129

POSTANOWIENIE

z dnia 17 maja 2000 r.

Sygn. Ts 11/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska - przewodniczący

Stefan J. Jaworski - sprawozdawca

Krzysztof Kolasiński

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 29 marca 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Zbigniewa D.,

p o s t a n a w i a:

pozostawić zażalenie bez rozpoznania.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej z 20 stycznia 2000 r. skarżący Zbigniew D. wnosił o orzeczenie, że art. 32 i 33 ustawy z 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych są niezgodne z art. 64 ust. 3 Konstytucji RP w związku z art. 2 i 31 ust. 3 Konstytucji RP oraz z art. 1 sporządzonego 20 marca 1952 r. Protokołu Nr 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. W uzasadnieniu skarżący wskazał, iż na podstawie zaskarżonych przepisów Sąd Rejonowy w G. wyrokiem z 8 stycznia 1999 r. (sygn. akt I C 2042/98) oddalił jego powództwo o wydanie części lokalu mieszkalnego stanowiącego jego własność, zajmowanego przez najemcę na podstawie decyzji administracyjnej o przydziale. Następnie wyrokiem z 7 października 1999 r. (sygn. akt III Ca 780/99) Sąd Okręgowy w G. oddalił apelację skarżącego od powołanego wyroku. Skarżący stwierdził, iż wyczerpał tok instancji w przedmiotowej sprawie, gdyż na podstawie art. 393 pkt 1 w związku z art. 23 kodeksu postępowania cywilnego nie przysługuje mu kasacja. Podniósł, że zgodnie z art. 56 ust. 1 ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych najem nawiązany na podstawie decyzji administracyjnej o przydziale jest w rozumieniu ustawy najmem umownym, za który najemca opłaca czynsz regulowany. Czynsz ten nie wystarcza na pokrycie kosztów wynikających z prac remontowych, do których zobowiązany jest skarżący. W konsekwencji nie jest on w stanie sprostać tym obowiązkom i ponosi stałe straty z najmu lokalu w wysokości 14 000 zł rocznie. Skarżący podniósł, że tak olbrzymi koszt prowadzonej przez państwo polityki mieszkaniowej nie może być w całości ponoszony przez niego. Stwierdził, że zaskarżone przepisy ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych nie pozwalają mu na rozwiązanie stosunku najmu i tym samym zmuszają go do “udzielania najemcy pomocy społecznej”.

Postanowieniem z 29 marca 2000 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, gdyż skarżący nie wyczerpał przysługujących mu w postępowaniu cywilnym środków odwoławczych, a przez to nie wyczerpał toku instancyjnego tj. nie spełnił wymaganej w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) przesłanki dopuszczalności skargi konstytucyjnej. Nie wyczerpanie środków odwoławczych polegało na nie złożeniu przez skarżącego kasacji od wyroku Sądu Okręgowego. O dopuszczalności kasacji w przedmiotowej sprawie przesądza kształtujący charakter powództwa o rozwiązanie najmu ze względu na zasadniczą rolę, jaką spełnia ono wobec powództwa o nakazanie opróżnienia lokalu. Trybunał Konstytucyjny wskazał, iż zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego i poglądami doktryny, w sprawach o rozwiązanie najmu i nakazanie opróżnienia lokalu na podstawie art. 33 ustawy z 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych, kasacja jest dopuszczalna bez względu na wartość przedmiotu zaskarżenia.

Na postanowienie to skarżący złożył samodzielnie zażalenie 12 kwietnia 2000 r. W zażaleniu wskazał, iż w trakcie ogłaszania wyroku przez Sąd Okręgowy w G. został poinformowany, iż wyrok ma charakter ostateczny i nie przysługują od niego środki odwoławcze. Ponadto skarżący powtórzył zarzuty sformułowane w skardze konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zarzuty sformułowane w zażaleniu nie mogą stać się przedmiotem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny. Określony w art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wymóg sporządzenia skargi konstytucyjnej przez adwokata lub radcę prawnego rozciąga się także na zażalenie na postanowienia Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wydane po przeprowadzeniu wstępnego jej rozpoznania na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Funkcją tego postępowania jest weryfikacja przedłożonej skargi konstytucyjnej w świetle wymagań formalnych oraz dopuszczalności jej merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny. Możliwość samodzielnego kwestionowania przez skarżącego ustaleń poczynionych przez Trybunał Konstytucyjny, a odnoszących się do spełnienia przez skargę konstytucyjną wymogów formalnych podważałaby istotę i cel wprowadzonego w art. 48 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym obowiązku sporządzenia skargi konstytucyjnej przez adwokata lub radcę prawnego. Tak bowiem, jak niezbędna jest kwalifikowana wiedza prawnicza w fazie przygotowywania skargi konstytucyjnej, tak tym bardziej kwalifikacje takie niezbędne są dla sformułowania zarzutów wobec postanowienia o odmowie nadania jej dalszego biegu zawierającego ocenę spełnienia przez skargę konstytucyjną owych wymagań formalnych. Wskazany pogląd został wyrażony w szeregu orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego (por. postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z: 24 lutego 1997 r., sygn. Ts 19/97, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 24; 2 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 15/98, OTK ZU Nr 3/1998, poz. 44; 5 stycznia 1999 r., sygn. Ts 105/98, OTK ZU Nr 1/1999, poz. 9; 21 stycznia 1999 r., sygn. Ts 116/98, OTK ZU Nr 1/1999, poz. 11).

Mając powyższe na względzie należało pozostawić zażalenie bez rozpoznania.