188

POSTANOWIENIE

z dnia 5 marca 2001 r.

Sygn. Ts 146/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska - przewodnicząca

Krzysztof Kolasiński - sprawozdawca

Jerzy Ciemniewski

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 30 stycznia 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Maksymiliana D.

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Maksymiliana D. z 27 października 2000 r. zarzucono, iż art. 15 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks karny (Dz.U. Nr 38, poz. 554 ze zm.) jest niezgodny z art. 9, art. 31 ust. 3, art. 43, art. 87 ust. 1 oraz art. 91 ust. 1 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Jako ostateczne orzeczenie o przysługujących mu prawach konstytucyjnych skarżący wskazał zarządzenie Prezesa Sądu Rejonowego w Częstochowie z 25 października 2000 r. o wyznaczeniu rozprawy głównej w sprawie, w której oskarżono go o popełnienie przestępstwa. Zdaniem skarżącego, rozstrzygnięto w ten sposób ostatecznie o braku przesłanek do umorzenia postępowania z powodu przedawnienia karalności zarzucanego mu przestępstwa. Skarżący podniósł, iż nie uwzględnienie tej przesłanki spowodowane zostało wejściem w życie zakwestionowanej regulacji wydłużającej retroaktywnie bieg terminów przedawnienia. Prowadzi to do naruszenia nabytego prawa do umorzenia postępowania.

Postanowieniem z 30 stycznia 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając w szczególności, iż wskazane przez skarżącego zarządzenie Prezesa Sądu Rejonowego w Częstochowie z 25 października 2000 r. o wyznaczeniu rozprawy głównej nie ma charakteru ostatecznego orzeczenia o prawach lub wolnościach konstytucyjnych skarżącego, a ponadto nie zostało wydane na podstawie zakwestionowanej w skardze konstytucyjnej regulacji prawnej. Trybunał Konstytucyjny uznał także, iż skarżący mimo wezwania nie wskazał tych przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych, których naruszenie uczynił podstawą skargi konstytucyjnej a ponadto nie określił sposobu tego naruszenia.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżący wniósł zażalenie, w którym podniósł, iż kwestia przedawnienia ma charakter ujemnej przesłanki procesowej, powinna być zatem uwzględniana przez sąd w każdym czasie i stadium toczącego się postępowania. Skarżący wskazał także, iż za podstawę skargi konstytucyjnej przyjął naruszenie praw nabytych.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Jak wynika z treści pisma skarżącego z 24 listopada 2000 r., skarżący przyjął za podstawę złożonej przez siebie skargi konstytucyjnej naruszenie praw nabytych do umorzenia postępowania z powodu przedawnienia karalności, poprzestając równocześnie na twierdzeniu, iż owo naruszenie tożsame jest z naruszeniem wymienionych przez niego w skardze konstytucyjnej przepisów Konstytucji RP. Z oświadczenia tego w żadnej mierze nie można dedukować, iż wspomniane “prawo nabyte do umorzenia postępowania z powodu przedawnienia” ma charakter prawa konstytucyjnego, zwłaszcza iż wskazane przez skarżącego przepisy konstytucyjne w swojej treści nie wspominają o takim prawie. Skarżący nie przedstawił także żadnych argumentów pozwalających przyjąć, iż możliwe jest ono do wyprowadzenia ze wspomnianych przepisów konstytucyjnych w drodze określonej ich wykładni. Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje więc pogląd wyrażony w postanowieniu z 30 stycznia 2001 r., iż w istocie skarżący nie wskazał praw lub wolności konstytucyjnych, których naruszenie mogłoby stanowić podstawę wystąpienia ze skargą konstytucyjną. W konsekwencji także nie określił sposobu naruszenia tych praw lub wolności.

Odnosząc się do zarzutów skarżącego związanych z dokonaną przez Trybunał Konstytucyjny oceną zarządzenia Prezesa Sądu Rejonowego w Częstochowie z 25 października 2000 r., należy stwierdzić, iż zażalenie nie przedstawia argumentów, ze względu na które zarządzenie to należałoby traktować jako ostateczne orzeczenie w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji. W szczególności z faktu, iż w każdym stadium postępowania karnego organ orzekający powinien uwzględniać zaistnienie ujemnej przesłanki procesowej, nie wynika, iż wszystkie wydawane w trakcie tego postępowania rozstrzygnięcia mają charakter ostatecznych orzeczeń o prawach lub wolnościach konstytucyjnych.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało nieuwzględnić zażalenia złożonego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 30 stycznia 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.