207

POSTANOWIENIE

z dnia 6 września 2000 r.

Sygn. Ts 4/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jadwiga Skórzewska-Łosiak - przewodnicząca

Marian Zdyb - sprawozdawca

Zdzisław Czeszejko-Sochacki

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 10 maja 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Edwarda G.,

p o s t a n a w i a:

pozostawić zażalenie bez rozpoznania.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Edwarda G., sporządzonej 10 stycznia 2000 r., zarzucono niezgodność art. 393 pkt 1 i art. 393² § 1 kodeksu postępowania cywilnego z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego - zakwestionowane przepisy przesądziły o odrzuceniu przez Sąd Okręgowy w K. wniesionej przez niego kasacji, a także stanowiły podstawę oddalenia przez Sąd Najwyższy Izbę Cywilną zażalenia wniesionego na to postanowienie. Pełnomocnik skarżącego stwierdził, że uzależnienie przysługiwania kasacji w sprawach o świadczenie od wartości przedmiotu sporu prowadzi do nieuzasadnionego zróżnicowania sytuacji prawnej obywateli. Ponadto pełnomocnik zakwestionował praktykę polegającą na odrzucaniu kasacji wniesionej z naruszeniem przepisu art. 393² § 1 kpc. Okoliczność tę sąd winien traktować jako brak formalny i wzywać do jego uzupełnienia.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 10 maja 2000 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Podstawą odmowy był brak wskazania przez skarżącego prawa lub wolności konstytucyjnej w zakresie którego wystąpił brak równego traktowania. Wskazanie naruszenia prawa do kasacji, które nie ma charakteru konstytucyjnego i wynika wyłącznie z ustawy, nie może być podstawą skargi konstytucyjnej. Ponadto Trybunał Konstytucyjny uznał za niezasadny zarzut niekonstytucyjności postawiony art. 392² § 1 kpc.

W zażaleniu z 20 maja 2000 r., sporządzonym przez samego skarżącego, zarzucono naruszenie prawa przez Sąd Rejonowy w B.Z.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zażalenie skarżącego nie może być rozpatrzone i należy pozostawić je bez rozpoznania. W myśl art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna musi być sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego. Obowiązek ten jest uzasadniony nadzwyczajnym charakterem tego środka ochrony praw jednostki oraz koniecznością zagwarantowania prawidłowego, pod względem prawnym, sformułowania skargi konstytucyjnej. Powyższe względy dotyczą całej fazy postępowania wstępnego mającego prowadzić do weryfikacji złożonej skargi w świetle wymagań formalnych oraz dopuszczenia jej do merytorycznego rozpoznania. Względy te odnoszą się przede wszystkim do sporządzenia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Dlatego też zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej musi być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Pogląd ten znajduje odzwierciedlenie w dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (por. postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z: 24 lutego 1998 r., sygn. Ts 19/97, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 24; 2 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 15/98, OTK ZU Nr 3/1998, poz. 44; 5 stycznia 1999 r., sygn. Ts 105/98, OTK ZU Nr 1/1999, poz.9; 21 stycznia 1999 r., sygn. Ts 116/98, OTK ZU Nr 1/1999, poz. 11 i 22 lutego 2000 r., sygn. Ts 137/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 38).

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.