199

POSTANOWIENIE

z dnia 25 sierpnia 2000 r.

Sygn. Ts 117/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ferdynand Rymarz - przewodniczący

Jadwiga Skórzewska-Łosiak - sprawozdawca

Janusz Trzciński

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 26 czerwca 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Ireny K.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Ireny K. sporządzonej 23 sierpnia 1999 r. zarzucono niezgodność art. 63 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 107, poz. 464; tekst jednolity z 1995 r. Dz.U. Nr 57, poz. 299 ze zm.) z art. 64 ust. 1, art. 77 ust. 2 oraz art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

Zdaniem skarżącej zakwestionowane przepisy pozbawiają ją możliwości dochodzenia swoich praw zarówno na drodze postępowania sądowego, jak i na drodze postępowania administracyjnego.

Skarżąca wskazała, iż postanowieniem z 18 września 1963 r. Sąd Powiatowy w O. stwierdził nabycie przez nią spadku po Wincentym C. Następnie 8 kwietnia 1975 r. wydany został przez Naczelnika Powiatu w O. akt własności ziemi obejmujący, zdaniem skarżącej, nieruchomości wchodzące w skład masy spadkowej. We wrześniu 1998 r. skarżąca wystąpiła do Wojewody w K. o stwierdzenie nieważności aktu własności ziemi z 8 kwietnia 1975 r. Wojewoda decyzją z 26 listopada 1998 r. umorzył postępowanie w tej sprawie na podstawie art. 63 ust. 2 i 3 ustawy z 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw oraz art. 105 § 1 kodeksu postępowania administracyjnego. Na skutek odwołania się skarżącej od tej decyzji Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej decyzją z 18 lutego 1999 r. uchylił w całości decyzję Wojewody w K. i umorzył postępowanie w przedmiotowej sprawie na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 oraz art. 105 kodeksu postępowania administracyjnego. Skarga wniesiona na to rozstrzygnięcie do Naczelnego Sądu Administracyjnego została przez ten sąd oddalona wyrokiem z 24 maja 1999 roku.

Postanowieniem z 26 czerwca 2000 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż zakwestionowane w tej skardze konstytucyjnej regulacje prawne nie stanowiły podstawy wydania wskazanego przez skarżącą wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 maja 1999 r. Ponadto Trybunał Konstytucyjny uznał, iż z uwagi na wyroki Trybunału Konstytucyjnego z 22 lutego 2000 r. (sygn. SK 13/98, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 5) oraz z 15 maja 2000 r. (sygn. SK 29/99, OTK ZU Nr 4/2000, poz. 110) stwierdzające zgodność zakwestionowanych przez skarżącą przepisów ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 107, poz. 464; tekst jednolity z 1995 r. Dz.U. Nr 57, poz. 299 ze zm.) ze wskazanymi w skardze wzorcami konstytucyjnymi, zbędnym stało się wydawanie merytorycznego orzeczenia w niniejszej sprawie.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżąca wniosła zażalenie, w którym stwierdziła, iż wyczerpała tryb postępowania administracyjnego, a jej sprawa była także przedmiotem rozpoznania przez Naczelny Sąd Administracyjny. W postępowaniach tych podnosiła zarzut pozbawienia możliwości dochodzenia swoich praw na drodze sądowej. Zdaniem skarżącej, w tej sytuacji otwarta została możliwość kwestionowania przez skarżącą zgodności z Konstytucją RP wskazanych w skardze konstytucyjnej przepisów ustawy. Ponadto skarżąca podniosła, iż nie podziela poglądów wyrażonych w powołanych w zaskarżonym postanowieniu wyrokach Trybunału Konstytucyjnego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem rozpoznania skargi konstytucyjnej jest merytoryczny związek pomiędzy zakwestionowanym w tej skardze aktem normatywnym, a wskazanym przez skarżącego ostatecznym orzeczeniem, z którym łączy on naruszenie przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych.

W postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z 26 czerwca 2000 r. zasadnie ustalono, iż nie zachodzi taki związek pomiędzy art. 63 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 107, poz. 464; tekst jednolity z 1995 r. Dz.U. Nr 57, poz. 299 ze zm.) a wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 maja 1999 r. Jak wynika bowiem z treści uzasadnienia tego wyroku, rozstrzygnięcie w sprawie zostało wydane na podstawie art. 156 § 1 pkt 3 kodeksu postępowania administracyjnego, który wyklucza możliwość wydania decyzji w sprawie już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną. W żadnym zaś zakresie zakwestionowane w skardze konstytucyjnej regulacje prawne nie miały znaczenia dla podjętego przez Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygnięcia.

W swoim zażaleniu skarżąca w istocie nie odniosła się do dokonanych przez Trybunał Konstytucyjny ustaleń. Nie przedstawiła także żadnych argumentów uzasadniających potrzebę merytorycznego rozpoznania przedstawionych przez nią zarzutów pomimo orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z 15 maja 2000 r. (sygn. SK 29/99) o zgodności art. 63 ust. 2 i 3 ustawy z 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw z Konstytucją RP.

W tym stanie rzeczy, uznając za w pełni uzasadnione postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 26 czerwca 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, należało nie uwzględniać zażalenia złożonego na to postanowienie.