12

POSTANOWIENIE

z dnia 10 stycznia 2001 r.

Sygn. Ts 72/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Krzysztof Kolasiński - przewodniczący

Andrzej Mączyński - sprawozdawca

Ferdynand Rymarz

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 3 października 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Mirosławy D.

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

Skarżąca wniosła o stwierdzenie, że § 8 ust. 4 oraz § 18 ust. 6 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 19 marca 1997 r. w sprawie wynagradzania nauczycieli (Dz.U. Nr 29, poz. 160) zostały wydane bez delegacji ustawowej i są sprzeczne z art. 92 konstytucji. Zdaniem skarżącej zakwestionowane przepisy naruszają także art. 2 i art. 32 Konstytucji RP przez nierówne traktowanie grupy zawodowej nauczycieli w odniesieniu do innych grup zawodowych “wyrażające się w przyznaniu ekwiwalentu finansowego za takie samo prawo ekonomiczne mniejszego w przypadku nauczycieli korzystających z urlopu dla poratowania zdrowia niżeli innym grupom zawodowym, w konsekwencji nierównego traktowania wobec prawa grupy zawodowej nauczycieli”.

Sąd Rejonowy - Sąd Pracy w Chełmie w wyroku z 24 listopada 1999 r. (sygn. akt IV P. 498/99) oddalił powództwo skarżącej o zasądzenie wynagrodzenia za urlop dla poratowania zdrowia. Sąd uznał, że okres korzystania z urlopu dla poratowania zdrowia jest okresem usprawiedliwionej nieobecności w pracy i w związku z tym, że wynagrodzenie za ten okres nie obejmuje wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe. Apelacja skarżącej od wyroku Sądu Rejonowego - Sądu Pracy w Chełmie została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z 23 marca 2000 r. (sygn. akt VII Pa 14/00).

Postanowieniem z 3 października 2000 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, że zakwestionowane w skardze przepisy nie stanowiły podstawy wydania orzeczeń sądowych, z którymi skarżąca łączyła naruszenie przysługujących jej praw konstytucyjnych. Trybunał podkreślił, że nie jest uprawniony do samodzielnego określania przedmiotu skargi konstytucyjnej, a także do oceny zasadności przyjętej przez sądy interpretacji przepisów prawa.

Na postanowienie to skarżąca złożyła zażalenie, w którym zarzuciła naruszenie art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, wywodząc, że skarga nie wykazuje braków i nie jest oczywiście bezzasadna.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Stanowisko zajęte przez Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu z 3 października 2000 r. w kwestii odmowy nadania dalszego biegu jest prawidłowe. Argumenty przytoczone w zażaleniu nie podważają tej oceny.

W trakcie wstępnego rozpoznania badaniu podlega kwestia spełnienia przez wniesioną skargę konstytucyjną wymagań określonych w art. 47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.). Do wymagań tych należy wskazanie przepisu, na podstawie którego wydane zostało ostateczne orzeczenie o określonych w Konstytucji RP i przysługujących skarżącemu wolnościach lub prawach oraz określenie, które z tych wolności lub praw i w jaki sposób zostały naruszone.

Niezależnie od tego, czy wskazane w skardze konstytucyjnej przepisy stanowiły podstawę wyroków ostatecznie rozstrzygających sprawę skarżącej, Trybunał Konstytucyjny wziął pod uwagę także to, że skarżąca zarzuciła naruszenie art. 32 i art. 2 Konstytucji RP nie wskazując, jaka wolność lub jakie prawo, podlegające ochronie przewidzianej w art. 79 Konstytucji RP, przysługuje jej na podstawie tych przepisów. Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie podkreślał, że zasady wywiedzione z tych przepisów Konstytucji RP nie są bezpośrednim źródłem konstytucyjnych praw podmiotowych. Odwołanie się do nich musi być poprzedzone określeniem przysługującego skarżącemu prawa lub wolności rangi konstytucyjnej, w związku z którym zasady te zostały naruszone (por. np. postanowienia z: 27 kwietnia 1998 r., Ts 46/98, OTK ZU Nr I(30)/1999, poz. 39; 3 listopada 1998 r., Ts 116/98, OTK ZU Nr 1/1999, poz. 10; 30 listopada 1999 r., Ts 97/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 19, 15 listopada 2000 r., Ts 86/00).

Po upływie terminu przewidzianego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zakres skargi konstytucyjnej został poszerzony przez skarżącą o zarzut naruszenia przez kwestionowane przepisy art. 68 ust. 1 i 2 Konstytucji RP.

Art. 68 ust. 1 Konstytucji RP gwarantuje każdemu prawo do ochrony zdrowia. Natomiast zgodnie z art. 68 ust. 2 Konstytucji RP obywatelom, niezależnie od ich sytuacji materialnej, władze publiczne zapewniają równy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych, przy czym warunki i zakres udzielania świadczeń określa ustawa. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego z przepisów tych wynikają określone konstytucyjne prawa podmiotowe (zob. wyrok z 23 marca 1999 r., OTK ZU Nr 3/1999, poz. 38). W zakresie treści tych praw nie mieści się jednak prawo do wynagrodzenia za urlop dla poratowania zdrowia, na którego naruszenie powołuje się skarżąca. Nie można zatem uznać, że skarżąca wskazała przysługujące jej prawo rangi konstytucyjnej i określiła sposób jego naruszenia. Tym samym nie został spełniony jeden z warunków merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej (art. 79 ust. 1 Konstytucji RP i art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym). Niespełnienie tego warunku uniemożliwia rozpatrzenie zarzutu dotyczącego niezgodności § 8 ust. 4 i § 18 ust. 6 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z 19 marca 1997 r. z art. 92 Konstytucji RP (por. stanowisko Trybunału Konstytucyjnego zawarte w wyroku z 28 listopada 2000 r., SK 18/99).

W tym stanie rzeczy zażalenie skarżącej nie może być uwzględnione.