175

POSTANOWIENIE^*

z dnia 4 października 2000 r.

Sygn. Ts 53/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wiesław Johann - przewodniczący

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska - sprawozdawca

Ferdynand Rymarz

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 11 lipca 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Romana P.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Romana P. wniesionej 13 marca 2000 r. zarzucono niezgodność art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw (Dz.U. Nr 95, poz. 602 ze zm.) z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego zostały naruszone jego prawa wyborcze, co jest niezgodne z art. 2, art. 5 oraz art. 37 ust. 1 Konstytucji RP.

Skarżący złożył w Sądzie Okręgowym w B. protest, co do nieważności wyborów w obwodzie nr 112 przy ul. N. nr 13 w B. W skardze wskazano, iż Sąd Okręgowy w B. postanowieniem z 25 listopada 1998 r. (sygn. akt I Ns 148/98) odrzucił złożony przez skarżącego protest wyborczy co do zarzutów niezgodności z Konstytucją ordynacji wyborczej do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw. Tymże postanowieniem Sąd Okręgowy w B. pozostawił bez rozpoznania wskazany protest wyborczy w części dotyczącej zarzutów co do frekwencji wyborów, jako nie mieszczący się w granicach wyznaczonych przez art. 58 ust. 1 ordynacji. Od postanowienia tego skarżący złożył zażalenie. Postanowieniem z 30 sierpnia 1999 r. Sąd Apelacyjny w G. (sygn. akt I Acz 648/99), zmieniając zaskarżone postanowienie, pozostawił bez rozpoznania protest skarżącego, co do zarzutów niezgodności przepisów ustawy - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw z Konstytucją. Tymże postanowieniem Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżone postanowienie w pozostałej części i sprawę w tym zakresie przekazał Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania, uznając iż protest dotyczący frekwencji wyborów jako złożony przez osobę uprawnioną winien być rozpoznany, a nie pozostawiony bez rozpoznania.

Zdaniem skarżącego tok instancyjny w niniejszej sprawie został wyczerpany, zaś 13 stycznia 2000 r. rozpoczął się bieg terminu do złożenia skargi konstytucyjnej, ponieważ 12 stycznia 2000 r. skarżącemu doręczono odpis postanowienia Sądu Apelacyjnego z 30 sierpnia 1999 r., które skarżący uważa za ostateczne rozstrzygnięcie o jego konstytucyjnych prawach. Wraz ze skargą konstytucyjną pełnomocnik skarżącego złożył wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Wniosek był argumentowany twierdzeniem, iż skarżący wniósł w terminie skargę konstytucyjną, która jednak przez przeoczenie nie była opatrzona znakiem opłaty sądowej i ze względu na nieuiszczenie wpisu została zwrócona zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 21 marca 2000 r. Następnie skarżący wniósł 3 kwietnia 2000 r. prawidłowo opłaconą skargę konstytucyjną, jednakże uważając, iż ustawowy termin do jej złożenia został przekroczony wniósł o jego przywrócenie.

Postanowieniem z 11 lipca 2000 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej motywując to stanowisko niespełnieniem przez skargę warunków do jej merytorycznego rozpoznania określonych w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. W szczególności Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż skarga konstytucyjna w zakresie, w jakim odnosi się do punktu pierwszego postanowienia Sądu Apelacyjnego, w którym protest wyborczy pozostawiony został bez dalszego biegu, została wniesiona po terminie określonym w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Postanowienie Sądu Apelacyjnego doręczono bowiem skarżącemu 12 stycznia 2000 r., zaś skarga konstytucyjna została skutecznie wniesiona 3 kwietnia 2000 r.

Natomiast w zakresie, w jakim skarga konstytucyjna odnosi się do pozostałej części postanowienia Sądu Apelacyjnego w G., Trybunał ustalił, iż postanowienie to nie zakończyło postępowania w sprawie. Zobowiązanie bowiem Sądu Okręgowego w B. postanowieniem Sądu Apelacyjnego do ponownego rozpoznania sprawy powoduje, iż postępowanie toczy się nadal i brak jest ostatecznego rozstrzygnięcia o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych, co uniemożliwia merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej, jako przedwczesnej w tej części.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania biegu skardze konstytucyjnej pełnomocnik skarżącego złożył zażalenie, ograniczając jego uzasadnienie do stwierdzenia, iż zdaniem skarżącego skarga konstytucyjna została złożona w terminie, ponieważ złożono ją 13 marca 2000 r., natomiast 3 kwietnia 2000 r. usunięto jedynie brak formalny w postaci nieuiszczenia wpisu.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna wniesiona 13 marca 2000 r. została opatrzona sygnaturą akt Ts 40/00 i zwrócona zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 21 marca 2000 r. z uwagi na nieuiszczenie wpisu. 3 kwietnia 2000 r. skarżący wniósł kolejną skargę tej samej treści, prawidłowo opłaconą i będącą przedmiotem rozpoznania pod sygnaturą Ts 53/00. Nieuiszczenie wpisu, nie jest, jak uważa pełnomocnik skarżącego, jedynie brakiem formalnym. Usunięcie tego braku nie jest bowiem możliwe poprzez wezwanie zarządzeniem sędziego do usunięcia braków skargi w trybie art. 36 ust. 2 w związku z art. 49 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Wniesienie skargi konstytucyjnej bez uiszczenia należnego wpisu skutkuje zwrotem skargi. Kwestia ta została wyraźnie uregulowana w art. 46 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, a w szczególności w akcie wykonawczym do ustawy: rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 13 października 1997 r. w sprawie wysokości oraz zasad pobierania wpisu od skargi konstytucyjnej (Dz.U. Nr 1216, poz. 809) - zob.§ 3, na co wskazał Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu postanowienia z 11 lipca 2000 r. Z tego względu skarga konstytucyjna o sygn. Ts 40/00 nie wywołała żadnych skutków prawnych, zaś przedmiotem wstępnego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny była jedynie niniejsza skarga konstytucyjna o sygn. Ts 53/00, która została wniesiona po upływie terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, co wykazano w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. Ponadto Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje pogląd, wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia i potwierdzony we wskazanym tam orzecznictwie Trybunału, iż termin do wniesienia skargi konstytucyjnej ma charakter materialnoprawny i nie podlega przywróceniu.

Mając powyższe na względzie Trybunał Konstytucyjny podzielił stanowisko wyrażone w postanowieniu z 11 lipca 2000 r. i orzekł jak w sentencji.