213

POSTANOWIENIE

z dnia 12 września 2000 r.

Sygn. Ts 20/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Krzysztof Kolasiński - przewodniczący

Andrzej Mączyński - sprawozdawca

Marek Safjan

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 11 lipca 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Stanisławy N.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Stanisławy N., sporządzonej 5 stycznia 2000 r. i nadanej w UP w C. 10 lutego 2000 r. zarzucono, iż postanowienie prokuratora Prokuratury Okręgowej w C. z 22 października 1998 r. o umorzeniu śledztwa zostało wydane “z naruszeniem prawa i przedwcześnie”.

Skarga ta ma identyczną treść, jak złożona przez skarżącą 18 listopada 1999 r. skarga konstytucyjna o sygn. Ts 171/99, której to skardze Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 29 listopada 1999 r. odmówił nadania dalszego biegu, zaś postanowieniem z 15 grudnia 1999 r. nie uwzględnił zażalenia na ww. postanowienie z 29 listopada 1999 r. dokładnie wyjaśniając w uzasadnieniach obu postanowień, na czym polega brak warunków umożliwiających merytoryczne rozpoznanie tej skargi.

Postanowieniem z 11 lipca 2000 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej o sygn. Ts 20/00, podobnie jak poprzednio stwierdzając, iż ze względu na brak w skardze jakichkolwiek zarzutów w stosunku do konstytucyjności podstawy prawnej kwestionowanego przez skarżącą postanowienia prokuratora, wniesiona skarga nie spełnia warunku jej merytorycznego rozpoznania określonego w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Nadto Trybunał wskazał, iż z faktu wcześniejszego wniesienia skargi konstytucyjnej identycznej treści niezbicie wynika, iż obecna skarga została złożona po upływie terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643).

Na postanowienie to skarżąca wniosła zażalenie sporządzone 25 lipca 2000 r. stwierdzając w nim, iż nie zgadza się ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego, iż przedmiot skargi konstytucyjnej określony w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP nie obejmuje zarzutu niekonstytucyjnego stosowania prawa przez organy władzy publicznej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W uzasadnieniu zażalenia nie wskazano żadnych argumentów, które uzasadniałyby spełnienie przez złożoną skargę konstytucyjną warunku określonego w art. 79 ust. 1 konstytucji. Nadto należy zauważyć, iż w zażaleniu pełnomocnik skarżącej nie odniósł się w żaden sposób do drugiej z podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze, polegającej na naruszeniu terminu przewidzianego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Zgodnie z wyraźnym brzmieniem art. 79 konstytucji merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej jest możliwe wyłącznie w przypadkach, gdy skarżący zarzuca niezgodność z konstytucją przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, który stanowił podstawę wydania przez organ władzy publicznej ostatecznego orzeczenia naruszającego konstytucyjne prawa lub wolności skarżącego. Obowiązek dokładnego określenia w skardze ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach określonych w konstytucji, spoczywa na skarżącym, co wynika wprost nie tylko z art. 79 ust. 1 konstytucji, lecz również z precyzującego ów warunek przepisu art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Uregulowana w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP instytucja skargi konstytucyjnej nie ma bowiem charakteru skargi na stosowanie prawa przez organy publiczne, a tym bardziej na działania faktyczne podejmowane przez te organy, chociażby owe działania wkraczały w sferę praw lub wolności konstytucyjnych.

Nadto wskazać należy, iż zgodnie z art. 66 ww. ustawy Trybunał jest związany granicami skargi konstytucyjnej, zaś określenie tych granic, przez sformułowanie i uzasadnienie zarzutu niekonstytucyjności konkretnego przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, należy do skarżącego.

Trybunał Konstytucyjny zauważa również, że prawidłowe jest zawarte w postanowieniu z 11 lipca 2000 r. ustalenie, że skarga konstytucyjna będąca przedmiotem wstępnego rozpoznania została złożona z oczywistym i znacznym przekroczeniem terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Z tych wszystkich powodów zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 11 lipca 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej nie może zostać uwzględnione.