171

POSTANOWIENIE^*

z dnia 9 czerwca 2000 r.

Sygn. Ts 178/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wiesław Johann - przewodniczący

Andrzej Mączyński - sprawozdawca

Marek Safjan

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 10 kwietnia 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jana K.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej z 7 grudnia 1999 r. zarzucono, iż art. 77² i 104² § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jednolity Dz.U z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) w związku z art. 43 ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 24, poz. 110) narusza art. 24 i 64 ust. 2 konstytucji. Naruszenie powyższe polega na umożliwieniu stosowania względem skarżącego mniej korzystnych postanowień aktów zakładowych pozbawiających go prawa do nagrody jubileuszowej. W piśmie procesowym z 1 lutego 2000 r., skarżący podniósł, iż pozbawienie go prawa do nagrody jubileuszowej jest związane z wejściem w życie zaskarżonych przepisów, w szczególności z enigmatyczną treścią art. 11 ust. 1 ustawy z 1 marca 1996 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw. Skarżący podkreślił, iż zawarł umowę o pracę, dającą mu prawo do skorzystania z nagrody jubileuszowej 1 czerwca 1996 r., a wskazana w skardze ustawa z 1 marca 1996 r. weszła w życie 2 czerwca 1996 r.

Skarżący wniósł powództwo o wypłatę nagrody jubileuszowej, jednak zostało ono oddalone wyrokiem Sądu Rejonowego - Sądu Pracy w H. - Wydział Pracy z 22 kwietnia 1999 r. (sygn. akt IV P 37/99). Sąd wskazał, iż regulamin pracy i wynagradzania zakładu, w którym zatrudniony był skarżący nie przewidywał możliwości wypłacania nagród jubileuszowych. W wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w L. z 14 września 1999 r. (sygn. akt VII Pa 199/99), oddalającym apelację powoda, wskazano, iż w myśl art. 78 § 1 i § 2 nagroda jubileuszowa stanowi dodatkowy składnik wynagrodzenia, o ile przewidują ją akty wewnątrzzakładowe. Brak postanowień w tym zakresie w aktach adresowanych do powoda oznacza, iż nie przysługiwało mu prawo do nagrody jubileuszowej.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 10 kwietnia 2000 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał podkreślił, iż z art. 79 ust. 1 konstytucji jednoznacznie wynika, iż warunkiem nadania skardze biegu jest to, aby skarżący wykazał, że w jego sprawie zapadło ostateczne orzeczenie o jego prawach i wolnościach konstytucyjnych, którego podstawą była ustawa lub inny akt normatywny owe prawa i wolności skarżącego naruszający. Trybunał Konstytucyjny wskazał też, iż art. 79 ust. 1 konstytucji rozpatrywany w związku z art. 47 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) nakłada na skarżącego obowiązek wskazania konkretnego przepisu kwestionowanej ustawy lub innego aktu normatywnego, który był podstawą ostatecznego orzeczenia i który godzi w prawa oraz wolności konstytucyjne skarżącego. Rozszerzająca interpretacja wskazanych wyżej przepisów byłaby niedopuszczalna ze względu na nadzwyczajny i subsydiarny charakter skargi konstytucyjnej. Warunek powyższy w niniejszej sprawie nie został spełniony, gdyż podstawą wydanych orzeczeń był art. 78 kp, a nie zaskarżone przepisy.

W zażaleniu z 25 kwietnia 2000 r. skarżący zarzucił, iż Trybunał Konstytucyjny błędnie przyjął, że zaskarżone przepisy nie były podstawą wydania orzeczeń w jego sprawie. Zdaniem skarżącego sądy obu instancji zastosowały art. 78 kp, który pozostaje w łączności z cytowanymi przepisami w petitum skargi. Z powyższego wynika, iż zaskarżone przepisy stanowiły podstawę rozstrzygnięcia o jego konstytucyjnych prawach wyrażonych w art. 24 i 64 ust. 2 konstytucji. Z nieprzejrzystości sformułowań użytych w zaskarżonych przepisach wynika ich niezgodność z wskazanymi przepisami konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Z uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego - Sądu Pracy w H. z 22 kwietnia 1999 r. oraz uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w L. z 14 września 1999 r. wynika, iż podstawą ich wydania był art. 78 § 1 i 2 kp. W skardze konstytucyjnej nie wskazano, dlaczego skarżący przedmiotem zaskarżenia uczynił art. 77² i art. 104², a nie art. 78 kodeksu pracy. Również odnosząc się do argumentów przytoczonych w postanowieniu o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej skarżący nie wskazał dlaczego, jego zdaniem, zaskarżone przepisy miałyby stanowić podstawę wydanych w jego sprawie rozstrzygnięć. Wprawdzie w zażaleniu podniesiono, iż zaskarżone przepisy pozostają w “sine qua non łączności z przepisami cytowanymi w petitum skargi”, jednakże skarżący nie wyjaśnił, na czym łączność ta miałaby polegać. Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż Trybunał Konstytucyjny, odmawiając nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, zasadnie przyjął, że skarżący przedmiotem zaskarżenia uczynił przepisy nie stanowiące podstawy ostatecznego orzeczenia o jego konstytucyjnych wolnościach ani prawach.

Z tego też powodu zażalenie nie może zostać uwzględnione.