili akty stosowania prawa, a tak określony przedmiot wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego unormowany w art. 79 ust. 1 Konstytucji.

W zażaleniu złożonym 21 grudnia 2000 r. skarżący wnieśli o uchylenie postanowienia Trybunału Konstytucyjnego i rozpoznanie skargi konstytucyjnej. Zdaniem skarżących Trybunał Konstytucyjny powinien rozpatrzyć sformułowane w skardze zarzuty, a w szczególności uznać za niekonstytucyjną sytuację, w której przepisy kodeksu postępowania cywilnego, pozwalają na dowolnie długie kontynuowanie sprawy po ostatecznym umorzeniu postępowania przez sąd.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie może zostać uwzględnione, gdyż skarżący w żaden sposób nie ustosunkowali się do podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Skarżący w treści zażalenia nie wskazali także przepisów prawa, którym zarzucają niezgodność z przepisami Konstytucji. Ogólne stwierdzenie, iż “przepisy kodeksu postępowania cywilnego pozwalają na dowolnie długie kontynuowanie sprawy po ostatecznym umorzeniu postępowania przez Sąd” nie wskazuje w jaki sposób przepisy te naruszają wskazane w skardze konstytucyjnej prawa skarżących. W związku z tym Trybunał Konstytucyjny pragnie przypomnieć, że zgodnie z treścią art. 79 ust. 1 Konstytucji istotą skargi konstytucyjnej jest kontrola zgodności z Konstytucją przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji orzekł o przysługujących skarżącemu konstytucyjnie gwarantowanych prawach i wolnościach. Nie jest więc dopuszczalne, ani nawet możliwe badanie przez Trybunał w trybie skargi konstytucyjnej rozstrzygnięć merytorycznych w sprawach indywidualnych. Taka konstrukcja skargi wynika bezpośrednio z istotny Trybunału Konstytucyjnego, którego zadaniem jest orzekanie o zgodności z Konstytucją ustaw i innych aktów normatywnych. Nie jest natomiast Trybunał kolejną instancją odwoławczą w trybie przewidzianym dla procedur sądowych czy administracyjnych.

Z uwagi na powyższe, a także ze względu na fakt, że skarżący nie wskazali w treści zażalenia przepisów prawa mogących stanowić przedmiot kontroli Trybunału Konstytucyjnego, należało orzec jak w sentencji.